Задай пытанне

Касцёл у абрадзе пахавання выпрошвае духоўную дапамогу памерлым, аказвае пашану чалавечаму целу, якое з’яўляецца святыняй Святога Духа, а таксама суцяшае тых, хто ў жалобе нясе надзею вечнага жыцця (параўн.: Кодэкс Кананічнага Права 1176). Права на каталіцкае пахаванне мае кожны вернік, адкак ёсць выпадкі, калі святар павінен адмовіць у правядзенні абраду пахавання. Кодэкс Кананічнага Права ў каноне 1184 пералічвае тры катэгорыі вернікаў, якія пазбаўлены касцёльнага пахавання, калі яны не пакаяліся перад смерцю:
    1. тыя, хто сам паставіў сябе па-за Касцёлам: паўсюдна вядомыя адступнікі ад веры, ерэтыкі і схізматыкі,
    2. тыя, хто выбраў крэ­мацыю па матывах супра­ціўных хрысціянскай веры (каб паказаць, што не верыць ва ўваскрашэнне цела),
    3. яўныя грэшнікі, кас­цёльнае пахаванне якіх выклікала б публічнае згаршэнне.
    Адмову ў касцёльным пахаванні не трэба ўспрымаць як пакаранне памерлага ці яго родных, але як вынік выбару, учыненага чалавекам пры жыцці.
    Прыняцце пробашчам (часам разам з роднымі памерлай асобы) такого складанага і прыкрага для супольнасці Касцёла рашэння, не замінае малітве аб Божай міласэрнасці для памерлага.
    Можна таксама ахвяраваць за такога чалавека святую Імшу, якую святар можа цэлебраваць у іншы, чым само пахаванне, час.

Ці можна прымаць святую Камунію, жывучы разам без шлюбу?
    Катэхізіс Каталіцкага Касцёла навучае, што, каб прыняць святую Камунію, неабходна быць цалкам далучаным да каталіцкага Касцёла і быць у стане ласкі, гэта значыць не мець на сумленні смяротнага граху (Кампендый ККК 291). Як бачна з пытання, муж і жонка жывуць у свабодным саюзе, не атрымаўшы бласлаўлення Касцёла на сужэнскае жыццё. Іншымі словамі, яны пастаянна жывуць у граху чужалоства, а значыць не могуць прыступаць да святой Камуніі. Каб дзейсна і годна перажыць сакрамант споведзі, ведаем, што неабходна пастанавіць сабе выправіцца ад грахоў (Кампендый ККК 303). У выпадку гэтых людзей такая пастанова немагчымая, таму што яны жывуць разам. Прыступаць да споведзі ў дадзенай сітуацыі нельга. Святар не зможа адпусціць грахоў.
    Які можа быць выхад у дадзенай сітуацыі? Каб мець магчымасць прыступаць да споведзі і прымаць святую Камунію, трэба павянчацца. Для гэтага неабходна звярнуцца ў парафіяльную канцылярыю і паведаміць пра сваю сітуацыю святару.

Мэтай і вынікам кожнай сапраўднай споведзі з’яўляецца паяднанне чалавека з Богам і супольнасцю, выпраўленне свайго жыцця, а таксама аднаўленне праўдзівага вобраза Бога ў сабе.
    Кожная першая споведзь чалавека ахоплівае ўсё папярэдняе жыццё. У выпадку дзіцяці, якое прыступае да споведзі ўпершыню, перыяд, за які яно спавядаецца, даволі невялікі. Здараецца і так, што ўжо сталы чалавек, ахрышчаны ў дзяцінстве, доўга не ўдзельнічаў у рэлігійным жыцці, а пазней, натхнёны ласкай Бога, навярнуўся і вырашыў прыступіць да споведзі за ўсё жыццё. У гэтым выпадку споведзь ахоплівае сапраўды доўгі перыяд. У каталіцкіх часопісах можна час ад часу прачытаць вельмі прыгожыя сведчанні тых, хто паяднаўся з Богам і Касцёлам пасля доўгіх гадоў. Св. Аўгусцін, які таксама перажыў навяртанне ўжо ў сталым узросце, напісаў: “Ты, Пане, добры і міласэрны. Ты сягнуў да самых глыбінь маёй душы. Адтуль, з глыбіні майго сэрца, Ты дастаў і далёка адкінуў неабсяжнасць сапсаванасці... Дзе ж была мая вольная воля на працягу столькіх гадоў? Якім прыемным нечакана стала для мяне быць свабодным ад дурных задавальненняў!” (Споведзь, IX, 1). †

Калі мы ўдзельнічаем у абрадзе бласлаўлення нейкіх прадметаў ці рэчываў, то варта ведаць, які ў гэтым сэнс. Звычайна непасрэдна перад бласлаўленнем святар або дыякан растлумачвае, для чаго гэта робіцца. Праз малітву Касцёла на прадметы зыходзіць Божае бласлаўленне, і такім чынам яны атрымліваюць новае значэнне. Яны становяцца знакамі Божай прысутнасці ў свеце.
    Нельга прадаваць або вы­кідваць блаславёныя прад­меты. Мы можам іх падарыць блізкаму або знаёмаму чалавеку. Калі блаславёныя рэчы былі пашкоджаны і няма магчымасці іх аднавіць, то варта дэмантаваць ці спаліць тое, што гарыць. Напрыклад, вербачкі з Пальмовай нядзелі спальваюць, а гэтым попелам потым пасыпаюць галовы ў Папяльцовую сераду. Аднак гэта не датычыцца выпадкаў, калі пры бласлаўленні нейкага прадмета асвячаецца сама дзейнасць, якая адбываецца пры яго дапамозе, а сам ён не служыць Божаму культу, як, напрыклад, у выпадку бласлаўлення транспартных сродкаў.
    Вяртаючыся да абраду бласлаўлення рэчаў, варта падкрэсліць, што сам гэты абрад часта падказвае, што нам з імі рабіць. Свечку мы запальваем як знак нашай малітвы і ахвяры, даём у руку паміраючаму і гэтак далей. Хлеб святой Агаты на нашых землях прынята браць з сабой у падарожжа або захоўваць у дамах, спалучаючы з гэтым малітву аб захаванні ад небяспекі. Калі ў нас узнікаюць сумненні, для чаго неабходны тыя або іншыя блаславёныя рэчы і як іх захоўваць, варта проста запытацца ў аўтарытэтных асоб ці звярнуцца да правераных крыніц ведаў. Многія інтэрнэт-крыніцы і друкаваныя вы­данні падаюць непраўдзівую інфармацыю на гэты конт. †

Наведваючы пажылых людзей з сакраментальнай паслугай, я не аднойчы сустракаўся з сітуацыяй, калі на прапанову ўдзяліць сакрамант намашчэння некаторыя з іх ці іх блізкія казалі, што пакуль не трэба. Такая ж сітуацыя здарылася і з адной пажылой хворай асобай, якая ўжо некалькі гадоў не прыступала да споведзі і св. Камуніі па прычыне здароўя, а яе сям’я тлумачыла гэта бояззю, што пасля візіту святара і прыняцця намашчэння яна ў хуткім часе памрэ.
    Асноўнай прычынай такога мыслення, на маю думку, з’яўляецца тое, што многія католікі на самой справе не разумеюць сэнсу і значэння сакраманту намашчэння хворых, лічачы, што гэты сакрамант прызначаны менавіта для паміраючых. Але трэба памятаць, што галоўным матывам і мэтай гэтага сакраманту з’яўляецца ўмацаванне хворага ў перажыванні яго хваробы і пакуты, а таксама магчымасць атрымаць ласкі і дары, патрэбныя для гэтага. Прычым не толькі тады, калі ўсе ўжо ўпэўнены, што дні гэтай асобы “падлічаны”. На гэтую тэму выразна і канкрэтна гаворыць нам Катэхізіс Каталіцкага Касцёла: намашчэнне хворых “не з’яўляецца сакрамантам, прызначаным толькі для тых, хто знаходзіцца ў небяспецы страты жыцця. Самы адпаведны час для прыняцця гэтага сакраманту – той час, калі верніку пачынае пагражаць небяспека смерці з-за хваробы ці старасці” (ККК 1517). †

У Катэхізісе Каталіцкага Касцёла чытаем, што хрост – гэта брама духоўнага жыцця і іншых сакрамантаў; ён вызваляе людзей ад граху, адраджае іх як Божых дзяцей і праз упадабненне да Хрыста ўключае ў супольнасць Касцёла (параўн. ККП 849, ККК 1213). Адпаведным і ўласцівым месцам хросту з’яўляецца ўласны парафіяльны касцёл дарослай асобы або бацькоў дзіцяці, аднак па слушнай прычыне хрост можа быць удзелены ў касцёле іншай парафіі, а нават па-за касцёлам (параўн. ККП 857). У такім выпадку дарослы кандыдат да хросту або бацькі дзіцяці (прынамсі адзін) павінны звярнуцца да свайго пробашча ці іншага ўпаўнаважанага святара, каб атрымаць дазвол на хрост у іншай парафіі. Пазней ім неабходна прадставіць атрыманы дакумент у парафію, дзе мае адбыцца хрост.
    Пра іншыя патрабаванні, звязаныя з хростам, можна даведацца ў кожным касцёле (у парафіяльнай канцылярыі).