Rozważania

Rodzinę chroni VI przykazanie Boże: „Nie cudzołóż”. Przekroczenie tego przykazania – jak romantyczne i piękne nie wydawałoby się ono czasami człowiekowi – niszczy rodziny, a z nimi szczęście i pokój. Zaakceptowanie grzechów nieczystych jako codziennej normy życia prowadzi do zobojętnienia na dobro i zło, a w konsekwencji – do odejścia od Boga. Chociaż przykazanie o zachowaniu czystości znajduje się w Dekalogu na 6. miejscu, jest najczęściej pierwsze z kolei na liście popełnianych grzechów ciężkich oraz przyczyn utraty stanu łaski Bożej.

Dużo mówił o rodzinie św. Jan Paweł II, gdyż uważał ją za fundament, na którym opiera się ludzkie szczęście. Dzięki niemu rodzina stała się rdzeniem nauczania Kościoła. Na początku lutego bieżącego roku prefekt Kongregacji Nauki Wiary kardynał Gerhard Ludwig Müller w wywiadzie dla miesięcznika „Il Timone” powiedział, że małżeństwo jest sakramentem i „żadna władza na niebie i na ziemi, ani aniołowie, ani papież, ani sobór lub też uchwała biskupów nie ma władzy, by to zmienić”.†

11 lutego - Światowy dzień chorego

Jeśli w Chrystusowym ciele, którym jest Kościół, cierpi jeden członek, razem z nim pokutują też inne członki (por. 1 Kor 12, 26). Dlatego trzeba szczególnie cenić miłosierdzie względem chorych oraz wszelką serdeczną troskę o nich. Wyjątkową rolę w okazaniu im ulgi odgrywają przede wszystkim lekarze. Jednak nie trzeba zapominać o tym, że nie mniej znaczące zadanie – wspieranie ludzi, którzy cierpią z powodu różnych chorób – należy do bliskich tej osoby oraz duszpasterzy szpitalnych. Właśnie oni pokrzepiają poprzez słowa i modlitwę, zawierzając chorych cierpiącemu i uwielbionemu Panu.

Miejsce, gdzie szukają ratunku i spokoju
    W tym roku przypada 7. rocznica poświęcenia kaplicy św.św. Kosmy i Damiana, znajdującej się w Grodzieńskim Obwodowym Szpitalu Klinicznym – miejscu, gdzie ludzie spotykają się z chorobą i cierpieniem, stykają się z rzeczywistością, której dotąd nie znali. †

Przychodzą pół godziny przed liturgią, jako pierwsi przyjmują Komunię św., idą na czele Drogi Krzyżowej i rozpalają ognisko wielkanocne. Kim są? Ministrantami.

Znajdować się w prezbiterium to wielki zaszczyt
   Zadaniem księży proboszczów jest troska o to, by przy ambonie zawsze byli pomocnicy. I jak – zapewne – nie ma parafii bez ministrantów, tak też istnieją w nich odpowiednie duszpasterstwa. Wszystkie one współtworzą ogólne Duszpasterstwo Liturgicznej Służby Ołtarza Diecezji Grodzieńskiej.
W ciągu ostatnich lat liczba ministrantów się powiększa. Młodsze pokolenie zastępuje starsze, ale istota posługi pozostaje niezmienna. Celem duszpasterstwa jest wszczepienie ministrantom miłości do liturgii. Uświadomienie, że to wielki zaszczyt – znajdować się bliżej ołtarza – w prezbiterium, że potrzebuje to szczególnej uwagi i odpowiedzialności. †

Drugiego lutego Kościół obchodzi Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. To święto 20 lat temu ustanowił św. Jan Paweł II. Wierni dziękują w nim Panu za ludzi, których On powołał poprzez różne charyzmaty i duchowość, aby głosili światu Jego miłosierdzie, wzmacniali i aktualizowali sprawę szerzenia Ewangelii dla sprawiedliwości i pokoju w jednej dużej rodzinie ludzkiej. Około 160 osób konsekrowanych z diecezji grodzieńskiej – reprezentujących 22 żeńskie oraz 14 męskich kongregacji, towarzystw, zakonów i instytutów – w tym dniu odnowi śluby zakonne.

W jaki sposób osoby konsekrowane rozpoznają swoje powołanie? Może Wszechmogący posyła do nich anioła albo przemawia ludzkim głosem? W czym „wybrani” widzą własne przeznaczenie? Czy to prawda, że dążą do ograniczenia się w rozmowach, noszą przy pasie sznurek z węzełkami i znają sekret starożytnego balsamu leczniczego? Szukamy odpowiedzi razem ze „Słowem Życia”.†

Społeczeństwo często uważa dzieci za niedoskonałe i błędnie „zaprogramowane” istoty, które trzeba ciągle korygować i udoskonalać. Wielu rodziców i pedagogów egoistycznie sądzi, że bez ich interwencji dzieci zejdą z właściwej drogi i nigdy nie osiągną sukcesu. Jednak nie proponując synowi lub córce samym decydować o własnych dążeniach, nie pozwalając im iść własną drogą prób i błędów, tylko ciągle „podścielając słomę”, gdy się potykają, uzależniamy ich od siebie. W przyszłości tacy młodzi ludzie nic w życiu nie będą mogli osiągnąć samodzielnie.

Współcześni rodzice są zawsze otwarci na różnorodne nowości, dlatego też z przyjemnością uczą się najnowszych metodyk rozwoju i edukacji, by wypróbować je na własnych dzieciach. Poczynając od okresu prenatalnego, dorośli bezmyślnie starają się „wyrzeźbić” ze swojego dziecka geniusza. Dla noworodków praktykują rozpoznawanie czarno-białych rysunków, dla niemowląt – gry, które rozwijają intelekt, dla przedszkolaków – wczesne nauczanie... Roztropni rodzice natomiast zawsze pamiętają o jednej bardzo ważnej prawdzie – „Wszystko ma swój czas i miejsce”. †

Chłodny zimowy wieczór... Stary cmentarz pobernardyński... Kapłan zapala znicz na grobie zmarłego przyjaciela w dniu jego Urodzin... Z jego ust zlatuje szczera serdeczna modlitwa. W tym momencie jeszcze nie wie, że za kilka chwil spotka się z bliską sercu osobą w wieczności...
   
    23 grudnia 2016 roku około godziny 17 przy ul. Biełusza w Grodnie miał miejsce wypadek drogowy, w wyniku którego zginął profesor Wyższego Seminarium Duchownego w Grodnie ks. Tadeusz Wyszyński CM. Według wersji policji kapłan poczuł się źle i stracił panowanie nad autem. Na zakręcie samochód zjechał z jezdni i rozbił się o drzewo.

Ostatnia wigilia
    W ten tragiczny wieczór ks. Tadeusz pojechał na cmentarz, by „odwiedzić” zmarłego przyjaciela ks. Michała Woronieckiego CM. To właśnie on ponad 25 lat temu namówił profesora do wyjazdu z misją kapłańską na Białoruś. Łączyła ich nie tylko przynależność do jednej wspólnoty zakonnej, ale też bliskie relacje przyjacielskie.
    Kapłani diecezji grodzieńskiej długo nie mogli uwierzyć w to, co się stało. Dopiero wczoraj razem dzielili się opłatkiem i składali sobie nawzajem serdeczne życzenia. Przypominają, że ks. profesor miał jeszcze dużo planów... Wystarczy jednak sobie uświadomić, ile już zrobił w ciągu 86 lat życia... †

22 listopada, we wspomnienie św. Cecylii, dziewicy i męczennicy, patronki muzyki kościelnej, w Grodnie odbędzie się uroczysty koncert diecezjalnego chóru „Cantate Domino”. W tym dniu członkowie chóru, dla których działalność muzyczna jest bardzo ważną częścią życia, będą dziękować Panu Bogu za 17 lat istnienia chóru i możliwość nieść ludziom światło miłości Chrystusa.

Muzyka sakralna łączy ludzi różnego wieku i zawodu
    został założony w 1999 roku w grodzieńskiej parafii pw. Miłosierdzia Bożego z inicjatywy Henryka Dawidowicza i Antoniego Jurowskiego. „Razem z Henrykiem śpiewaliśmy w chórze w grodzieńskiej parafii ojców franciszkanów – wspomina Antoni. – Gdy na Wiszniowcu został poświęcony plac pod budowę kościoła i zaczęli budować świątynię, wyszedłem z propozycją stworzenia w młodej parafii chóru. Ze swoją inicjatywą zwróciłem się do księdza proboszcza. Powiedziałem, że znam utalentowanego, oddanego swojej pracy człowieka, Henryka Dawidowicza, który mógłby przejąć kierownictwo chóru. Następnie wszyscy razem omówiliśmy perspektywy rozwoju i zaczęliśmy «zbierać» zespół: ogłaszaliśmy w kościołach, zapraszaliśmy znajomych”. †

22 października przypada wspomnienie liturgiczne św. Jana Pawła II, pierwszego Papieża Słowianina. Lata jego pontyfikatu (1978–2005) stały się najbardziej jaskrawymi w prawie już 2000-letniej historii Kościoła. Ojciec Święty dokonał niesamowitą dla głowy Kościoła liczbę wizyt zagranicznych, osiągnął przedstawicielstwo Watykanu przy Organizacji Narodów Zjednoczonych. Występował przeciwko zniesieniu celibatu, aborcji i małżeństwom homoseksualnym. Jeszcze za życia Ojciec Święty zyskał ogromną popularność i szacunek na całym świecie. Na jego cześć w setkach miast różnych krajów zostały nazwane ulice, uniwersytety, szkoły, szpitale... A jaki ślad Jan Paweł II zostawił w diecezji grodzieńskiej?

Kilka lat temu w Smorgoniach powstała wspólnota parafialna św. Jana Pawła II. W 2014 roku zostały tam poświęcone fundamenty kościoła na cześć świętego. W zeszłym roku – kaplica w Centralnym Szpitalu Rejonowym w Michaliszkach. W Sopoćkiniach i Makarowcach imieniem Jana Pawła II są nazwane ulice. W Wasiliszkach i Wojstomiu na cześć świętego zbudowano pomniki. Jest nadzieja, że wkrótce pomnik może pojawić się i w mieście nad Niemnem.
    Na placu centralnym w Iwiu w 2012 roku zainstalowano znak pamiątkowy na cześć przyjaźni i jedności religii. Ma on kształt 4 majestatycznych stel z łukami. Są one dedykowane katolikom, prawosławnym, muzułmanom i Żydom. Na łuku katolickim znajduje się figura Jana Pawła II w papieskim stroju z podniesioną w geście błogosławieństwa dłonią. „Ojciec Święty był tą osobą, która jedna ludzi. Dlatego właśnie jego postać umieściliśmy na pomniku jako testament potomkom” – zauważa proboszcz parafii św.św. Piotra i Pawła Apostołów w Iwiu ks. Jan Gawecki. †

Ludzie, którzy trafiają do więzienia, stają się „zbędni” i niepotrzebni w społeczeństwie, ale pozostają równie ważni dla Ojca Niebieskiego. Przez kapłanów kieruje On do więźniów potrzebne słowa i twierdzi, że zawsze mają szansę, aby nawrócić się i poprawić.

“Dusze „niespokojne”
szukają Boga
    Wcześniej więźniami duchowo opiekowali się kapłani, którzy służyli w Grodnie. Wśród nich ks. Józef Trubowicz, ks. Antoni Obuchowski, ks. Józef Łój SCJ. W 2000 roku biskup grodzieński Aleksander Kaszkiewicz pobłogosławił na pracę duszpasterską z więźniami o. Kazimierza Żylisa SJ. Wkrótce on został kapelanem więzienia. „Kiedy po raz pierwszy przyszedłem tam, usłyszałem, że kapłan nie jest potrzebny – wspomina o. Kazimierz. – Ale uzyskałem zezwolenie przychodzić raz w tygodniu na 2 godziny... Jednak jaka to praca? W więzieniu wówczas znajdowało się około 1200 więźniów. W wyznaczonym czasie udawało się spotkać z 2-3 osobami. Następnie zacząłem przychodzić każdego dnia. Przed obiadem i po nim”.
    Najpierw kapłan nawiedzał cele więzienne, proponował sakramentalną posługę. Tworzył listę osób. Później w więzieniu dla duszpasterza został wydzielony prywatny gabinet. Teraz skazany musi napisać podanie, aby trafić na spotkanie z ojcem. I przychodzą. Ktoś po prostu porozmawiać, żeby czas szybciej mijał. A ktoś naprawdę szuka Boga, bo zdaje sobie sprawę, że jest to dla niego jedyny ratunek. „Większość więźniów w ogóle nie słyszała o Chrystusie – mówi o. Kazimierz. – Ale gdyby nie więzienie, to może i nie odkryliby Go dla siebie. Więzienie dało okazję spotkać się z kapłanem, który wskazał właściwą drogę, zaproponował «odpowiednią» literaturę, udzielił sakramentów”.†

Październik nazywany jest miesiącem różańcowym. W tym czasie Kościół szczególnie zaleca odmawianie różańca – jednej z najszlachetniejszych form modlitwy, którą możemy znaleźć w Tradycji katolickiej. A szlachetność ma to do siebie, że jednocześnie jest wzniosła i prosta. Każda tajemnica różańca koncentruje się na jednym ważnym wydarzeniu z życia Jezusa Chrystusa i Jego Matki. Rozważanie poszczególnych tajemnic pomaga naśladować Ich w życiu osobistym, rodzinnym i społecznym.
    Różaniec to także modlitwa, która przemienia świat, zwłaszcza gdy jest odmawiana wspólnie. Historia zna wiele przypadków, gdy modlitwa różańcowa zaważyła na losach narodów. Dziś walczymy z przytłaczającymi siłami zła, więc potrzebujemy pomocy Maryi jak nigdy przedtem.
   Modlitwa różańcowa jest prosta. Wystarczy...

1. Mieć różaniec
    Często można zobaczyć, jak ktoś odmawia tę modlitwę na palcach, co także świadczy o jej prostocie. Trzeba jednak mieć różaniec, który będzie „pasował” do ręki. Niektórzy mają ich wiele – w kurtce, spodniach, samochodzie czy torebce.
   
    2. Wybrać miejsce i postawę
    Najczęściej szukamy cichego i nastrojowego miejsca. Nie koniecznie musi takie być, ponieważ to nie zapewnia dobrej modlitwy. Zastanawiamy się także nad tym, jaka postawa ciała byłaby najwłaściwsza. Z całym szacunkiem do wszystkich teorii, trzeba wybrać taką postawę, która w praktyce po prostu nie przeszkadza. †