GRODNO
Piątek,
17 maja
2024 roku
 

Rozważania

Razem w świętości

Rozważania

Gdy mowa o świętych, o kim od razu myślimy? Na pewno o kanonizowanych osobach duchownych – o tych, którzy za swoją drogę życiową obrali pełnie oddanie się Bogu. Jednak nie jest to jedyny szlak prowadzący do świętości.
    Gdzie jeśli nie w rodzinie człowiek ma okazję do wzrastania w ofiarności i szlachetności? Miłość małżeńska doświadcza licznych prób: codzienność, nieposłuszeństwo dzieci lub niemożność poczęcia, niewierność, brak uwagi, gdyż woli się ją poświęcać przyjaciołom, pracy lub własnym inspiracjom. Jeśli mąż i żona są w stanie zachować rodzinę mimo trudności, świadczy to o ich odważnym trwaniu w miłości i łasce Bożej, którą otrzymali podczas sakramentu małżeństwa.
    Mamy szczęście żyć w czasach, w których Kościół oficjalnie potwierdza świętość małżonków, wprowadzając pojęcie „świętość obojga”. Początek XXI wieku odznaczył się zakończeniem procesu beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego dwóch rodzin: Beltrame Quattrocchi i Martin.
    Ci małżonkowie własnym przykładem udowodnili, że życie w pełnej harmonii jest możliwe, a zwyczajność rodzinnej codzienności może się stać prostą ścieżką do Boga.
 

Gdy nie wiadomo, o co chodzi, chodzi o miłość. O czystości

Rozważania

“„Ludzka dusza ma dziurę
o wielkości Boga 
i każdy wypełnia ją tak,
jak potrafi”.
Jean-Paul SartreWydaje się, że w katolickim odbiorze czystość najczęściej jest kojarzona z cielesnością, z seksualnością, w sposób szczególny, jak nieraz słyszymy, z czystością przedmałżeńską, czyli z powstrzymaniem się od seksu. Czy tak jest rzeczywiście? W samym akcie miłości cielesnej nie ma nic złego, podobnie jak w seksualności. Rozumienie czystości trzeba wyprowadzić poza kontekst ciała. Zaczyna się ona, jak każda dobra lub gorsząca sprawa, w umyśle oraz sercu, które później aktywują też nasze ciało.
Nieczystość – pragnieniem miłości
    Polski rekolekcjonista dominikanin o. Adam Szustak w jednej ze swoich konferencji wypowiedział ciekawą myśl: „Nieczystość jest formą szukania miłości, niezaspokojonym pragnieniem serca, żeby być kochanym, żeby był drugi człowiek, który okaże mi tę miłość w taki sposób, że mi wystarczy”. Jeśli człowiek odczuwa potrzebę czegoś, pragnie ją zaspokoić. A jeśli jest to zapotrzebowanie fundamentalne? Być kochanym to jedna z najbardziej podstawowych pragnień.
   

Największa z cnót

Rozważania

We współczesnym świecie dużo się mówi o „miłości”. Jednak pojęcie to zostało tak wypaczone, że wielu straciło w nią wiarę. Jako chrześcijanie dobrze wiemy, że miłość jest fundamentem, na którym powinno się budować świętość, gdyż sam Chrystus za najważniejsze przykazanie uznał miłowanie Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem, a swego bliźniego jak siebie samego (por. Mt 22, 37-39). Jak więc jest rozumiana miłość w teologii katolickiej? Czym nie jest? Jakie cechy posiada?
Cnoty wlane
    Każda osoba, przyjmująca chrzest, otrzymuje łaskę uświęcającą, która czyni ją uczestnikiem życia i natury Wszechmocnego. W ten sposób człowiek staje się dzieckiem Bożym. Wraz z łaską Stwórca wlewa do duszy ludzkiej trzy cnoty: wiarę, nadzieję i miłość. Właśnie dlatego obok nazwy „cnoty teologalne” istnieje inna – „cnoty wlane”.
   

Pierwszy i najważniejszy sakrament

Rozważania

Chrzest nie jest pewnym obrzędem oblewania wodą, niezwykłym rytuałem, który trzeba spełnić na wszelki wypadek, by dziecko było zdrowe i szczęśliwe, tylko najważniejszym sakramentem życia chrześcijańskiego. Przez niego Wszechmocny wyzwala człowieka z grzechu pierworodnego oraz innych grzechów osobistych, jednoczy ze sobą, daje życie Boże i włącza do wspólnoty Kościoła świętego.
Co, kiedy, jak i po co?
    Człowiek potrzebuje przyjęcia sakramentu chrztu, by wyzwolić się z grzechu i stać się wolnym dzieckiem Bożym. Chrzest jest też początkiem rozwoju wiary w nowo narodzonym chrześcijaninie. Co roku w wigilię paschalną Kościół zaprasza wiernych do odnowienia obietnic, złożonych podczas chrztu świętego.
   v Warto umieć rozróżnić dwie możliwe sytuacje: chrzest dziecka i chrzest osoby dorosłej. Przy udzieleniu sakramentu chrztu dzieckiem nazywa się człowieka do 7. roku życia (kan. 97 §2). Jeśli osoba jest starsza, zgodnie z kanonami powinna zostać ochrzczona jako dorosły (kan. 852 §1, kan. 97). Praktyka chrztu dorosłych trwa od początku istnienia Kościoła, chrzest dzieci natomiast od II wieku.
   

Adwent i Nowy Rok

Rozważania

Przyznam się, że świadomie piszę „Nowy Rok Liturgiczny” dużą literą. Dlaczego? Po prostu chcę, by każdy, kto mówi, że wierzy w Pana Jezusa, kto został ochrzczony w Kościele Chrystusowym, zwrócił uwagę na to, że Nowy Rok już nadszedł.
    Z tej racji można sobie przypomnieć, jak ludzie, w tym też wierzący, obchodzą nadejście nowego roku o godzinie 00.00 1 stycznia. Światła i włączone telewizory prawie w każdym oknie, zastawiony różnorodnymi potrawami stół... Fajerwerki, petardy, zimne ognie: wszystko jest jaskrawe, kolorowe, piękne. A gdy później idziesz do kościoła na uroczystą Mszę św. ku czci Świętej Bożej Rodzicielki, widzisz tylko puste, bezludne ulice i słyszysz ciszę. Nie, nie tę ciszę, która pomaga chrześcijaninowi rozważać nad swoim życiem i powołaniem, odrywa od nieustannego zabiegania i prowadzi do rzeczywistości własnej duszy i jej relacji z Bogiem, pomaga się nawrócić, stanąć na drodze prowadzącej do Królestwa Bożego, ubrać się „w człowieka nowego, stworzonego na obraz Boga” (por. Ef 4, 24). Chodzi o zupełnie inną ciszę.
   

Błogosławiony zakrystian

Rozważania

Papież Franciszek opublikował dekret o heroiczności cnót i potwierdzeniu kultu od niepamiętnych czasów (jest to tzw. beatyfikacja równoważna) Sługi Bożego Michała Giedroycia. Oznacza to wpisanie nowego błogosławionego do kalendarza liturgicznego oraz zezwolenie na oddawanie mu czci w miejscach związanych z jego życiem i działalnością.
Chromy
    Bł. Michał Giedroyć urodził się około 1425 roku we wsi Giedroycie niedaleko Wilna (Litwa). Pochodził z rodziny kniaziów litewskich.
    Był niskiego wzrostu, chorowity, chodził o kulach. Na podstawie późniejszych badań relikwii stwierdzono, że miał jedną nogę krótszą od drugiej. Z tego powodu chłopca nazywano „chromym”, cierpiał więc od dzieciństwa – nie tylko fizycznie, lecz także psychicznie.
    Dzięki doświadczeniu własnej ułomności dojrzewał do głębokiego rozumienia Męki Chrystusa oraz współczucia ludziom cierpiącym. W młodości zajmował się robotami ręcznymi, wykonywał naczynia do przynoszenia chorym Najświętszego Sakramentu. Stroniąc od towarzystwa, dużo czasu poświęcał na modlitwę.
   

Konieczność osiągnięcia przez młodzież dojrzałości duchowej

Rozważania

Dziś młodzi ludzie w starszym wieku szkolnym nieraz zaniedbują poszukiwania piękna, dobra i prawdy oraz sensu i celu życia. Opóźnia to ich dojrzewanie psychiczne, emocjonalne i duchowe.
Okres burzy
   i naporu

    Psychologowie zgodnie nazywają starszy wiek szkolny (15-18 lat) okresem „burzy i naporu”. Dojrzewanie biologiczne odbija się na obrazie samego siebie w postaci niepokoju, często agresji, niejasnych pragnień, wypróbowania swoich możliwości.
    Może to również być okres buntu wobec Boga, zwłaszcza kiedy doświadcza się niezawinionego cierpienia, nagłej choroby, niespodziewanej śmierci bliźniego. Pojawiają się wtedy wątpliwości: czy Bóg naprawdę opiekuje się człowiekiem? Taka postawa unaocznia jeszcze niedojrzałe rozumienie obecności Boga w życiu młodego człowieka. W tym wieku u młodych ludzi pojawia się również dużo paradoksów życia religijnego. Z jednej strony spotyka się najwięcej nawróceń, a z drugiej – spadek praktyk religijnych, co może się wiązać na przykład z doznaniami seksualnymi niezgodnymi z normami moralnymi.
   

„Archanioł” miasta nad Niemnem

Rozważania

5 listopada – Diecezjalny Dzień Modlitw za Zmarłe Duchowieństwo
W У kościele pw. Znalezienia Krzyża Świętego w Grodnie znajduje się tablica ku pamięci ks. infułata Michała Aronowicza, ufundowana przez wdzięcznych wiernych. Grób kapłana na starym cmentarzu katolickim zawsze jest zadbany. Często modlą się przy nim ludzie, dla których wyjątkowa osobowość duszpasterza nie może zostać zapomniana, przeciwnie – wciąż inspiruje swym przykładem. 43 lata działalności duszpasterskiej ks. Michał poświęcił Grodzieńszczyźnie. Wybrał Boga i został wierny Jemu i swemu powołaniu aż do ostatniej chwili życia.
Początki drogi kapłańskiej
    Ks. Michał urodził się w 1907 roku we wsi Lubieszcze na Białostocczyźnie (Polska). W 1926 roku wstąpił do seminarium duchownego w Wilnie (Litwa). Jednocześnie studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego. Święcenia kapłańskie przyjął w 1932 roku z rąk abpa Romualda Jałbrzykowskiego.
   

Czas świadomości religijnej młodych ludzi

Rozważania

Rozpoczynając naukę w szkole, dzieci przejawiają chęć poznania świata przyrodniczego i zaspokaja ciekawość. Jest to najbardziej właściwy okres do uczenia się religii, zadanie której polega na wykształceniu w dziecku miłości do Boga i bliźniego.
Lekcje religii
    Katecheta doprowadza dziecko, by zrobiło konkretne postanowienia, do zrealizowania których potrzebni są ojcowie i matki. Rozmawiając z dzieckiem na temat wiary, rodzice pomagają mu w przeniesieniu treści z lekcji religii do praktyki codziennego życia: sama wiara bez uczynków nie wystarczy. Pomocą służą spotkania katechety z rodzicami.
    Ponieważ dziecko w tym wieku (6-7 lat) łatwo i szybko przyswaja sobie wiedzę, trzeba zadbać o to, by znało na pamięć i rozumiało krótki katechizm, podstawowe modlitwy oraz pieśni liturgiczne. Jest to składowa przygotowania do pierwszej spowiedzi i Komunii św.
   

Świętość ukryta w drobiazgach

Rozważania

1 listopada jest dniem wymiany spojrzeń ze wszystkimi świętymi, dniem wdzięczności i modlitwy o ich wstawiennictwo w najróżniejszych sprawach. Jak trafnie zauważył papież Benedykt XVI, „towarzyszą nam przyjaciele Boga, otaczają nas i prowadzą. [...] Nie muszę nieść sam tego, czego w istocie nie byłbym w stanie sam udźwignąć.
    Rzesza świętych Bożych ochrania mnie, wspomaga i prowadzi”.
Istotnie, ich szlak już został pokonany, my zaś nadal jesteśmy w drodze. Ale gdzie idziemy? Jak dawno sprawdzaliśmy, w jakim kierunku zmierzamy? W tych pytaniach nie ma surowości, tylko zaproszenie, by przyjrzeć się uważnie rzeczywistości, która nas otacza. Zaczniemy od końca: od naszego celu. Prosto i zrozumiale określa go papież Franciszek w adhortacji „Gaudete et exsultate” („Cieszcie się i radujcie”). Pisze: „...chciałbym przede wszystkim przypomnieć o powołaniu do świętości, które Pan kieruje do każdego z nas, o tym wezwaniu, które kieruje też do ciebie: «Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty» (Kpł 11, 44; 1P 1, 16)” (GE 10).
   

Wychowanie religijne na czas

Rozważania

Jeśli od najwcześniejszych lat rodzice nie podzielą się z dzieckiem prawdami o Bogu, w przyszłości praktyki religijne będą dla niego nic nie znaczącymi gestami. Nie pokocha ono Boga, o którym nic nie wie.
Kiedy i w jaki sposób trzeba rozwijać religijność dziecka?
    Zwykło się przyjmować, że niemowlęctwo (od urodzenia do pierwszego roku) jest okresem bez religijności. Tymczasem już w drugim półroczu widać prawie religijne zachowania – dziecko jest zdolne nauczyć się prostych gestów religijnych. Na przykład, zapytane przez rodzica, jak się modli, składa ręce. Od pierwszego roku życia zaczyna obserwować i naśladować zachowanie ojca i matki.
    Warto zauważyć, że pierwsze wyobrażenia religijne pozostają na całe życie. Jest to tzw. prawo trwałości pierwszego wrażenia.
   

Strona 12 z 40:

Numer aktualny

 

Kalendarz 2022

Kalendarz
«Słowo Życia»
na rok 2022

Kalendarz liturgiczny

 
white
Obchodzimy imieniny:
Do końca roku pozostało dni:  229

Czekamy na Wasze wsparcie

skarbonkaDrodzy Czytelnicy!
Prosimy Was o pomoc w głoszeniu Dobrej Nowiny. Czekamy na Wasze listy, artykuły, zdjęcia i wsparcie finansowe gazety. Jako jedna rodzina "Słowo Życia" pragniemy nieść słowo Boże, mówić o Chrystusie i Kościele co raz większemu gronu ludzi na Białorusi oraz poza jej granicami.