Rozważania

Co oznacza pojęcie „egzorcyzm”?
    Terminem „egzorcyzm” (gr. exorxismos – „przysięga”) określa się obrzęd liturgiczny, mający na celu wyjęcie człowieka lub rzeczy spod wpływu szatana, mocą, jaką Chrystus przekazał Kościołowi. Egzorcyzm zawiera prośbę do Boga o uwolnienie z demonicznych mocy lub bezpośredni rozkaz skierowany ku szatanowi (por. Mk 1, 25). Od 1983 r. w Kościele obowiązuje nowy kodeks Prawa Kanonicznego, w którym znajduje się zapis poświęcony egzorcyzmom (kan. 1172): „§1 Nikt nie może dokonywać zgodnie z prawem egzorcyzmów nad opętanymi, jeśli nie otrzymał od ordynariusza miejsca specjalnego i wyraźnego zezwolenia. §2 Takiego zezwolenia może udzielić ordynariusz miejsca tylko prezbiterowi odznaczającemu się pobożnością, wiedzą, roztropnością i nieskazitelnością życia”. Istnienie urzędu egzorcysty potwierdza list papieża Korneliusza do Fabiusa, biskupa Antiochii. W starożytności egzorcyzat był jednym z czterech mniejszych święceń. Według Encyklopedii Kościelnej (1874) obowiązkiem egzorcysty w posłudze eucharystycznej jest robienie miejsca przystępującemu do Komunii świętej oraz podawanie wody podczas Mszy. †

Każdy z nas z przyjemnością wspomina różne miłe wydarzenia ze swojego życia, a także pobyty w miejscach, które kiedyś miał możliwość odwiedzić. Kto kiedykolwiek w swoim życiu był w Wilnie, lecz nie odwiedził jednego z najważniejszych miejsc w tym mieście, jakim jest Ostra Brama, wiele stracił. To jest miejsce, które pozostaje w sercu człowieka wierzącego na zawsze. Raczej nie da się wytłumaczyć, dlaczego tak jest, trzeba po prostu tam pojechać i zobaczyć.
    Trudno by było policzyć, ilu ludzi różnych narodowości w ciągu ostatnich stuleci stało na kolanach przed obrazem Matki Bożej Ostrobramskiej z różnymi myślami w głowie i intencjami w sercu. Od wieków to miejsce przyciąga do siebie swoją niezwykłością. Tak się złożyło, że Ostra Brama jest bardzo ważnym miejscem w historii katolików trzech narodów: polskiego, białoruskiego i litewskiego. †

Opętanie należy do tych zjawisk, które towarzyszą człowiekowi od zarania dziejów. Fenomen ten jest jednym z najstarszych znanych ludzkości doświadczeń ekstatycznego kontaktu z duchową rzeczywistością.

P rzez opętanie należy rozumieć czasową utratę tożsamości na rzecz innej istoty, ducha lub bóstwa, co przejawia się radykalną zmianą zachowania. Często dochodzi również do zmiany wyglądu osoby opętanej. Zjawisku temu może towarzyszyć szereg różnorodnych objawów, takich jak mówienie obcymi językami, bez ich wcześniejszej znajomości (ksenoglossia) lub inne niezrozumiałe dla otoczenia formy wokalizacji, konwulsje, stany transowe, hipnotyczne, występowanie nadzwyczajnej siły fizycznej, zmiany zdolności percepcyjnych, brak wrażliwości na ból, utrata przytomności. †

Przed nami dni szczególne: uroczystość Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny. Znów pójdziemy na cmentarz, by na znak pamięci złożyć kwiaty i zapalić znicze. Ale czy tylko tego oczekują od nas zmarli? Uroczystość Wszystkich Świętych daje nam szczególną szansę na ożywienie więzi z nimi i ożywienie swojej wiary.

    Nieśmiertelność duszy ludzkiej jest następstwem jej duchowości. Jeśli dusza ludzka jest pierwiastkiem niezależnym w swej istocie od materii, to może i musi istnieć samodzielnie po rozłące w chwili śmierci z ciałem. Wszak duch nie potrzebuje niezbędnie ciała ani do swego istnienia, ani do działania. Dusza ludzka nie składa się z cząstek materialnych, a zatem nie może się rozpaść.
    Człowiek jest istotą moralną, tj. posiada poznanie dobra i zła oraz wolną wolę, zdolną do wyboru między dobrem a złem. Sumienie wskazuje mu obowiązki, jakie ma spełnić, a zabrania mu pewnych uczynków, chociaż one mogły mu przynieść największe korzyści i przyjemności. Skoro istnieją prawa moralne, których spełnienie wymaga niejednokrotnie wielkiej ofiary i wysiłku, choć nie można się zgodzić na to, żeby cnota nie otrzymała nagrody, a występek nie pociągnął za sobą należnej mu kary. Samo zadowolenie wewnętrzne, które wywołuje każdy uczynek dobry, nie może być uważane za nagrodę wystarczającą, ani wyrzuty sumienia, które niepokoją występnych, za karę dosyć dotkliwą. A więc sprawiedliwość Boska domaga się, aby istniało życie przyszłe, gdzie każdy czyn dobry otrzyma nagrodę, a każdy zły swą karę.†

Historia fotograf, która zobaczyła Boga. Świadectwo wiary zwykłej dziewczyny, kobiety, szczęśliwej matki, człowieka, w sercu którego mieszka Bóg

Pytania te niepokoiły mnie od samego dzieciństwa. Martwiły mnie od tego samego momentu, gdy będąc jeszcze dzieckiem, czułam, że w moim sercu KTOŚ mieszka. Nawet teraz pamiętam, że gdy czułam się źle, tak po dziecięcemu, ściskając piąstki, absolutnie nie znając słów modlitwy, zamykałam oczy i w milczeniu oczekiwałam na cud... I cud się zdarzał...
    Teraz jestem 30-letnią kobietą, a cuda nadal się zdarzają... Największym szczęściem dla mnie jest moja świadomość tego, że w moim sercu mieszka Jezus Chrystus!!! Wertując strony jakiejś lektury, niedawno trafiłam na wypowiedź, która pobudziła mnie do refleksji: „W życiu człowieka są dwa najważniejsze dni: dzień, w którym się urodził, oraz dzień, w którym zrozumiał, po co się urodził”. Wydaje mi się, że brakuje tu czegoś, brakuje jakiejś myśli, która powinna się mieścić między tymi dwoma „ważnymi dniami”... Tym odcinkiem jest nasze życie. Życie, w którym mamy dokonać prawidłowego wyboru. Żeby to uczynić, należy mieć dobry kontakt ze swą duszą. Przecież jest ona „energią”, którą Pan Bóg nas obdarzył. Stwórca dał każdemu człowiekowi możliwość stać się kowalem własnego losu, by mógł żyć pełnią życia. Prawdziwego szczęścia nie osiąga się, je się odkrywa... †

Witam Was ponownie, drodzy Czytelnicy „Słowa Życia”!

Tak szybko przeminęło lato, czas urlopów i wypoczynku, tak samo szybko minął wrzesień i już rozpoczął się miesiąc październik. Dla nas katolików październik jest wyjątkowo ważny, ponieważ w tym miesiącu czcimy Matkę Bożą Maryję przez codzienne odmawianie najpiękniejszej modlitwy – Różańca. Czym jest ten cudowny Różaniec i dlaczego jest tak ważny w życiu osoby wierzącej?
    Różaniec – to chrześcijańska modlitwa, nazywany był pierwotnie Psałterzem Najświętszej Maryi Panny (150 psalmów – 150 Zdrowaś Maryjo). Modlitwa ta jest znana i kultywowana w Kościele od czasów średniowiecza, choć jej korzenie są znacznie starsze. Według pewnej starożytnej hipotezy i niektórych historyków Kościoła, to krzyżowcy mieli dostosować do modlitwy chrześcijańskiej pewną praktykę, która istniała w świecie islamskim, polegającą na recytowaniu 99 imion Allacha, przy pomocy łańcuszka z ziaren. Istniała też inna hipoteza, która zakładała, że już Ojcowie Pustyni w III i IV wieku mieli używać sznurków do odliczania powtarzanych modlitw. †

Serdecznie witam Was, Czytelnicy „Słowa Życia”!

Przeżywając Rok Wiary, chcę Was zachęcić po raz kolejny zastanowić się nad tym, czym jest dar wiary. Wydaje się, że dawniej życie było mniej skomplikowane, łatwiej też było określić, kto przyjaciel, a kto wróg, kto człowiek wierzący, a kto ateista. W dzisiejszym świecie, choć nikt nam nie przeszkadza w praktykowaniu wiary i nauczaniu dzieci religii, człowiek wierzący czuje się być może bardziej zagrożony niż kiedyś. Czasami jest wyśmiewany, krytykowany z zewnątrz przez zlaicyzowany świat, który żyje i działa tak, jakby Boga nie było, a w związku z tym takie pojęcia jak wiara, Bóg, Kościół, przykazania, prawda w żaden sposób nie wpływają na jego życiowe decyzje czy moralne wybory. Niestety, świat zewnętrzny wpływa na wiarę także poprzez rozmaite pokusy i sugestie, z którymi nie zawsze jesteśmy w stanie poradzić sobie. Wątpliwości, płynące ze strony zlaicyzowanego świata, bzyczą wierzącemu człowiekowi jak komar przy uchu i towarzyszą jego poszukiwaniom, budząc wątpliwości typu: a jeśli to, czego uczy Kościół, nie jest prawdą? †

15 września odbyła się piesza pielgrzymka dzieci i młodzieży z miasta nad Niemnem i jego okolic do sanktuarium Matki Bożej Jasnogórskiej na Wzgórzu Nadziei, znajdującym się w Kopciówce. Pielgrzymka przeszła pod hasłem „Z Maryją w nowy rok szkolny”.

Droga zajęła jeden dzień i rozpoczęła się poranną Eucharystią, którą celebrował biskup grodzieński Aleksander Kaszkiewicz w kościele Matki Bożej Anielskiej (kościół franciszkański). - Wsiąkajcie wszystko to, co pomaga wam być rozumnymi ludźmi, którzy troszczą się o dobro innego człowieka – zachęcił zebranych biskup Kaszkiewicz. – Nie dajcie się okłamać złu oraz złudzeniom tego świata. Przez udział w systematycznej katechizacji starajcie się dosięgnąć jedności z Panem Bogiem i waszymi rówieśnikami. Z radością w sercu poznawajcie Boże prawdy i tajemnice w czasie zajęć z religii i katechezy. Im więcej poznajecie Pana, tym mądrzejszymi i radośniejszymi ludźmi się staniecie – powiedział hierarcha.
    Biskup grodzieński podziękował wszystkim nauczycielom, katechetom, wychowawcom i rodzinom za wychowanie dzieci w wierze katolickiej, za przekazanie wiedzy i mądrości życiowej. Hierarcha życzył, aby nowy rok szkolny i katechetyczny był bogaty w nowe wrażenia, jak również stał się wzrastaniem w mądrości i wierze. †

„Nigdy nie bądźcie ludźmi smutnymi! Chrześcijanin nigdy nie może być smutny! Nie poddawajcie się zniechęceniu! Nasza radość nie pochodzi z posiadania wielu rzeczy, ale ze spotkania Osoby: Jezusa, który jest pośród nas; pochodzi z tego, że wiemy, iż będąc z Nim, nigdy nie jesteśmy sami... Na tym polega nasza radość, nadzieja, którą musimy wnosić w nasz świat.
Papież Franciszek

Są rzeczy w kościele, które wcale mi się nie podobają. Chodzi mianowicie o niebywałą, wręcz zastraszającą powagę wielu wiernych, budzącą we mnie protest. Być poważnym, „bez żartów” i ciągle płaczącym nad swymi wadami jest uważane przez nich za nieodzowną część powagi kościelnej, bez której wszystko by nie miało sensu.
    Niektórzy z nich mają na to w zanadrzu arcypoważne argumenty, typu: „Chrystus przecież nigdy się nie śmiał. W Ewangelii o tym się nie mówi, więc i my nie mamy po co zęby szczerzyć”. Faktycznie, trudno temu zaprzeczyć - w Ewangelii nie ma miejsca, gdzie byłby opisany śmiejący się Jezus. Ale jeśli wziąć fragment o odwiedzinach wesela w Kanie Galilejskiej, to jakoś nie mogę sobie wyobrazić, by owa zabawa była na smutno, bez pieśni lub tańców. Jak to jest możliwe? Czy Człowiek, który przemienił wodę w wino (po tym, jak wszyscy już trochę wypili), nieprzychylnie patrzy na wesołe zachowanie ludzi? Wino po to właśnie jest potrzebne na weselu, by weselej było. †

Już w ciągu kilku miesięcy cały Kościół Katolicki rozważa nad skarbem naszej wiary chrześcijańskiej, nad jej wartością i niezbędnością. Analizując różne aspekty danego tematu, nie wolno ominąć jeszcze jeden, bez którego, moim zdaniem, wcale nie byłoby możliwe rozmawiać o wierze. Aspektem tym jest eklezjalność, czy inaczej wspólny charakter naszej wiary. Już sam termin „religijność” mówi o relacjach chociażby jednej niedużej wspólnoty: człowieka i Boga!
    Lecz mi się wydaje, że my, ludzie współcześni zaczęli stawić się do wiary jak do sprawy osobistej. Coraz częściej można usłyszeć uporczywe głosy o tym, że każdy ma prawo sam wybierać, w kogo i jak wierzyć. Z czasem takie, wydawałoby się, niezłomne autorytety jak Magisterium Kościoła, Papież, biskup diecezjalny dla wielu przestali być głosem, który rozjaśnia i prowadzi, nastawia i przemawia... †