На шляху да святасці

“Сярод начной цішыні разносіцца голас: Устаньце, пастушкі, Бог вам нараджаецца!”

Божае Нараджэнне ў хрысціянскай трады­цыі – гэта свята, якое прыгадвае нам аб нара­джэнні Езуса Хрыста. Гэта сталая літургічная ўра­чыстасць, якая прыпадае на 25 снежня. Божаму Нараджэнню папярэднічае перыяд чатырохтыднёвага чакання, які называецца Адвэнтам.
    З хваляваннем і радасцю мы чакаем Нараджэння Збаўцы. На вуліцах і ў дамах усё гаворыць аб Божым Нараджэнні. Агеньчыкі, упрыгожанні і падарункі ствараюць непаўторную калядную атмасферу. Але гэтая знешняя падрыхтоўка, хоць яна і абавязковая, не павінна адцягваць нашу ўвагу ад важнай і выключнай падзеі, успамін якой мы адзначаем, ад нараджэння Езуса – бясцэннага дару, які Айцец ахвяраваў чалавецтву. У хуткім часе мы будзем святкаваць урачыстасць Нараджэння Пана нашага Езуса Хрыста. Перш за ўсё мы павінны прызнаць, што гаворка ідзе пра нейкі асаблівы і выключны Дзень нараджэння, паколькі аб гэтай падзеі ўсё яшчэ ўзгадваецца, нягледзячы на тое, што з той ночы мінула ўжо 20 стагоддзяў. Аб нараджэнні Хрыста мы ніколі не скончым гаварыць і ўспамінаць.
    Божае Нараджэнне – свята пагаднення паміж небам і зямлёй. Сёння Бог выходзіць на сустрэчу са мной. Невядомы, недасяжны да гэтага часу, нікім не бачаны Бог цяпер прыходзіць да нас у вобразе чалавека. †

У тым, што яшчэ многія беларусы сёння маюць патрэбу ў малітве вызвалення, упэўнены кс. Чэслаў Паўлюкевіч, пробашч парафіі ў Росі і экзарцыст Гродзенскай дыяцэзіі.

Калі б нават кожны свя­­тар займаўся экзар­цызмам, працы хапіла б на доўгія гады, лічыць ён. Аднак, на жаль, у грамадстве вельмі вузка разумеюць гэтую сферу дзейнасці, суадносячы яе непасрэдна толькі з самім абрадам экзарцызма.
    І тут часта вінавата гэтак званае “кіношнае” ўспрыманне. Але служэнне экзарцыста нашмат шырэйшае, а сэнс яго глыбейшы і далікатнейшы, тлумачыць кс. Паўлюкевіч. “Вельмі шмат служэння патрэбна ў сферы малітвы вызвалення і ацалення людзей. Кожны чалавек у сваім жыцці бывае паранены і раніць іншых. Кожны чалавек свядома або часцей несвядома ўваходзіць у рознага роду зняволенні, якія праяўляюцца ў тым, што знішчаецца стан, у якім мы пакліканы жыць – стан шчасця, стан свабоды, які нясе нам Езус. Таму вось менавіта такое служэнне вельмі патрэбна зараз ва ўсім свеце. Я вельмі рады, што шмат святароў у Беларусі зацікаўлены малітвай вызвалення, таму што раней, магчыма, мала казалі аб гэтым у семінарыях, а зараз мы сустракаемся, абмяркоўваем і дзелімся вопытам менавіта па пытаннях, як каталіцкі святар можа дапамагчы людзям, што прыходзяць з нейкімі праблемамі”, – адзначыў святар у інтэрв’ю для беларускай рэдакцыі Ватыканскага радыё. †

“Чагосьці падобнага на Вострую Браму я не бачыў нідзе ў свеце. Капліца і алтар займаюць усю шырыню вуліцы вышынёй у два паверхі. Пад ёй ёсць праход, заўсёды для ўсіх адчынены. Але не гэтае асаблівае размяшчэнне капліцы больш за ўсё ўразіць падарожніка, але тая паўсюдная дабравольная пашана, якую цудоўны абраз ад усіх атрымлівае. [...] Вы можаце ўглядацца пад Вострай Брамай тыдні, месяцы, але не ўбачыце нават аднаго чалавека, які б ужо здалёк не аказваў пашану цудоўнаму абразу Марыі...”

У літургічным календары 16 лістапада ўспамінаецца Найсвяцейшая Панна Марыя Вастрабрамская, Маці Міласэрнасці. Так жа, як на працягу сямі стагоддзяў Маці Божая Чанстахоўская на Яснай Гары, Панна Вастрабрамская, Маці Усходу і Захаду, больш за трыста гадоў валадарыць з вышыні свайго надбрамнага ўзвышэння ўсёй зямлёю літоўскай, беларускай і польскай. Гэта адзін з нямногіх абразоў Марыі, на якім Яна адлюстравана адна, без свайго Боскага Сына. Гэта выкарыстаў св. Максімільян Кольбэ і склаў такую малітву: “Маці Божая Вастрабрамская, на Тваіх руках няма Дзіцятка Езус, дык вазьмі мяне на свае рукі і пранясі шчасліва праз усё жыццё”. †

Сённяшні свет у пагоні за матэрыяльнымі каштоўнасцямі забыўся аб адной вельмі важнай праўдзе Касцёла, што заключана ў вызнанні веры, а менавіта аб еднасці святых. Гэтае навучанне Касцёла ўяўляецца нам часта як нешта далёкае альбо тое, што нас не датычыцца. У праўдзе аб еднасці святых заключана ўся сутнасць жыцця, якая на першы погляд можа падацца незаўважнай, але якой мы няспынна можам карыстацца. Таму варта задаць сабе пытанне: “Як увасобіць гэта ў жыццё?”.

Па сваёй натуры мы прызвычаены пра­сіць аб дапамозе лю­дзей, што нас акружаюць, і гэта, бясспрэчна, добра, але часта мы пры гэтым забываемся аб іншых нашых памочніках – з неба. Хто з нас у цяжкія хвіліны жыцця просіць аб дапамозе з неба, аб заступніцтве святых у розных патрэбах? Давайце задумаемся, ці не разлічваем мы на сучасны свет больш, чым на Бога? Хто ж нам дапаможа дайсці да вечнага жыцця? Cвятыя хочуць дапамагаць нам у нашых жыццёвых праблемах і справах, што датычацца збаўлення. Ці выкарыстоўваем мы гэтую дапамогу? †

З кс. Міхалам Ластоўскім, мадэратарам супольнасці “Жывы Ружанец” у нашай дыяцэзіі, аб ружанцовай малітве і адгаворванні Ружанца дзецьмі і моладдзю размаўляў кс. Павел Салабуда.

– Ксёндз Міхал, у першую чаргу хацелася б выказаць свае віншаванні з нагоды прызначэння Вас дыяцэзіяльным мадэратарам супольнасці “Жывы Ружанец”. Раскажыце, калі ласка, якімі будуць Вашыя далейшыя заданні?
    – Па волі кс. б-па Аляксандра Кашкевіча я быў прызначаны мадэратарам супольнасці “Жывы Ружанец” і Ружанцовых колаў Гродзенскай дыяцэзіі. Мае далейшыя абавязкі будуць звязаны з усім, што датычыцца функцыянавання, фарміравання і дзейнасці супольнасці: арганізацыя сустрэч адказных і мадэратараў, клопат аб тэалагічнай і духоўнай фармацыі ўсіх членаў “Жывога Ружанца”. †

14 верасня скончыліся рэкалекцыі з кс. Антанэла Кадэду, які прыехаў у Масты, каб наблізіць людзям Бога, каб паказаць жывога Госпада, які ёсць сярод нас. Два дні шчырай малітвы, адарацыя, простыя, поўныя энтузіязму канферэнцыі. Кс. Антанэла – італьянскі харызматык, які мае за сабой 30 гадоў святарства. Ён жыве разам з беднымі ў Сан-Паўлу, што ў Бразіліі. Штодзень ён нясе Евангелле наркадылерам, прастытуткам і заблукалым душам. Аб знаёмстве з Беларуссю, Святым Духу і служэнні з кс. Антанэла размаўлялі Яна Ткачук і кс. Юрый Жэгарын.

– Ксёндз Антанэла, як Вы атрымалі запрашэнне ў Беларусь і чаму згадзіліся?
    – Пачалося ўсё з таго, што святар з Беларусі папрасіў адну з місіянерак нашага таварыства запытацца ў мяне, ці магу я прыехаць. Я нават не ведаю, які гэта быў святар. Я проста згадзіўся. Мне заўсёды вельмі хацелася прапаведаваць у Беларусі – краіне, дзе яшчэ застаецца вялікі ўплыў Расіі. †