Słowo redaktora

 W obecności Chrystusa Zmartwychwstałego wracamy ponownie w naszym rozważaniu pod Drzewo Krzyża. Przypomnijmy sobie bardzo ważne słowa, wypowiedziane przez samego Chrystusa, słowa skierowane do Matki i umiłowanego ucznia: „Niewiasto, oto syn Twój. (...) Oto Matka twoja” (J 19, 26–27). Otrzymawszy przywilej od Boga być Matką Zbawiciela, Maryja staje się również Matką każdego z nas. Polecenie Jezusa z krzyża ma ogromne znaczenie przede wszystkim dla każdego z nas, dla Kościoła, dla całej ludzkości. Maryja staje się naszą Matką. Oddając cześć Matce, chwalimy Chrystusa. Gromadząc się na majowych nabożeństwach, zaproszeni jesteśmy przyjąć testamentalne słowa Chrystusa. Składając swoje wyznanie wiary, stajemy się dziećmi Maryi.
    W maju wiele dróg prowadzi ku Maryi. Kult Maryjny jest bardzo żywy na naszych terenach. Gromadząc się w swoich świątyniach, przy krzyżach uwielbiamy Maryję, oddając cześć Bogu. Ojciec Pio pisał: „Matka Jezusa i nasza niech wyjedna u swego Syna tę łaskę, by całe twoje życie układało się ściśle z Bogiem, by nic, żadna rzecz tego podłego świata nie mogła cię od Niego oderwać. Niech Ona wyjedna i to, byś żył w zażyłej miłości z Jezusem”. Maryjny akcent naszego życia sprawia wielką naszą zażyłość z Bogiem. †

 Każdy krok przybliża mnie do Boga. Wiara jest największym potencjałem, który człowiek ma w sobie. To właśnie ona wskazuje człowiekowi kierunek pójścia. Wiara jest darem, który trzeba przyjąć. Wszyscy jesteśmy zaproszeni przez Jezusa pójść w kierunku naszej duchowej Galilei. Mamy swoją własną Galileę, gdzie spotykamy się z Jezusem Zmartwychwstałym. Bóg nikogo z nas nie zmusza, aby w Niego uwierzyć i pójść za Nim. Mamy wolną wolę i możemy służyć Bogu w miłości i wolności. Pójście za Jezusem zawsze też się wiąże z wyborem prawdy. Ta prawda daje nam pewność, że nasze życie przyniesie dobre owoce. Zanim osiągniemy niebo, tutaj, na ziemi, musimy dokonywać ciągłych wyborów między wiarą a pokusą niewiary, między dobrem a złem, między tym, co duchowe, a tym, co cielesne.
    Wiara ma też wspólnotowy charakter. Nie jesteśmy sami. W duchowej wędrówce na spotkanie z Chrystusem zabieramy ze sobą swoich najbliższych i tych wszystkich, których Bóg stawia na naszej drodze. Spotykając Jezusa, jesteśmy zawsze zaproszeni, aby dzielić się tym doświadczeniem z innymi ludźmi. Wyrażać się to może w słowach, ale przede wszystkim w czynach. †

 Wielkanoc jest czymś znacznie większym niż święta, które w ciągu roku przeżywamy z różnych okazji. Wielkanoc to sens naszego życia wiecznego, fundament naszej wiary. W tych dniach spora liczba ludzi będzie przychodziła do pustego grobu, aby spróbować uwierzyć w życie, które staje się życiem wiecznym. Oto jest to życie, które objawiło się w Ukrzyżowanym. „Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we mnie, nie umrze na wieki” (J 11, 25–26). Jezus potwierdza te słowa przez swoje Zmartwychwstanie. Dlatego pusty grób Jezusa powinien szeroko otworzyć nam oczy na nadzieję lepszego życia. Jest to jedyny pusty grób na całym świecie, który budzi nie lęk, lecz nadzieję. Właśnie w tym miejscu jest nauka życia dla każdego z nas: życie w Chrystusie staje się silniejsze niż śmierć; człowiek ma nieśmiertelną duszę. Gdyby Chrystus nie zmartwychwstał, daremna byłaby nasza wiara i próżne przepowiednie, a chrześcijaństwo nie miałoby sensu (por. 1 Kor 15, 17). Wiara w Jezusa wzmacnia naszą wiarę w nasze życie, w sens tegoż życia, w swoje własne siły oraz możliwość bycia szczęśliwym. Vincent van Gogh wierzył niewzruszenie w swoje powołanie do bycia malarzem. Krytykowany i niedoceniany, stał się słynnym i popularnym po śmierci. †

 Obecnie trwamy w okresie Wielkiego Postu. Chrystus obecny wśród nas, przychodzi do człowieka przez krzyż i cierpienie. Pielgrzymowanie Chrystusa staje się również naszą wędrówką w kierunku, który dla nas nakreśla Drzewo Krzyża. Stajemy się wtedy mocniejsi, pamiętając, że każdy z nas jest dotknięty grzechem. Wspomina o tym św. Jan w swoim liście: „Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu, to samych siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy” (1 J 1, 8).
    Rozważając te słowa zrozumiemy, że każdy z nas potrzebuje odkupienia, każdy z nas potrzebuje Boga. Niestety dotknięci grzechem nie jesteśmy w stanie sami dokonać swojego odkupienia: „Nikt bowiem siebie samego nie może wykupić ani nie uiści Bogu ceny swego wykupu” (Ps 49, 8). Dlatego Pan Jezus, który jest wolny od wszelkiego grzechu, pragnąc dla każdego z nas dobra i szczęścia, oddaje swoje życie. On z miłości do człowieka wydał samego Siebie, aby przywrócić nam utracone przez grzech życie wieczne. Jest to dowód, że miłosierny Ojciec pragnie naszego dobra, którym jest życie w wolności od grzechu. †