Задай пытанне

Что означает свечка, которую верующие зажигают перед священным образом в храме? Зажигая свечу перед священным образом, перед иконой, мы сопровождаем этот жест молитвой Господу или молитвой о заступничестве Богородицы и святых, и продлеваем нашу молитву: пламя свечи символизирует эту непрерывность молитвы. Иногда, зайдя в храм, мы хотели бы остаться в нём на какое-то время, но не можем: тогда, зажигая свечу, мы как бы оставляем её в знак нашего молитвенного присутствия.
    Кроме того, зажжённая свеча обозначает исповедание веры: мы оставляем этот знак, даём свидетельство нашей веры, чтобы побудить и других к молитве и вере. †

Менш чым праз месяц, 25 снежня, вялікая колькасць хрысціян будзе адзначаць узнёслае свята Божага Нараджэння. Як вядома, у Рымска-каталіцкім Касцёле гэтай урачыстасці папярэднічае перыяд, які называецца Адвэнтам. Звернем увагу на гэты час падрыхтоўкі да сустрэчы Хрыста. Падобна да іншых літургічных перыядаў, Адвэнт у сучаснай форме сфарміраваўся паступова. Калі ў другой палове IV ст. была ўстаноўлена адзіная дата адзначэння нараджэння Хрыста, пачынае акрэслівацца перыяд падрыхтоўкі да гэтага свята. У тым, як мы цяпер перажываем гэты час, можна заўважыць спалучэнне дзвюх традыцый: гальскай і рымскай. У старажытнай Галіі Адвэнт меў аскетычны і пакаянны характар. У V ст. на гэтых землях у дні ад 11 лістапада да 25 снежня пасцілі ў панядзелак, сераду і пятніцу. У Рыме ж у другой палове VI ст. Адвэнт быў часам радаснай падрыхтоўкі да свята Хрыстовага Нараджэння без захавання пакаянных практык. †

Пост як адна з практык пакаяння ўвогуле павінен быць неад’емнай часткай духоўнага жыцця веруючага чалавека. Само ў сабе паняцце посту прадугледжвае ўстрыманне ад чаго-небудзь (ад франц. “post” – забарона; адсюль “пост” пры ўваходзе на тую ці іншую тэрыторыю). Калі кажуць, што чалавек “прытрымліваецца посту” або “накладае на сябе пост”, гэта азначае, што чалавек добраахвотна паставіў перашкоду перад сваімі пачуццёвымі задавальненнямі дзеля таго, каб іх паўстрымаць і падпарадкаваць.
    Зразумела, гэта можа даты­чыцца не толькі ежы, але і забаў, музыкі, камп’ютарных гульняў і г.д. Дарэчы, памылкай было б прытрымлівацца толькі аднаго віду посту, напрыклад, устрымання ад ежы, і цалкам ігнараваць другі, альбо наадварот. На жаль, сёння ў Касцёле аддаецца перавага посту духоўнаму, пакідаючы цялеснае ўстрыманне ўсё больш на ўласны выбар. А якраз у нашым целе і схаваны той “вораг”, які стрымлівае духоўнае ўзрастанне чалавека і нават, будучы некантраляваным, вядзе да граху. Гэтым “ворагам” з’яўляецца сапсаванасць нашай людской натуры першародным грахом, пасля якога “цела імкнецца да цалкам іншага, чым дух, а дух – да цалкам іншага, чым цела, і адсюль няма паміж імі згоды...” (Гал. 5, 17). Прычым дух у параўнанні з натурай слабейшы, і калі пакінуць яго ў гэтым змаганні без дапамогі, ён прайграе. †

Я каталічка, але шмат маіх знаёмых – пратэстанты. Ці з’яўляецца грахом хадзіць разам з імі на іх службы?

Разглядзець наведванне пратэстанцкіх набажэнстваў (не блытаць са святой Імшой) дапаможа маральная тэалогія. На вартасць чалавечага чыну паказваюць тры элементы: прадмет, мэта і акалічнасці. Ёсць учынкі па прадмеце добрыя, дрэнныя і нейтральныя. Іх маральную вартасць могуць змяніць як мэта, так і акалічнасці. Напрыклад, дапамога бліжняму – па прадмеце добры чын, аднак яго вартасць можа быць зменшана або знішчана жаданнем паказацца ці спадабацца якойсьці асобе, каб пазней яе выкарыстаць. Падобным чынам можна паглядзець на малітву. Сам Езус асудзіў пабожныя чы­ны крывадушнікаў, якія іх выконвалі, каб паказацца людзям. †

Что такое харизматические реколлекции?
    На таких реколлекциях мы стремимся заново открыть в своей жизни Святого Духа, которого уже имеем от таинства крещения и миропомазания. Это открытие своего сердца, всех сторон своей жизни на Святого Духа. Он не просто есть в нас, Он хочет действовать, преображать и освящать нас. Без Него невозможно быть настоящим христианином и жить согласно Евангелию. Святой Отец бл. Иоанн Павел II в энциклике “Tertio millennio Adveniente” говорит о том, что мы должны заново открыть Святого Духа.
   
    Нужны ли вам харизматические реколлекции?
    В Первом послании к Коринфянам св. Апостола Павла (12, 1-11) мы можем прочесть о том, что каждый христианин получает от Святого Духа. Поэтому эти реколлекции не для каких-то особых людей, но для всех нас, чтобы обновиться, разжечь, включить активность в дарах Духа, которые у нас уже есть, но почему-то не работают. †

Пакліканы Богам для жыцця і любові, чалавек атрымаў ад Стварыцеля заданне пладзіцца і размнажацца. Перадаючы жыццё, жанчына і мужчына супрацоўнічаюць у творчай справе самога Бога. Ад сексуальных адносін адмаўляюцца перш за ўсё тыя, хто па прыкладзе Езуса Хрыста захоўвае чыстасць дзеля Нябеснага Валадарства – манахі і святары, але часам таксама і хрысціянскія сужэнцы свядома ўстрымліваюцца ад сужэнскага акту. Каб зразумець, чаму яны гэта робяць, варта ўзгадаць вучэнне Касцёла адносна годнасці чалавечай асобы, што цалкам грунтуецца на Божым законе, упісаным у натуру чалавека і асветленым у Святым Пісанні.
    Каталіцкі Касцёл навучае, што сексуальны сужэнскі акт – гэта выраз еднасці жанчыны і мужчыны, якія дзякуючы сакраментальным сувязям любові здзяйсняюць ўзаемнае дараванне самога сябе і прыняцце дару другой асобы. Адбываецца гэта на духоўна-цялесным узроўні ў вернасці і адкрытасці на нараджэнне патомства. Сужэнская любоў мае асабовы характар: гэта любоў чалавека – асобы, якая праяўляе сябе праз імпульсы цела, сілу пачуццяў і імкненне духу і волі. Глыбока асабовая еднасць у сужэнстве не абмяжоўваецца толькі цялесным з’яднаннем, але заключаецца ў адзінстве сэрца і душы, што ў сваю чаргу рэалізуецца ў вернасці, непарушнасці сужэнства і адкрытасці на стварэнне камуніі асоб: спачатку саміх сужэнцаў, а з цягам часу таксама і сям’і. †