Słowo redaktora

Drodzy Czytelnicy, po przerwie wakacyjnej pomyślałem sobie, że warto kilka słów napisać na temat wiary. Na pewno dla wielu z nas okres wypoczynku był również czasem sprawdzianu swojej wiary, czy pamiętaliśmy o Bogu podczas urlopu i wakacji, czy dla nas była to tylko chwila kolejnego tłumaczenia, aby mniej się modlić lub w ogóle dać „spokój” Bogu. W zlaicyzowanej Ameryce specjalnie na okres wakacji wymyślili bilbordy, na których były napisane hasła, że Bóg powinien odpocząć też od nas. Media natychmiast podchwyciły tę myśl, rozpowiadając o tym, że jest to reklama Boga. Dobra możliwość oraz okazja zadumy na temat wiary oraz tego, czy wiara potrzebuje reklamy.
W sierpniu bieżącego roku w Grodnie odbył się I Kongres Mediów Katolickich, na który został zaproszony honorowy gość z Polski, pan Krzysztof Zanussi. Jest to osoba znana na całym świecie, człowiek bardzo wierzący, reżyser. Zgromadzone audytorium z wielkim zainteresowaniem słuchało referatu pana Krzysztofa Zanussiego.  †

Dla Kościoła na Białorusi nastał właśnie taki czas, aby pokazać, jaki jest człowiek szczęśliwy, odczuwający pokój. Katolik może przemawiać do katolika, odnosząc się do relacji z Bogiem.

   Myślę, że Kościół na Białorusi staje dzisiaj przed takim wyzwaniem – być katolikiem w sposób świadomy. Życie religijne ludzi zamieszkałych na naszych terenach niewątpliwie ukazuje, jakimi jesteśmy katolikami. Jeszcze 20–40 lat temu zastanawiano się, jak zostać katolikiem, tzn. gdzie znaleźć kapłana i potajemnie się ochrzcić. Dzisiaj natomiast, kiedy mamy wolny wybór, zastanawiamy się nad tym, jak być katolikiem. Hierarchia naszego partykularnego Kościoła w swoich naukach zawsze podkreśla, że na Białorusi mamy dobre warunki ku temu, aby duchowo wzrastać i rozwijać się. A jak jest w rzeczywistości? Czy w ostatnich latach można zauważyć duchowy wzrost?
Pewnego razu trafiły mi do rąk wyniki najnowszych badań Instytutu Kościoła Katolickiego. Ich autorzy potwierdzają, że pomimo wzrostu różnych trendów sekularyzacyjnych w świecie, katolicyzm jest bardzo silny. Pomimo niewielkiego spadku uczestniczących co niedzielę we Mszy Świętej, wzrosła liczba wiernych, którzy podczas niedzielnej Liturgii przyjmują Komunię św. †

Jeżeli człowiek wierzy Jezusowi, wierzy w miłość Boga, jeżeli doświadcza Jego troski o swoje życie, to też będzie chciał kochać, pięknie i dobrze żyć.
  Nie ma takiego człowieka wierzącego, który by nie składał dziękczynienie Bogu i nie wychwalał za cuda, które Bóg dokonał i dokonuje w dalszym ciągu. Większość ludzi na pewno umie się rozradować z obecności Chrystusa, który gładzi grzechy i dodaje nam otuchy. Pamiętając o tym, powinniśmy składać najpiękniejsze świadectwo ze swojego życia oraz świadczyć do końca o światłości. Zastanówmy się, czy nam to się udaje?
Świadczyć o Bogu to znaczy żyć jak najpiękniej potrafimy. Jeżeli człowiek wierzy Jezusowi, wierzy w miłość Boga, jeżeli doświadcza Jego troski o swoje życie, to też będzie chciał kochać, pięknie i dobrze żyć. Żyć z Bogiem jak najpiękniej potrafimy jest możliwe także w XXI wieku, gdy wśród nas tylu jest dobrych, uczciwych, porządnych ludzi, którzy na co dzień swoim przykładem życia składają świadectwo wiary w Boga. Nigdy doskonali na 100 % nie będziemy, ale uwierzyć Bogu na 100 % - możemy. †

Zaczynamy walczyć o "wieczne" życie ziemskie, którego przecież nie ma. Nie ma powołania do bycia Polakiem czy Białorusinem, bogatym czy biednym, lecz jest powołanie do bycia Dzieckiem Bożym.

   Dzisiaj coraz częściej się podkreśla, jak trudno jest dostukać się do serca ludzi, aby donieść do nich Dobrą Nowinę. Wiąże się to nie tylko z tym, że współczesny świat jest zarzucony wszelkiego rodzaju informacją, lecz przede wszystkim z tym, że człowiek, przeżywający kryzys życia i wartości zamyka się na wszystko, nawet na Boga. Brak ufności w Boga sprawia, że tacy ludzie byli i będą błądzić po swoim życiu, tak i nie znalazłszy dla siebie odpowiedniego miejsca. Pewna legenda opowiada o głuchym człowieku, który zobaczył przed sobą światło. Chciał podążyć w jego stronę, ale kierował nim strach. Nie mógł usłyszeć głosu, który odpowiadał mu na pytanie "dokąd?". Wzrok tak często już go zwodził, że bał się zagubienia. Nie miał komu zaufać.†