Słowo redaktora

... wierni na Białorusi deklarują światu wiarę, która jest żywa w ich sercu, ukazują również Kościół, bez którego nie mogą sobie wyobrazić życia.

   Religijne życie na ziemi grodzieńskiej w Roku Wiary nabiera tempa. Poszczególne jubileusze świątyń lub parafii wyznaczają kierunek życia człowieka XXI wieku. Owym kierunkiem jest Kościół. Potwierdzeniem tego było chociażby przepiękne święto w Międzyrzeczu z okazji 100-lecia miejscowej świątyni. Żywy Kościół dziękował za kościół, który przez lata otwiera swoje bramy wiary na spotkanie z Chrystusem. Szczególnego impulsu doświadczyło wielu z nas także podczas wniesienia relikwii bł. Jana Pawła II do Trokiel i poświęcenia figury Papieża w Iwju. Teraz bł. Jan Paweł II jest obecny na naszej ziemi w sposób szczególny. Wydarzenia, o których wspomniałem, są opisane na stronach "Słowa". Drodzy Czytelnicy, zachęcam Was do ich lektury.
   To wszystko, co działo się w ciągu ostatnich dwóch tygodni lub wiele wcześniej, jest potwierdzeniem tego, że wierni na Białorusi deklarują światu wiarę, która jest żywa w ich sercu, ukazują również Kościół, bez którego nie mogą sobie wyobrazić życia. †

Rozpoczynając Rok Wiary, Papież podkreśla, że jest on związany z całą drogą Kościoła, a więc z każdym z nas. Rok Wiary to jest droga Kościoła i nasza droga.

   Każdy człowiek, zarówno wierzący jak i niewierzący, doświadcza zwątpienia wiary – w swoich dziełach wiele lat temu wspominał ks. prof. Joseph Ratzinger. A kilka dni temu ten sam człowiek, tylko już jako Papież Benedykt XVI, na rozpoczęcie Roku Wiary w swojej homilii kieruje do nas apel pod tytułem: "Ponowne zanurzenie się w misterium chrześcijańskim". Jest to droga oraz tajemnica nowej ewangelizacji dla nas wszystkich - wierzących i niewierzących. Każdy może spotkać się z Chrystusem, Bóg kocha wszystkich, a właśnie żywa wiara otwiera serce na łaskę Boga, jak mówi sam Papież.
    Już nie jeden raz w swoich rozważaniach podkreślałem i wspominałem, że nasz naród jest żywy tylko dzięki wierze, która zawsze była i jest żywa w sercu człowieka - autentyczna, przekazywana z pokolenia na pokolenie. Dopełnieniem tych wielkich dzieł życia religijnego naszego narodu jest przesłanie kolejnego roku, a nawet lat naszej, być może zwykłej i prostej wiary, aby zostać świadkami nowego życia, które Bóg przemienia, żeby każdemu wskazać drogę, którą mamy kroczyć. Na tej drodze razem z nami jest obecny sam Chrystus, bowiem innej możliwości życia dla chrześcijanina nie może być. †

Nie bójmy się wziąć do rąk różańce, aby z Maryją wkroczyć w Rok Wiary, aby Ona poprowadziła nas przez życie. Jest to sztafeta wiary, którą nasze pokolenie przyjmuje i przekazuje dalej.

   W ostatnim czasie bardzo dużo można usłyszeć i przeczytać o różnych refleksjach na temat Roku Wiary, który niebawem ogłosi Papież. Myślę, że każdy z naszych Czytelników sporo miałby też na ten temat do powiedzenia. Niewątpliwie wszyscy po raz kolejny zastanowimy się nad tym, czym jest wiara. Zdaję sobie sprawę, że nie da się przedstawić jednego czarno-białego obrazu białoruskiej religijności. Wiara, która określa całe nasze życie, kieruje nas do Chrystusa i przyznaje Mu naczelne miejsce w ludzkim życiu, daje naszemu życiu mocny fundament, na którym mogę budować. Wiara to zawierzenie, oparcie się na Bogu, powierzenie się Jemu. Budowanie na Bogu przywraca siłę do życia, uczy nas żyć wiarą, którą przekazali nam nasi praojcowie.
    W takim kraju jak nasz mamy do czynienia z rozbieżnością pomiędzy wiarą a praktycznym życiem. Nie możemy przyswajać za prawdziwe sobie przekonanie, że można być katolikiem wierzącym, ale niepraktykującym. Wspomnijmy naszych dziadów i pradziadów. Oni nigdy tak nie myśleli, o tym świadczą ich uczynki. †

Rodzice, którzy dają dziecku życie są zobowiązani do wychowania go w wierze i miłości. Kościół towarzyszy rodzinie w wychowaniu dzieci i broni jej praw.

   P amiętam, jak jeden z naszych profesorów seminarium dość często powtarzał, że katechizować znaczy głosić Chrystusa. Na początku roku szkolnego i katechetycznego warto nad tym dłużej się zastanowić. Tym bardziej, że w pielgrzymce do Kopciówki z okazji rozpoczęcia roku katechetycznego, licznie uczestniczyły rodziny naszej diecezji.
    Niestety, w ciągu wielu lat nie spotkałem jeszcze katechetów, którzy byliby zadowoleni z ilości dzieci uczęszczających na lekcje religii. Jest to problem odwieczny. Nie tak dawno, goszcząc w pewnej parafii, ksiądz proboszcz podczas ogłoszeń parafialnych podał statystykę dotyczącą udziału dzieci w katechizacji. Jak zaznaczył kapłan, na terenie parafii jest około 5 szkół, a więc naukę w nich pobiera około 5000 dzieci, z nich, według danych proboszcza, ponad 1000 dzieci są katolikami, a na lekcje religii zgłosiło się tylko około 50 uczniów. Kapłan wzywał rodziców do porządku, przypominał o obowiązku wychowywania dzieci w wierze katolickiej, aby poznawały Boga nie tylko do momentu przystąpienia do Pierwszej Komunii Świętej. †