На шляху да святасці

З перыядычнасцю раз на два-тры гады маладыя людзі з усяго свету збіраюцца на Сусветныя дні моладзі. Сустрэчы адбываюцца ў розных месцах. У мінулы раз гэта быў горад Рыа-дэ-Жанейра, перад тым – Мадрыд, Сіднэй, Кёльн. У 2016 годзе моладзь чакаюць у Кракаве.

Першы з’езд ініцыяваў Ян Павел ІІ, які ў 1986 годзе прапанаваў адзначаць Сусветныя дні моладзі на рэгулярнай аснове. Ідэя нарадзілася ў Папы некалькімі гадамі раней падчас свят каталіцкай моладзі, якія праходзілі ў Рыме. З таго часу папулярнасць сустрэч расце. Да свята рыхтуюцца сотні тысяч юнакоў і дзяўчат.
    Што ўяўляюць сабой Сусветныя дні моладзі? Гэта двухтыднёвае прабыванне на тэрыторыі абранай краіны. Праграма ўключае “Дні ў дыяцэзіі”, катэхезу, сустрэчу Папы з моладдзю, Крыжовы шлях, начную адарацыю, сустрэчу Папы з добраахвотнікамі і развітанне. Запланаваны таксама шматлікія мерапрыемствы, якія ўваходзяць у культурную праграму – канцэрты, выставы, музейныя экскурсіі, спектаклі і шмат чаго іншага.
    І хоць да з’езда ў Кракаве застаецца каля паўтара года – СДМ адбудуцца 25–31 ліпеня 2016 года – моладзь усяго свету ўжо пачала падрыхтоўку. У Беларусі яе водгукам стала перэгрынацыя сімвалаў Сусветных дзён моладзі – Крыжа і абраза Маці Божай. Мінулым летам беларуская моладзь прымала іх з Польшчы, а затым передала ў Літву. Гэта была незабыўная падзея для ўсёй Беларусі. †

Згодна з устаноўленай Епіскапатам Беларусі праграмай, 2015 год быў абвешчаны Годам навяртання. Ён з’яўляецца працягам распачатага цыкла падрыхтоўкі да юбілею 100-годдзя фацімскіх аб’яўленняў, які будзе адзначацца ў 2017 годзе.

Распачынаючы новы літургічны год, старшыня беларускага епіскапату кс. бп Аляксандр Кашкевіч у пастарскім лісце адзначыў, што заклік да навяртання датычыцца не толькі людзей, якія жывуць далёка ад Бога, не толькі тых, хто згубіў дар веры ці заблытаўся ў сур’ёзнае маральнае зло.
   
    “Навяртанне з’яўляецца дарогай і заданнем кожнага хрысціяніна, які ўсведамляе асабістыя слабасці і абмежаванні і прагне з дапамогай ласкі ўвесь час нанова вызваляцца з няволі граху і ўсё больш адкрывацца на дар Божай любові: справядлівай, велікадушнай і вернай, якая праяўляецца перш за ўсё ў прабачэнні і адкупленні. Навяртанне, у самым глыбокім значэнні гэтага слова, – гэта змена мыслення, а таму і адмова ад логікі эгаізму, лёгкасці, кампрамісу са злом і прыняцце праўды Евангелля як адзінай дарогі, што беспамылкова вядзе нас да паўнаты жыцця ў Хрысце”, – падкрэсліў кс. бп Аляксандр. †

На маю думку, чалавек шчаслівы тады, калі адкрые сваё жыццёвае пакліканне і жыве паводле яго.

Я ўдзячны Богу за манаскае пакліканне і магчымасць служыць Яму не толькі як манах, але менавіта праз выхаванне дзяцей і моладзі згодна з харызмай ордэна піяраў, да якога я належу.
    Пра манаскае жыццё я думаў у адзінаццатым класе, калі трэба было выбраць далейшы жыццёвы шлях. У дзясятым класе я даведаўся пра ордэн піяраў і пра іх дадатковы манаскі шлюб: выхаванне дзяцей і моладзі. Гэтая спецыфіка піярскай харызмы мне спадабалася і закранула маё сэрца такім чынам, што я ўжо ведаў, куды пайду пасля школы.
   У гэтым годзе будзе 20 гадоў з дня маіх першых манаскіх шлюбаў у Ордэне, і я не на хвіліну не шкадую, што стаў менавіта піярам. Канешне, гэта не значыць, што падчас фармацыі ў семінарыі не было сумневу, што не было ніякіх цяжкасцей ужо ў святарстве. Як у кожнага чалавека і ў кожным стане жыцця (ці ў сужэнстве, ці ў самотным жыцці), у мяне ёсць свае праблемы, але ўнутраная радасць ад таго, што я жыву згодна са сваім пакліканнем, дадае сіл, каб пераадольваць цяжкасці, смутак і іншыя негатыўныя праяўленні духа.
    Жадаю кожнаму чалавеку, асабліва маладому,адкрыць сваё сапраўднае пакліканне і ісці за голасам Таго, які кліча, бо тады вы пражывеце сваё жыццё з радасцю і не дарэмна.

Папяльцовай серадой мы распачынаем Вялікі пост – час, калі мы па-асабліваму павінны паглыбіць сваё адзінства з Езусам.

“Мы павінны стаць падобнымі да Хрыста, які стаў убогім і ўзбагаціў нас сваёй убогасцю. Вялікі пост – гэта час пазбаўлення: добра, калі мы паразважаем над тым, чаго мы можам пазбавіцца, каб дапамагчы іншым і ўзбагаціць іх нашай убогасцю”, – напісаў у леташнім пасланні на Вялікі пост Святы Айцец.
   
    Па традыцыі, добрае перажыванне Вялікага посту атаясамліваецца з трыма галоўнымі элементамі: малітвай, постам і міласцінай. І калі першыя дзве пакаянныя практыкі мы без праблем прызнаём абавязковымі і стараемся іх выконваць, то пра міласціну мы часта забываемся. Аднак, яны настолькі цесна звязаны паміж сабой, што з’яўляюцца адным цэлым. “Таму што душой малітвы з’яўляецца пост, а жыццём посту – міласціна”, – вучыць святы Пётр Хрызалог. †

2 лютага каталіцкі Касцёл адзначае свята Ахвяравання Пана. У гэты дзень мы ўспамінаем ахвяраванне Марыяй і Юзафам іх першароднага Сына Езуса ў Ерузалемскай святыні. У традыцыі гэта таксама свята Маці Божай Грамнічнай. 2 лютага прыпадае таксама Дзень кансэкраванага жыцця.

Кожны з нас таксама як Езус у Ерузалемскай святыні ахвяруе сваё жыццё на выключную службу Богу. Варта зрабіць гэта як мага хутчэй, поўнасцю аддаючы сябе пад апеку ўсемагутнаму Богу.
    Паводле Евангелля, Езус згодна з яўрэйскім законам як першародны сын быў ахвяраваны Богу ў святыні. Тады таксама старац Сімяон прамовіў прароцтва, называючы Езуса “святлом для асвятлення язычнікаў і хвалой Ізраэля”. Таму гэтае свята багатае на сімволіку святла.
    У гэты дзень, перажываючы Год кансэкраванага жыцця ў Касцёле, давайце памятаць у сваіх малітвах аб манаскіх супольнасцях, як мужчынскіх, так і жаночых, якія працуюць у паўсюдным Касцёле, і асабліва на тэрыторыі Беларусі. †

Каталіцкі Касцёл на Гродзеншчыне і ва ўсім свеце 2 лютага адзначае ўрачыстасць Ахвяравання Пана.

Гэтае свята на працягу стагоддзяў змяніла не толькі сваю назву, але і характар. Раней літургія дня гаварыла аб ачышчэнні Найсвяцейшай Панны Марыі. Сёння ж у гэты дзень акцэнт робіцца на асобу Езуса Хрыста, які з’яўляецца “святлом свету” і “святлом для асвятлення язычнікаў”, як назваў Яго старац Сімяон. Ці як гаворыць у Евангеллі св. Ян, Хрыстос – “святло праўдзівае, якое асвячае кожнага чалавека, які прыходзіць на свет” (Ян 1, 9).
    Святло існуе не для таго, каб глядзець на яго, бо можна аслепнуць, вочы баляць і слязяцца, а пасля такога сеанса ўзірання ў святло, чалавек нічога не бачыць. Святло існуе для таго, каб асвячаць нам усё навокал, каб з яго дапамогай мы маглі выразна бачыць, рухацца, чытаць, выконваць нашы штодзённыя заняткі, жыць нармальна. Без святла мы жывём у цемры і нічога не бачым. Нават самыя прыгожыя прадметы не могуць быць успрыняты, імі нельга палюбавацца, яны гінуць у цемры. Святло існуе для таго, каб я лепш бачыў, каб лепш і разумней жыў. Каб мае вочы ўбачылі сэнс і значэнне майго жыцця і маёй смерці, каб я ўбачыў, што я не адзін у свеце, што ў ім ёсць яшчэ іншыя людзі, мае браты. Але святло існуе і для таго, каб я заўважыў, дзе знаходзіцца канчатковая мэта і сэнс майго жыцця, каб пры дапамозе гэтага ж святла “мае вочы ўбачылі Збаўленне”. Каб яно асвяціла мяне і я не быў цёмным і адсталым, бо інакш я буду блукаць навобмацак і жыць у змроку. †