Задай пытанне

Тэарэтычна мы не павінны сутыкацца з хамствам у святыні: людзі прыходзяць сюды з добрымі намерамі, адкрыта вызнаюць сваю веру ў самыя высокія ідэалы. Але кожны чалавек мае свой характар, рознае выхаванне і рознае (часам вельмі складанае) мінулае. Таму на практыцы, на жаль, часам здараюцца непрыемныя сітуацыі.
    У падобных абставінах можа ўзнікнуць жаданне даць волю эмоцыям і таксама па-грубіянску адказаць крыўдзіцелю. Найлепшым дарадцам у такіх абставінах з’яўляецца сам Езус Хрыстус – найдасканальшы джэнтльмен. У Святым Пісанні можна знайсці шмат прыкладаў належных паводзін Збаўцы ў нягодных сітуацыях. Прыйшоўшы ў свет, Езус даў людзям новыя правілы жыцця: замест прынцыпу “вока за вока, зуб за зуб” прапанаваў адказваць на крыўду разуменнем і любоўю. У Хрыста неаднаразова здараліся вострыя сітуацыі з фарысеямі, вучнямі, але Ён ніколі не дазваляў эмоцыям узяць над сабой верх. Падобна і мы, калі бачым праяўленні несправядлівасці ў святыні, павінны спытаць сябе: “Што ў гэтай сітуацыі зрабіў бы Езус?”.†

У многіх касцёлах моманты, калі трэба станавіцца на калені падчас св. Імшы, адрозніваюцца. Чаму так адбываецца?

У Касцёле на тэрыторыі нашай краіны на працягу доўгага часу панавала традыцыя Трыдэнцкага сабору, нягледзячы на тое, што ўжо адбыўся ІІ Ватыканскі сабор. З-за недахопу душпастыраў, вернікі не маглі сачыць за зменамі ў літургічнай рэформе. Пасля ўзнікнення ў 1991 годзе Гродзенскай дыяцэзіі да нас прыбыло шмат святароў з розных краін, парафій, манаскіх ордэнаў. Яны пачалі будаваць парафіяльныя супольнасці амаль ад пачатку. Кожны з іх уводзіў звычаі і традыцыі, вынесеныя з папярэдніх месцаў паслугі. †

Ужо ў Старым Запавеце можна заўважыць вялікую міласэрнасць Бога да свайго народа. Колькі разоў людзі адварочвалі свае галовы і сэрцы ад праўдзівай дарогі, падалі ў грахах, але Усемагутны кожны раз ім прабачаў і падымаў з балота правіннасцей. “А ў Пана Бога нашага міласэрнасць і прабачэнне, хоць мы бунтаваліся супраць Яго і не слухаліся голасу Пана Бога нашага...” (Дан 9, 9–10).
    Мы назіраем вялікую любоў Стварыцеля да чалавека на працягу ўсёй гісторыі ізраільскага народа. Трэба адзначыць, што яна перапоўнена клопатам. “Не хацеў Бог караць нас потым, калі мы дасягнём канца грахоў. Ён ніколі не забірае ад нас сваёй міласэрнасці, хоць выхоўвае нас праз праследаванні, аднак не пакідае свой народ” (2 Мак 6, 15–16). Ужо тады Усемагутны нібы дае прыклад таго, што мы павінны рабіць у сваім жыцці. Здавалася б, чалавек мусіць гэта разумець і пераймаць словы Бога, але ён застаецца ўпартым.
    Нябесны Айцец ідзе далей у міласэрнасці – пасылае чалавецтву свайго Сына. Езус, праходзячы па гарадах і вёсках, праз прыпавесці пра блуднага сына, згубленую авечку і страчаную драхму падкрэслівае вялікую міласэрнасць Бога да кожнага чалавека. †

У грэчаскай мове слова “антыхрыст” уяўляе сабой назоўнік “сhristos” з прыстаўкай “anti-”. “Christos” даслоўна азначае “Памазанік” і з’яўляецца эквівалентам габрэйскага слова “Месія”. Дарэчы, “Хрыстос” мае менавіта такое значэнне, калі ўжываецца ў адносінах да Езуса. Гэта не Яго прозвішча, як памылкова лічаць многія, але абазначэнне функцыі, задання Збаўцы. Прыстаўка “anti-” мае 2 сэнсавыя адценні: можа азначаць “замест” альбо “супраць”. Таму з этымалагічнага пункту гледжання Антыхрыста можна разумець як “таго, хто займае месца Хрыста”, “ставіць сябе на Яго месца” ці “супраціўніка Хрыста”. Большасць бібліёлагаў аддаюць перавагу другому тлумачэнню. У той жа час можна заўважыць, што абодва значэнні не супярэчаць адзін аднаму, а хутчэй узаемна дапаўняюць адно аднаго. †

Адкуль бяруцца хваробы, як іх прыняць і вылечыць?
    Цела, розум і душа чалавека з’яўляюцца адзіным цэлым. Калі пакутуе цела, трэба спытацца, што адбываецца ў розуме чалавека ці ў яго душы. Псіхасаматыка прапануе ключ, які дазваляе адчыніць дзверы да ведаў пра тое, якія псіхічныя ці духоўныя прычыны ляжаць у аснове хвароб, якія жыццёвыя праблемы ці неўсвядомленыя псіхалагічныя аспекты ствараюць енергетычную дызгармонію, што, у сваю чаргу, праяўляецца як немач. Разуменне прычын і праца над узняццем узроўню энергіі ў арганізме дазваляюць вылечыць многія хваробы. Складваецца ўражанне, што сёння ў нас зблыталіся мэты, да якіх імкнёмся, і сродкі, якія для гэтага выкарыстоўваем. Не верыце? Падумайце, хаця б, пра пастановы, абмежаванні і “рэвалюцыі” ў сваіх паводзінах, на якія рашаецеся ў Адвэнце ці Вялікім посце. †

Сёння прасочваецца тэндэнцыя прымянення дадзенага метаду псіхіятрамі і псіхатэрапеўтамі ў лячэнні рознага роду фобій і залежнасцей. Разам з тым, трэба прызнаць, што на дадзены момант тэма гіпнозу да канца так і не вывучана. Сярод навукоўцаў існуюць розныя погляды адносна дадзенай з’явы, яе ўплыву на псіхіку чалавека і г. д. Дыскусіі наконт “лякарства” прадаўжаюцца. Грунтоўных даследаванняў з яснымі канкрэтнымі вынікамі не з’явілася. Атрымліваецца, выкарыстоўваць гіпноз у якасці метаду лячэння рызыкоўна, таму што вынікі могуць быць непрадказальнымі і не заўсёды пазітыўнымі. Згадзіцеся, не вельмі прыемна адчуваць сябе пацыентам, над якім праводзяцца эксперыменты. †