Rozważania

Zastanówmy się przez chwilę, w jakim celu zwykle zwracamy się do Pana w swoich modlitwach? Jeśli szczerze odpowiemy na to pytanie, okaże się, że najczęściej o coś prosimy. Właśnie prośby są dla wielu najważniejszą funkcją modlitwy. Niestety, sporo ludzi traktuje Wszechmocnego jako odpowiedzialnego za wszystko, co się dzieje w ich życiu, i nie myśli o skutkach swych decyzji i działań.

BÓG O KAŻDEJ NASZEJ PROŚBIE MA WŁASNE ZDANIE
     †

1. Zacznij dzień od modlitwy
     Choć o poranku zwykle spieszysz się ze wszystkim, znajdź dosłownie 5 minut i poświęć je na modlitwę. Wybierz swoją ulubioną formę: Różaniec, „Zdrowaś Mario”, modlitwę spontaniczną własnymi słowami. Ważne, byś zaczął dzień od rozmowy z Tym, Kto dał Ci życie. Możesz na przykład poprosić Stwórcę o błogosławieństwo na nadchodzący dzień..
   
    2. Przejrzyj aplikację z czytaniami biblijnymi
   To bardzo przydatne narzędzie, które w łatwy sposób pozwoli Ci przeczytać dowolny fragment Pisma Świętego. Zawiera również czytania, którymi tego dnia modli się cały Kościół. Dodatkowo mogą się w nich znaleźć komentarze do wybranego rozdziału Biblii.
   
    3. Pomyśl o tym, co masz i co dostałeś
     Wyrażenie wdzięczności Bogu za otrzymane dary to skuteczny sposób w walce z zachłannością i arogancją. Sprawia, że codzienne problemy nie są już odbierane jako życiowe dramaty, lecz mobilizują do szukania wyjścia z sytuacji. Podziękuj za zdrowie, jedzenie, spokój i poproś za tych, którzy tego nie mają.
   
    †

Listopad jest szczególnym czasem modlitwy za zmarłych. Mobilizuje ludzi wierzących do codziennego wstawiennictwa przed Bogiem za tych, którzy przekroczyli bądź przekraczają „próg nadziei”. Chrześcijańska pamięć o zmarłych to o wiele więcej, niż tylko przejaw typowo ludzkiej życzliwości wobec nich. Wyrasta ona na fundamencie wiary w życie wieczne, w nieśmiertelność duszy człowieka i w powszechne powołanie do życia w chwale zmartwychwstania.

W tym czasie pamiętamy w modlitwie również o zmarłych kapłanach, których znaliśmy, a którzy nie szczędzili swego czasu, sił i umiejętności, by służyć Bogu, Kościołowi i ludziom, do których zostali posłani. Za swojego wieloletniego proboszcza ks. Hipolita Jodkowskiego w 50. rocznicę jego śmierci modlili się wierni parafi i św. Jana Chrzciciela w Wołpie. Na miejsce posługi kapłan przybył w 1916 roku i ofiarnie służył tam do ostatniego dnia swojego życia – 24 października 1967 roku. Choć minęło już tyle lat, pamięć o zmarłym duszpasterzu nadal jest żywa w sercach ludzi. Starsze pokolenie wciąż jeszcze pamięta jego słowa i czyny, przesiąknięte wielką miłością do Boga oraz troską o Chrystusowy Kościół i dusze wiernych. †

Maryja dała nam pewną i skuteczną ochronę przed wszelkim złem – Różaniec. Dlatego też najwspanialszym prezentem, jaki rodzice mogą dać swojemu dziecku, jest zaszczepienie szacunku i miłości do tej modlitwy od najmłodszych lat. Zawierzając życie Matce Bożej, człowiek zapewnia sobie ochronę przed różnorodnymi zagrożeniami i niebezpieczeństwami.

   Jak zacząć?
    Do wielu rodzin Różaniec przychodzi wraz
z październikiem. Wtenczas mamy i taty się zastanawiają, jak wprowadzić dzieci w tę modlitwę. Codzienne uczestniczenie w nabożeństwie różańcowym wielu uważa za zbyt trudne i nużące dla maluchów, które do tej pory nie miały z nią do czynienia. W takiej sytuacji dobrym rozwiązaniem może być wspólna modlitwa w domu. Można zacząć od codziennego odmawiania jednej dziesiątki. Potrwa to zaledwie 5 minut. Dzieci mogą recytować pierwszą połowę „Ojcze nasz” i kolejnych „Zdrowaś Mario”, a rodzice kontynuować.
Jeśli maluch zobaczy, że cała rodzina klęka do wspólnego Różańca, stanie się dla niego czymś zupełnie naturalnym. Bez trudu nauczy się wtedy systematyczności i wytrwałości w modlitwie. †

Odkąd sięgam pamięcią, zawsze towarzyszyły mi w życiu wspomnienia o dziadku, opowiadane przez babcię i mamę. Historie z czasem stawały się coraz ciekawsze i pełniejsze. I oto nadeszła taka chwila, kiedy zdecydowałam się podzielić nimi z większym gronem ludzi.
    Decyzja zapadła, kiedy uzyskaliśmy możliwość wyjazdu do Miednoje (Rosja), gdzie razem z innymi z obozu jenieckiego w Ostaszkowie został pochowany mój dziadek Władysław Sakowicz. Tam, ok. 200 km na północny zachód od Moskwy, znajduje się polski cmentarz wojenny, na którym mieści się 25 zbiorowych mogił. Patrzyłam na wykute w kamieniu imię i nazwisko dziadka i myślałam, ile musiał przeżyć i wycierpieć, zanim spoczął w tej ziemi, tak daleko od swojej Ojczyzny. Myślałam też o tym, jak szczęśliwie żył do rozpoczęcia wojny razem ze swoją rodziną i co zamierzał...
    Ta opowieść o dziadku będzie bardzo prosta. Niech ilustracją do niej będą fragmenty wiersza autorstwa córki dziadka, mojej mamy Bronisławy Sakowicz.

Mój dziadek urodził się w 1899 roku w niewielkiej wiosce Ugły w ówczesnym powiecie wasiliszkowskim (obecnie jest to rejon szczuczyński na Grodzieńszczyźnie). Miał czterech braci i dwie siostry.
    W każdą niedzielę chodził z rodziną do kościoła. Zamawiał pisma religijne i dużo czytał. Wyróżniał się życzliwością do ludzi i szczerą wiarą w Boga. Po ukończeniu szkoły postanowił zostać kowalem.
    Był doskonałym fachowcem w swoim rzemiośle, za co zyskał szacunek i pochwały ludzi. „Pracowity i miłosierny” – tak o nim mówiono. A to dlatego, że podczas choroby brata dziadek oddawał mu połowę pieniędzy, zarobionych przez siebie ciężką pracą przy palenisku.†

Czy wiesz, czym zupełnie sprawiedliwie jako chrześcijanin możesz się szczycić? Wyliczamy.

Chrześcijaństwo przez Chrystusa odkryło prawdę o tym, że Bóg jest Miłością
    W rozumieniu innych religii Wszechmocny był i do dziś jest odbierany jako srogi i sprawiedliwy Ojciec, który karze za występki. Chrześcijaństwo odkryło miłosiernego Stwórcę, który by zbawić ludzkość, zesłał swojego Syna Jednorodzonego. Niektórzy z pierwszych Ojców Kościoła formułowali tę prawdę następująco: poprzez wcielenie Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek stał się Bogiem. Następcy Chrystusa są powołani do naśladowania najwyższej cnoty. Poeta Aleksy Tołstoj powiedział kiedyś, że Jezus „wszystkie przykazania Mojżesza przykazaniu Miłości podporządkował”. „Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a swego bliźniego jak siebie samego” (Łk 10, 27). Chrystus ułatwił ludziom zrozumienie przykazań, potrzebnych do ostrzeżenia człowieka przed grzesznym nałogiem i pomocy w doświadczeniu szczęścia już tu, na ziemi. †

4 sierpnia Kościół przypomina nam postać wielkiego kapłana, pomagającego tysiącom ludzi spotkać się z Bogiem. Potrafił przekształcać serca i życie wielu wiernych, gdyż ukazywał im miłosierną miłość Pana. Kapłan stanowi doskonały wzór do naśladowania dla dzisiejszych duchownych.

W TROSCE O ŻYCIE WIECZNE POWIERZONYCH MU LUDZI
    Jan Maria Vianney urodził się w 1786 roku w chłopskiej rodzinie we wsi Dardilly koło Lyonu (Francja). W wieku 25 lat wstąpił do seminarium duchownego, jednak został z niego usunięty z powodu trudności w nauce (szczególnie w nauce łaciny), wynikających z braku wykształcenia. W końcu pozwolono mu zdawać egzaminy nie po łacinie, ale po francusku, i w 1815 roku Vianney przyjął święcenia kapłańskie. Trzy lata póź- niej został proboszczem w Ars, gdzie mieszkało 230 osób. W ciągu 40 lat z jego posługi skorzysta- ło ok. 80 tys. ludzi, zjeżdżających się tam z całej Francji. Jak kapłan tego dokonał? †

15 lipca odbyła się piesza pielgrzymka Grodno – Adamowicze – Naumowicze. Wierni przybyli do Fortu nr 2, miejsca spoczynku rozstrzelanych podczas ii wojny światowej mieszkańców Grodna i Lipska, by oddać hołd tym, którzy ofiarowali swoje życie. Tam tradycyjnie została odprawiona Msza Św. w intencji poległych. Wśród nich była bł. Marianna Biernacka, która nieustannie dążyła do świętości. Oddając życie za drugiego człowieka, stała się ona naśladowczynią samego Jezusa Chrystusa.

Droga do świętości
    Marianna z domu Czokało urodziła się w 1888 roku w Lipsku nad Biebrzą (Polska). W wieku 20 lat poślubiła Ludwika Biernackiego. Małżeństwo miało 6 dzieci, z których czworo zmarło tuż po urodzeniu. W 1929 roku, po śmierci męża, kobieta zamieszkała razem ze swoim synem Stanisławem, który 10 lat później ożenił się z Anną Szymczyk. Odtąd Marianna swą codzienność dzieliła z młodym małżeństwem, wykazując postawę szczególnego zatroskania, matczynej miłości oraz życzliwości. †

W języku białoruskim istnieje sporo stałych połączeń wyrazowych, których używamy bez zastanowienia. Między innymi – z przywołaniem diabła lub imieniem Bożym w nieodpowiednim kontekście. Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że nie ma w tym nic złego, jednak jest to myśl omylna..

Czasami na pewne pytania ludzie odpowiadają niby zwyczajnie: „Чорт ведае што” lub „Чорт яго ведае”. Jednak każde napomknięcie o nieczystym nie może pozostać niezauważone przez tego, który jest najbardziej tym zainteresowany, czyli diabła. Następnym razem ekspert od złych spraw będzie gotowy w „potrzebny” sposób podsunąć odpowiedź na kolejne pytanie, gdyż „wie co”. Człowiek jest zmuszony tego wysłuchać, ponieważ jak się okazuje, ufa mu.
W emocjonalnych wypowiedziach „Што за чорт?”, „Якога д’ябла?” również jest wspominany nieczysty. Tak samo dzieje się w sytuacjach, gdy używa się sformułowań typu „Адзін чорт”, „Чорта
з два”, „Нічарта”. No i znowu na języku „zawisł” diabeł. Trzeba pamiętać o tym, że każde przywołanie go aktywuje złe moce do działania.
Istnieją również frazesy, zawierające życzenie zła. Być może, nigdy się nad tym nie zastanawialiśmy, ponieważ używaliśmy ich z przyzwyczajenia, automatycznie.
„Ціпун табе на язык” oznacza, że ktoś życzy, aby u drugiej osoby na języku pojawił się bolący wrzód. „Каб на цябе ліха”, „Каб на цябе немач якая”, „Трасца табе ў бок” lub „Халера яго бяры” mówią same za siebie. †