Pytania i odpowiedzi

Spośród dwóch zeł nie wolno wybierać żadnego: zło obraża Pana niezależnie od tego, jaki „rozmiar” ma, ono także zubaża i niszczy człowieka bez względu na to, czy jest ono „większe”, czy „mniejsze”. Twierdzenie to oznacza, że żadne zło, nawet mniejsze, nie może być przedmiotem wolnego wyboru człowieka. Zawsze będzie ono grzechem.
Przytoczymy słowa z encykliki Papieża Pawła VI „Humanae vitae”: „Chociaż wolno niekiedy tolerować mniejsze zło moralne dla uniknięcia jakiegoś większego zła lub dla osiągnięcia większego dobra, to jednak nigdy nie wolno, nawet dla najpoważniejszych przyczyn, czynić zła, aby wynikło z niego dobro (por.: Rz 3, 8). Innymi słowy, nie wolno wziąć za przedmiot aktu woli tego, co ze swej istoty narusza ład moralny – a co tym samym należy uznać za niegodne człowieka – nawet w wypadku, jeśli zostaje to dokonane w zamiarze zachowania lub pomnożenia dóbr poszczególnych ludzi, rodzin czy społeczeństwa”.
Widzimy, że mowa tu idzie o „tolerowaniu zła moralnego”, a nie o „wyborze zła”, tzn. świadomym czynieniu zła, nawet „mniejszego”, w celu osiągnięcia jakiegoś dobra. †

Jesteśmy z mężem katolikami. Jest ochrzczony, ale nie praktykuje wiary. Jak zmusić go chodzić do kościoła?

Jak zmusić chodzić do kościoła swego męża? Zmusić... Odebrać wolność wyboru, podporządkować sobie, wychować według swego upodobania – to wszystko oczywiście zupełnie nie odpowiada chrześcijańskiemu widzeniu małżeństwa i stosunków między mężem i żoną. Wybierać – chodzić do kościoła lub nie – to swobodna i dobrowolna sprawa każdej dorosłej osoby.
    Co dotyczy wiary Pani męża, to z postawionego pytania wynika, że nie chce on wierzyć ślepo. Katechizm Kościoła Katolickiego, opisując cechy wiary, zaznacza następujące: „W wierze rozum i wola człowieka współdziałają z łaską Bożą: wiara jest aktem rozumu przekonanego o prawdzie Bożej z nakazu woli, poruszonej łaską przez Boga” (KKK, 155). Z wyżej napisanego wynika między innymi, że „wiara szuka zrozumienia” (KKK, 158): „Wierzę, aby rozumieć, i rozumiem, aby głębiej wierzyć” św. Augustyn. †

Роздум над ісцінай аб унебаўзяцці Марыі варта распачаць, разглядаючы два творы мастацтва. Першы – гэта карціна Тыцыяна, дзе адлюстравана Марыя, якая ўзносіцца ў неба ў акружэнні анёлаў. Другі – карціна Дуччо дзі Буонінсенья, на якой мы бачым паміраючую Марыю, а таксама Езуса, які прытуляе да сябе Яе душу. Паміж двума гэтымі адлюстраваннямі існуе напружанне. Згодна з хрысціянскай традыцыяй, Маці Езуса памерла, была ўваскрошана і прынята ў нябесную хвалу. Пад гэтай традыцыяй падпісваюцца таксама некаторыя Айцы Касцёла, напрыклад, Мадэст Ерузалемскі (+630) ці Ян Дамаскін (+749). Марыя павінна была наследаваць свайго Сына і ў смерці, і ва ўваскрасенні. Паколькі Хрыстос стаў падобным да нас ва ўсім, таксама і ў смерці, то няма прычын для таго, каб Маці Езуса павінна была пазбегнуць смерці перад сваім уваскрасеннем. Тут варта прыгадаць словы св. Яна Паўла ІІ, прамоўленыя падчас агульнай аўдыенцыі 25 чэрвеня 1997 года: “Марыя, каб магчы ўдзельнічаць у таямніцы ўваскрасення Хрыста, павінна была таксама разам з Ім прайсці праз смерць. Можна сказаць, што пераход з гэтага ў іншае жыццё быў для Яе выспяваннем ласкі ў хвале, таму можна разумець Яе смерць як свайго роду «засынанне»”. Такім чынам, рэальнасць смерці і рэальнасць унебаўзяцця не з’яўляюцца ўзаемавыключальнымі. †

Jednym z rozpowszechnionych elementów współczesnej kultury jest wiara w astrologię. Większość gazet, kanałów telewizyjnych i radiowych koniecznie zostawia w swym codziennym planie miejsce na to, by zapoznać audytorium z „radami gwiazd”. Często nawet od ludzi ochrzczonych można usłyszeć, że „w horoskopach nie ma nic złego”. Zdaje się, że astrologię mieszają z chrześcijaństwem, mówiąc, że skoro Bóg stworzył gwiazdy, nadzielił je też władzą wpływu na zachowanie i los człowieka. Jednak Kościół zawsze zdecydowanie potępiał i ciągle potępia horoskopy. Dlaczego?

Po pierwsze trzeba podkreślić, że horoskopy, które należą do strefy astrologii, nie mają nic wspólnego z nauką i metodami naukowymi. Nauką jest astronomia. Bada ona położenie, ruch, strukturę, pochodzenie i rozwój ciał niebieskich oraz stworzonych przez nie systemów. Obserwatoria astronomiczne istnieją nawet w Watykanie. Astrologia zaś to „grupa praktyk przepowiadających”, które pretendują na badanie wpływu ciał niebieskich na człowieka, na rysy jego charakteru, decyzje i uczynki oraz na wydarzenia historyczne. Pojawiła się w starożytnej Babilonii, a stamtąd trafiła do Persji, Indii, Chin, Grecji i Rzymu. Astrologia jest związana z pogańskim fatalizmem – wiarą w to, że stworzenia niebieskie są w stanie decydować za człowieka o jego własnym losie. †

Jeżeli katolik zawiera związek małżeński w urzędzie, czy może on potem się rozwieść i wziąć ślub w kościele z inną?
Czy nie przeczy to stwierdzeniu, że każdy ślub, nawet cywilny, jest prawdziwy?

Ślub cywilny, zawarty w urzędzie lub w innej formie publicznej między dwiema osobami nieochrzczonymi jest prawdziwy i ważny dlatego, że ślub to naturalny instytut ludzkiego życia. Jednak jeśli osoba ochrzczona bierze ślub tylko w urzędzie, nie przyjmując kościelnego sakramentu małżeństwa, jej ślub jest nieważny. Tak więc ma ona prawo rozerwać ten związek i stworzyć ślub „w Panu”, który jest sakramentem. Ale i w tym wypadku istnieje obowiązek rzetelności w stosunku do poprzedniej żony cywilnej oraz wspólnych dzieci.

Święty Tomasz z Akwinu pisał, że zabobony to wada, która może zawierać w sobie oddawanie czci temu, komu się nie powinno jej oddawać, albo oddawanie czci Bogu w niedopuszczalny sposób.

Oddawać cześć „temu, komu nie powinno się oddawać czci”, oznacza kult szatana i chodzi tu o grzech śmiertelny. Do tego typu grzechu zaliczane są na przykład wróżby, czyli próba przepowiedzieć przyszłość lub dowiedzieć się o tajemnicy w sposób niedopuszczalny, przeczący woli Boga oraz zabroniony przez Niego. Grzechem ciężkim jest również bałwochwalstwo, które przypisuje różnorodne zdarzenia obecności lub braku pewnego przedmiotu. Ale to wymaga sprecyzowania, ponieważ wiemy, że stopień grzechu zależy nie tylko od materii, ale też od zgody woli oraz świadomości pełnionego uczynku. †