На шляху да святасці

Незвычайныя падарункі і прыўзняты настрой, прыемныя ўсмешкі і чаканне цуда, чымсьці падобнага да навагодняга, пісьмовыя прызнанні ў каханні – усё гэта шматлікія прыкметы надыходзячага Дня закаханых, які адзначаецца ў дзень успаміну св. Валянціна – 14 лютага.

Гэты адносна новы для Беларусі звычай, асабліва папулярны сярод моладзі, атрымаў шырокае распаўсюджанне ў свеце дзякуючы, у першую чаргу, сучасным сродкам масавай інфармацыі. Яго карані – у заходнееўрапейскай культурнай традыцыі.
    Лічыцца, што першыя пісь­мовыя валянцінкі з’явіліся ў ХV ст. у Англіі. У ХVII ст. яны пісаліся ў выглядзе верша, першыя літары якога складалі імя адрасата, і аздабляліся ма­люнкамі. З вынаходніцтвам у ХIХ ст. друкаванай паштовай картачкі сталі распаўсюджвацца валянцінкі, надрукаваныя масавымі тыражамі з тэкстамі рознага зместу і малюнкамі, якія размалёўваў сам уладальнік. Першая картачка, прысвечаная дню св. Валянціна, была надрукавана ў 1848 г. у ЗША. Існуе думка, што традыцыя “свята закаханых” узыходзіць да старажытнарымскага звычаю абіраць імёны нарачоных напярэдадні свята багіні Юноны, якая лічылася апякункай шлюбу і закаханых. Гэтае язычніцкае свята адзначалася 15 лютага і з цягам часу аб’ядналася ў народнай свядомасці з днём памяці св. Валянціна. †

Працягваючы нашыя разва­жанні ў Год веры над Божым дарам, якім з’яўляецца сама вера, давайце зноў у думках накіруемся ў Рым, дзе папа Бенедыкт XVI у чарговых катэхезах па серадах дае нам пэўныя падказкі, як развіваць веру і дзяліцца ёй.
    Многія людзі сёння заўва­жаюць, што яны яшчэ не падрыхтаваныя ці яшчэ не даспелі да веры ў Бога. Але праўда тое, што вера ў Бога не з’яўляецца нашым набыткам праз інтэлектуальныя намаганні або багаты жыццёвы вопыт, яна не з’яўляецца нашай заслугай, яна – дар ад Бога, які ўручаецца нам ужо ў момант сакраманту святога хросту. Бог хоча, каб мы клапаціліся пра гэты дар і не згубілі яго. Паводле Папы, вера сёння падвяргаецца шматлікім цяж­касцям, у выніку чаго людзі часта пакі­даюць яе, адкідваюць ці становяцца да яе абыякавымі. Яшчэ не так даўно ў хрысціянскай Еўропе быць веруючым лічылася нармальным, а той, хто не верыць, павінен быў абгрунтаваць сваё нявер’е. Цяпер усё наадварот: вернік павінен быць здольны да таго, каб абараніць свае рэлігійныя каштоўнасці ў свеце, што зноў становіцца язычніцкім.†

У апошні час, у сувязі з тым, што каталіцкі Касцёл перажывае Год веры, паўстае шмат публікацый, якія стараюцца заахвоціць верніка глыбей і больш свядома адносіцца да свайго духоўнага жыцця, да сваёй рэлігійнасці, адным словам – да сваёй веры. Аднак, трэба адзначыць, што ініцыятывы Касцёла на дадзеную тэму не маюць характару нейкай агітацыі!

Безумоўна, Касцёл, маючы наказ ад самога Езуса Хрыста “ісці і абвяшчаць Евангелле ўсім народам”, мае выразна місіянерскі характар, сутнасць якога ў тым, каб данесці Збаўчую Праўду да кожнага чалавека. Але, як падказваюць статыстыкі і розныя даследаванні, на свеце існуе вялікая колькасць людзей, для якіх вера – не пустое слова. Па афіцыйных даных, на дадзены момант саміх толькі католікаў больш за мільярд! Аднак, нягледзячы на такую пазітыўную статыстыку, вера для многіх ператвараецца ў да нічога не абавязваючую фармальнасць альбо, у лепшым выпадку, у сямейную традыцыю. На маю думку, Святы Айцец, абвяшчаючы гэты год Годам веры, хоча нагадаць самім хрысціянам сапраўднае значэнне хрысціянскай веры. †

Ко мне пришли "Свидетели Иеговы"

Звонок в вашу дверь... На пороге стоят какие-то люди. «Мы свидетели Иеговы. Мы хотим рассказать вам о Его Царстве...»

Вы удивлены: «Как вы сюда вошли... По домофону вы мне не звонили!»
    «Ничего! Не переживайте... Что вы думаете о том, что сегодня столько зла в мире и в Церкви?» «Свидетели» однозначно хотят войти. Они входят, если им не запрещают. Они садятся, держа в руках Священное Писание, внимательно на вас смотрят, и... они готовы вступить в бой дискуссии, готовы вас поучать, ввести вас в их царство, сделать вас такими, как они. Они чувствуют себя уверенно, берут инициативу в свои руки, вскоре велят вам находить и читать вслух приготовленные ими отрывки из Священного Писания. Почему? Потому что они убеждены, что весь мир должен им принадлежать, что все должны быть такими, как они, потому что так учил Чарльз Рассел, основавший их организацию в США в 1870 году, потому что так учит «Сторожевая Башня», а Рассел и «Сторожевая Башня» ошибаться не могут. Ничего, что «свидетели» несколько раз предсказывали конец света – они «немножко ошиблись», но в том, в чём они хотят сейчас убедить, они не ошибаются. Если вы их спросите: «Евангелие – это чья Книга?», они вам ответят, что это Книга христиан, но христиане на протяжении 2000 лет не правильно её понимают, и только Рассел и «Сторожевая Башня» могут научить христиан, как следует понимать Евангелие. †

Хвала Хрысту!
    У нядзелю я была ў касцёле на св. Імшы. Падчас навукі ксёндз расказваў, як трэба спавядацца. Між іншым, ён сказаў, што падчас споведзі нельга казаць: “пастанаўляю выправіцца”. Мы даём абяцанне Богу ў трох Асобах і звычайна не стрымліваем яго. Але ж на ўроках рэлігіі нас вучылі, што на заканчэнне споведзі трэба казаць: “Пастанаўляю выправіцца”.
    І да гэтага часу ні адзін са святароў не рабіў нам такой заўвагі. Скажыце, калі ласка, каго слухаць? Як трэба правільна спавядацца?
    Юлія

Паважаная спадарыня Юлія.
    Мне цяжка адказаць, што меў на ўвазе святар, калі тлумачыў паасобныя ўмовы сакраманту пакаяння і паяднання, а асабліва формулу, якую пэнітэнт выказвае падчас споведзі: “Пас­танаўляю выправіцца”. †

Увечары 26 снежня групы моладзі з Гродзенскай дыяцэзіі сталі прыбываць у пабрыгідскі касцёл, каб прыняць удзел у Эўхарыстыі перад доўгім падарожжам. Усе гэтыя маладыя людзі накіроўваліся ў Рым на сустрэчу са сваімі аднагодкамі з розных краін Еўропы.

Нягледзячы на тое, што гэтая сустрэча праходзіць падчас навагодніх канікул, а таксама ва ўмовах, часам далёкіх ад умоў атэляў, шмат маладых людзей розных хрысціянскіх веравызнанняў збіраецца, каб памаліцца разам у духу еднасці. Менавіта гэта і ёсць асноўная мэта сустрэчы – пілігрымка даверу на зямлі.
    Праграма гэтых сустрэч пакідае дастаткова часу на абмеркаванні ў групах, супольныя малітвы, а таксама на тое, каб пабачыць знакамітыя месцы тых гарадоў, дзе яны адбываюцца. Звычайна супольныя малітвы праходзяць у вялікіх памяшканнях, дзе збіраюцца ўсе ўдзельнікі. Але ў гэты раз удзельнікі збіраліся ў некалькіх групах і маліліся ў старажытных базіліках і касцёлах Рыма. Малітва ў такіх месцах набывае адметны характар, дзякуючы асаблівай атмасферы, якая ствараецца маладымі людзьмі, іх жаданнем быць у гэты момант у гэтым месцы, а таксама самым месцам. †