Pytania i odpowiedzi

Sen nie jest czymś nadprzyrodzonym i nie należy przypisywać mu dużego znaczenia. Jest to naturalna funkcja organizmu znajdująca się poza świadomością.
    Specjalista w dziedzinie psychologii i snów Carl Gustav Jung wyróżniał kilka przyczyn snów. Po pierwsze, są to czynniki zewnętrzne. Kiedy człowiek śpi, może reagować na dźwięki lub włączone światło. Po drugie, na sen wpływa samopoczucie. Obrazy mogą powstawać z powodu bólu, który odczuwamy. Sny są także wynikiem tego, co się z nami działo w przeszłości. Najczęściej są to momenty, które nie dają nam spokoju. Wpływ mają także wydarzenia, które miały miejsce tuż przed zaśnięciem. Obejrzany film lub przeczytana książka może powrócić we śnie.
    Kościół nie wyklucza, że Bóg może działać przez sen, nie zabrania interpretowania snów, ale ostrzega, że podchodzić do tego należy z ostrożnością. Wielkim błędem jest używanie senników. Ich nadmierna interpretacja może stać się zabobonem. Należy do tego na przykład przekonanie, że jeżeli we śnie widziałeś zmarłego, musisz czekać na nieszczęście. Nie powinniśmy interpretować sen o zmarłym jako znak najbliższej biedy, ale raczej jako prośbę o pamięć w modlitwie. †

O   modlitwie napisano dużo książek. O tym, jak powinna wyglądać, można przeczytać w wielu miejscach w Piśmie Świętym. Ojcowie Kościoła w swych dziełach nie jeden raz dają wskazówki, jak się modlić. W Katechizmie Kościoła Katolickiego dużo stron jest poświęcono tej najważniejszej dziedzinie życia. Spróbujmy pokrótce dotknąć tego co jest tak ważne w modlitwie.
   Na początku odpowiemy na pytanie: czym jest modlitwa? Najprostsza z możliwych odpowiedzi brzmi: „Jest to rozmowa z Bogiem, dialog dwóch miłujących się nawzajem osób”. Dialog, a nie monolog jednostronny, jak to nie raz zdarza się w życiu duchowym wielu wierzących. Ważne jest, co mówimy Bogu. Jednak o wiele ważniejszym jest to, co On chce powiedzieć nam. W tym dialogu potrzebna jest nam świadomość do Kogo się zwracamy i jakiej postawy na modlitwie czeka od nas Ojciec Niebieski?
   Trzeba położyć specjalny akcent na nasze wyobrażenie Boga, które niestety mamy bardzo ograniczone. A to poważnie ogranicza naszą relację z Nim, tj. modlitwę. Słowo Boże podaje wiele imion Boga: Pan, Władca Wszechmogący, Mistrz, Król itd. Te tytuły są odpowiednie majestatowi Stwórcy. Ich na pewno można i trzeba wykorzystywać w modlitwie. †

Potrzeba kierownictwa duchowego wyrasta także z natury ludzkiej. Nikt nie może być bowiem obiektywnym sędzią w swojej sprawie. Stałe korzystanie z kierownictwa jest szczególnie przydatnym środkiem w zaparciu się siebie i wyrzeczeniu się nieuporządkowanej miłości własnej.
    Doświadczenie uczy, że wiele osób bez kierownictwa gubi się w życiu duchowym. Napotykając liczne trudności szybko przekonują się o niełatwości pójścia naprzód „o własnych siłach”. Św. Franciszek Salezy i św. Alfons Liguori akcentują potrzebę kierownictwa dla osób świeckich, które podejmują życie duchowe, bowiem „dusza bez kierownika to jak łódź bez sternika”.
    Kierownik duchowy jest świadkiem tego, co dzieje się między Bogiem a człowiekiem. Pomaga rozeznawać i realizować wymagania Chrystusa. Przez niego sam Duch Święty kieruje. †

Kiedy sąd kościelny anuluje małżeństwo, oboje małżonkowie mogą zawrzeć nowe małżeństwo, czy tylko ten, kto nie był winny rozpadu rodziny?

Sąd kościelny nie „anuluje” małżeństwa w tym sensie, że „likwiduje” go: może stwierdzić nieważność zawartego małżeństwa, czyli uznać, że jego nie było od samego początku, że sakrament małżeństwa nie był ważny. Dlatego w decyzji sądu nie ma „winnych” i „niewinnych”, nawet jeśli małżeństwo nie istniało „z winy” kogoś z małżonków. Żadnych kościelnych sankcji w tym zakresie, takich jak niemożliwość zawarcia ważnego małżeństwa w Kościele, nie istnieje. Jednak Kościół może poprosić o dodatkowe gwarancje w celu uniknięcia po raz drugi defektu, który zrobił nieważnym poprzedni ślub. Na przykład, jeśli poprzednie małżeństwo zostało uznane za nieważne z powodu braku u jednej ze stron zgody małżeńskiej, która powinna być wzajemna, to przy zawarciu nowego ślubu od tej strony może być wymagana przysięga przed sądem kościelnym, aby uniknąć kolejnej profanacji sakramentu.

Chyba każdy, kto przychodzi do Bożej świątyni lub po prostu na rozmowę z księdzem, ma swoje problemy, trudności i prawdopodobnie szuka miłości, porady, aby wyjść z kryzysu, szuka pomocy, a może po prostu chce „wylać duszę”, coś opowiedzieć, zawierzyć się, znaleźć spokój wewnętrzny. Sytuacja, kiedy kapłan może nie dać rozgrzeszenia i przerwać spowiedź, może naprawdę zaistnieć.
    Są przypadki, kiedy kapłan zorientował się, że nie jest wypełniony którykolwiek z warunków dobrej spowiedzi (jest ich 5). Na przykład, ktoś nie ma żalu za swoje grzechy, obojętny lub żyje w konkubinacie, bez ślubu, więc nie będzie w stanie wykonać postanowienia poprawy. Wtedy ksiądz może nie dać rozgrzeszenia, ale musi wszystko szczegółowo wytłumaczyć.†

W Kościele rzymskokatolickim księża się nie żenią, żyjąc w celibacie. Zakonnicy składają ślub czystości. Doktryna na temat celibatu w Kościele katolickim nie jest dogmatem wiary, lecz zasadą dyscyplinarną, która sięga swoimi korzeniami początków chrześcijaństwa.

O celibacie jest mowa w Ewangelii. Na przykład, w tekstach ewangelicznych według św. Marka (10, 29), św. Mateusza (19, 12): „są samotni, którzy decydują się żyć samotnie ze względu na Królestwo Niebieskie”. W Ewangelii według św. Łukasza (18, 28–30) Jezus mówi: „Zaprawdę powiadam wam, że każdy, kto dla sprawy Królestwa Bożego opuścił dom, żonę, braci, rodziców lub dzieci, otrzyma w zamian o wiele więcej już teraz, a w przyszłym świecie czeka go życie wieczne”. †