Słowo redaktora

 Niektórzy często lubią mawiać: nuda w pracy, nuda na uczelni, w szkole, nuda w domu, a w kościele? Również można usłyszeć, np.: dzisiaj kazanie księdza było nudne, nudzi mi się, bo nic nie rozumiem, nudna modlitwa, nie chcę tam (do kościoła) chodzić, bo tam jest nudno itd… Pan Bóg się znudził? Pan Bóg na pewno nigdy, gdyż serce ludzkie jest „niespokojne, dopóki nie spocznie w Bogu”. Jak przypominają nam psychologowie, wszyscy znamy nudę. Historia zna takie przypadki, kiedy ludzie z powodu nudy umierali. Co prawda, to my najczęściej usiłujemy ją zabić, znajdując sobie jakieś zajęcie.
    A więc skąd się bierze nuda w Kościele?
    To nie Kościół jest nudny, to my stajemy się nudni w dzisiejszej erze rozwoju techniki i postępu. Przez siedzenie w komputerze coraz rzadziej rozmawiamy z ludźmi i Bogiem, mając zawsze przy sobie komórkę, nie pamiętamy numerów telefonów nawet najbliższych nam osób; przez różnego rodzaju nowoczesne gadżety nie chcemy książki już w rękach trzymać, co więcej - człowiek cofa się w rozwoju. Traci zainteresowanie wszystkim oraz co najgorsze: w dzisiejszym świecie zaczyna doświadczać poczucia beznadziei. †

 W Uroczystość Zesłania Ducha Świętego na myśl przychodzą słowa świętego Papieża Jana Pawła II, który wypowiedział je podczas pierwszej pielgrzymki do Polski: „Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi!”. Obliczem ziemi jest człowiek. Właśnie człowiekowi Jezus objawił pełnię swojej miłości i kazał dzielić się tą miłością z każdym. Przez sakramentalną działalność Kościoła daje dla tej „ziemi” największy dar, którym jest możliwość zbawienia duszy człowieka. Zsyłając Ducha Świętego na Apostołów rozpoczyna życie Kościoła, rozpoczyna również drogę człowieka w Kościele. Warto razem z Apostołami, którzy nie boją się, otrzymują dar języków, wiedzę potrzebną do głoszenia Słowa Bożego, realizować najważniejszy cel życia, głoszenie Chrystusa Zmartwychwstałego. Aby odnowić tę ziemię, warto to rozpocząć realizować. Wypełniając się Duchem Świętym, staramy się to czynić, głosząc Ewangelię. Białoruś powinna się zmieniać nie tylko architektonicznie, ale przede wszystkim duchowo. Duch Święty przychodzi i dokonuje swego, jeśli tylko się Go pragnie. Duch Święty jest bardzo potrzebny, On był potrzebny dawniej, ale ośmielę się zaryzykować – dziś jest jeszcze więcej potrzebny. †

 Nasze codwutygodniowe spot­kania są powodem do mówienia o Kościele: to duży, szeroki i piękny temat, który powinien interesować każdego z nas. Kościół jest domem Bożym – od dzieciństwa słyszymy tę katechetyczną prawdę, której uczymy się od chwili I Komunii św. i próbujemy zrozumieć przez całe nasze życie. Zanim dom stał się symbolem Kościoła, od wieków był symbolem tego, co każdemu człowiekowi jest bliskie i drogie. W Starym Testamencie „dom” rozumiano nie tylko jako budynek, ale przede wszystkim jako wspólnotę rodzinną, rodową i narodową. Znaczenie to zawiera konieczność współdziałania człowieka z Bogiem, to znaczy zawarcie małżeństwa, zrodzenie potomstwa, ale także przekazanie dzieciom wartości religijnych i prowadzenie przykładnego życia przez rodziców. Nowy Testament rozumie słowo „dom” jako Kościół. Wzorem Kościoła domowego jest dom Świętej Rodziny z Nazaretu, która pozwala zrozumieć, kim jest Jezus Chrystus.
    Kościół jest właśnie takim domem, gdzie duchowo możemy odpocząć, poczuć się szczęśliwym. W tych dniach na pewno odczuwają to dzieci pierwszokomunijne wraz ze swoimi rodzicami, a także młodzież przystępująca tak licznie w parafiach naszej diecezji do sakramentu Bierzmowania, a i na pewno każdy z nas, gdy udaje się na niedzielne spotkanie ze Zbawcą do kościoła, aby poznać, kim jest Jezus Chrystus. †

 Za wstawiennictwem Jana Pawła II prawniczka z Kostaryki, Floribeth Mora Diaz, po obejrzeniu telewizyjnej transmisji z beatyfikacji Jana Pawła II poczuła się znacznie lepiej, a ból głowy już jej nie dokuczał. Lekarz, który wcześniej zdiagnozował nowotwór tętniaka mózgu, nie mógł uwierzyć i wydusić z siebie słowa. 5 lipca 2013 roku ukazał się dekret Papieża Franciszka w sprawie uznania cudu.
    Za wstawiennictwem Jana Pawła II bliski jego współpracownik kard. Francesco Marchisano, odpowiedzialny za Bazylikę św. Piotra, ujawnił szczegóły swojego cudownego uzdrowienia. Ten włoski kardynał zaprzyjaźnił się z ks. bp. Wojtyłą w 1962 r. Przed pięcioma laty poważnej operacji została poddana jedna z głównych arterii szyjnych, która dostarcza krew do mózgu. Niestety, podczas operacji, na skutek błędu lekarskiego, została sparaliżowana jego prawa struna głosowa. Mówił tak cicho i niewyraźnie, że nie można go było zrozumieć. Pewnego dnia przyszedł odwiedzić go Ojciec Święty. Dotykając chorego miejsca, powiedział: „Nie lękaj się, zobaczysz, że Pan na nowo da ci głos. Będę się modlił za ciebie”. W krótkim czasie po tym spotkaniu został całkowicie uzdrowiony. I wiele innych niezliczonych cudów, doświadczonych dzięki Jego wielkiej miłości do Boga, miało miejsce. †