Задай пытанне

Я каталічка, мой муж праваслаўны. Мы доўгі час жывём у сужэнстве, але без шлюбу. Ці магу я прыступаць да споведзі і прымаць св. Камунію?

Катэхізіс Каталіцкага Касцёла навучае: каб прыняць святую Камунію, неабходна быць цалкам далучаным да Касцёла і быць у стане ласкі, гэта значыць не мець на сумленні смяротнага граху (Кампендый ККК 291). Як бачна з пытання, мужчына і жанчына жывуць у свабодным саюзе, не атрымаўшы бласлаўлення Касцёла на сужэнскае жыццё. Іншымі словамі, яны пастаянна жывуць у граху чужалоства, а значыць, не могуць прыступаць да святой Камуніі. Каб дзейсна і годна перажыць сакрамант споведзі, ведаем, што неабходна пастанавіць сабе выправіцца ад грахоў (Кампендый ККК 303). †

Да, в экстремальных случаях крещение может преподать любой человек – «каждый человек», говорится в Кодексе канонического права (канон 861), при этом в каноне не уточняются другие детали, кроме одной: «каждый человек, движимый надлежащим намерением».
   
    Разумеется, речь идет о чрезвычайных обстоятельствах, таких как опасность смерти, когда невозможно прибегнуть к другому служителю таинства. Чтобы такое крещение было действительным, нужно, чтобы совершающий его намеревался сделать то, что делает Церковь по велению Господа. Даже если этот человек нехристианин или вообще неверующий. †

“Бярыце і ешце, гэта Цела Маё, якое за вас будзе выдана” (параўн.: Мц 26, 26). Праз сваю бязмежную любоў Пан Езус назаўсёды застаўся сярод нас у Эўхарыстыі і прагне, каб кожны браў удзел у Яго Ахвяры і прымаў Яго як спажытак, які дае вечнае жыццё.
    Аднак гэта не заўсёды маг­чыма. Прычынай могуць быць адсутнасць святара, вялікая адлегласць да касцёла, хвароба альбо ўнутраны стан душы. Выйсцем з падобных сітуацый з’яўляецца прыняцце духоўнай Камуніі.
    Пазбегванне практыкі духоў­най Камуніі звязана з фактам усталявання рэдкага прыняцця святой Камуніі пад выглядам Хлеба і Віна. У Сярэднявеччы паўстала традыцыя прыступаць да св. Камуніі толькі на Вялікдзень, чаму спрыяла пастанова IV Латэранскага Сабору. Ад Трыдэнцкага Сабору пачалі раіць прымаць духоўную Камунію, і найчасцей практыкавалася яна ў манаскіх супольнасцях, але не толькі. †

Усе бацькі павінны ўсвя­доміць, што, калі яны заці­каўлены ў развіцці і добрым выхаванні сваіх дзяцей, нельга забывацца аб рэлігійным выхаванні. Гэта такая ж сфера выхавання, як, напрыклад, інтэлектуальнае ці фізічнае выхаванне. Не можа быць так, што рэлігійнаму выхаванню часу прысвячаецца менш за ўсё, а асноўная ўвага надаецца, напрыклад, фізічнаму развіццю дзіцяці. Навука веры павінна асаблівым чынам прысутнічаць у жыцці дзіцяці і маладога чалавека. Як падае Кодэкс кананічнага права, “Бацькі перш, чым хто іншы, павінны словам і прыкладам выхоўваць дзяцей у веры і практыцы хрысціянскага жыцця” (кан. 774, §2).
    Ва ўсіх парафіях нашай дыяцэзіі пры парафіяльных супольнасцях праводзіцца катэхеза для дзяцей, моладзі і дарослых. У катэхізацыі прымаюць удзел святары, манаскія сёстры і свецкія асобы. Сёння, на маю думку, кожны жадаючы мае доступ да катэхезы, створаны ўсе ўмовы, каб дзеці і маладыя людзі пазнавалі Бога на занятках рэлігіі.
    Калі казаць аб дзецях, яны павінны, перш за ўсё, быць добра падрыхтаванымі да першага прыняцця сакрамантаў пакаяння і Эўхарыстыі, а пасля іх прыняцця “далей праз катэхетычную фармацыю больш падрабязна і глыбока навучацца” (кан 777, §3). †

Сярод шматлікіх практык, якія сёння чалавек імкнецца выкарыстаць для свайго духоўнага і фізічнага развіцця, вельмі папулярна ёга, якая свой пачатак і абгрунтаванне знаходзіць у філасофіі такіх рэлігій як будызм і індуізм. Адразу трэба адзначыць, што гэта, перш за ўсё, медытатыўная практыка. Фізічныя практыкаванні і малітвы, якія ўжываюцца падчас медытацыі, збудаваны такім чынам, каб спрыяць абуджэнню існуючых у чалавечай натуры пэўных псіхафізічных механізмаў, што ў сваю чаргу таксама вядзе да вызвалення заключанай у чалавеку энергіі (знакамітае адкрыццё “чакраў”). Але пры гэтым трэба ведаць, што адначасова чалавек адкрывае сябе і на духоўны свет. І тут паўстае вельмі важнае пытанне, а нават праблема: на які духоўны свет адкрываецца чалавек праз такую медытатыўную практыку? Прычым трэба памятаць, што чалавек толькі адкрывае сябе на пэўную рэчаіснасць, якой не ведае, і, не маючы над ёй ніякай улады, можа толькі здагадвацца, што здзейснены такім чынам “кантакт” яму прынясе. І, на жаль, вось так, проста, навослеп, вельмі наіўна, мы часам запускаем у аўчарню сваёй душы драпежнага звера. †

Спачатку важная інфар­мацыя на тэму дадзенай з’явы. Чалавек можа падпасці пад гіпноз нават супраць сваёй волі і сумлення. Паводле статыстыкі, 10% людзей не ўпадаюць у гіпнатычны транс, 40% паддаюцца лёгкаму гіпнатычнаму трансу, 25% уваходзяць у сярэдні гіпнатычны транс, 25% – у глыбокі. Паўсюдная думка, што чалавек з моцнай мараллю і добрым сумленнем не паддаецца гіпнозу, абуджае сумненні. Калі такі чалавек можа паддацца гіпнозу, тады наступствы цяжка падлічыць. Падатлівы ўнушэню чалавек можа выканаць любы загад. З гіпнозам звязаны таксама галюцынацыі, існуе рэгрэсія жыцця, можна выклікаць глыбока падаўленыя ўспаміны, напрыклад, загіпнатызаванага чалавека ўвесці ў стан немаўляці. Чалавек можа ўпадаць у гіпноз нават першапачаткова прытвараючыся, што паддаецца гіпнацізёру, а пазней гэтае прытворства бязвольна пераходзіць у давер, і такі чалавек упадае ў гіпнатычны сон. Прычынай такога сну могуць быць працэсы, якія адбываюцца ў мозгу. Пры гіпнозе мы маем справу з вылучэннем шэрага рэчыва, так як гэта адбываецца падчас натуральнага працэсу засынання. Сёння, на жаль, назіраецца своеасаблівая мода на гіпноз. Вельмі часта яго выкарыстоўваюць нават урачы. †