Слова рэдактара

Вера, якая заўсёды жыве там, дзе ёсць Хрыстос і чалавек, ажыўляе таксама чалавека, народ і рэлігійную супольнасць.

   Дарагія Чытачы, пасля водпуску я падумаў, што варта напісаць некалькі слоў пра веру. Напэўна, для многіх з нас час адпачынку быў таксама часам праверкі сваёй веры: ці памяталі мы пра Бога падчас водпуску і канікул, ці гэта была для нас толькі хвіліна чарговага тлумачэння, каб менш маліцца або ўвогуле пакінуць Бога ў “супакоі”. У секулярызаванай Амерыцы спецыяльна на перыяд канікул прыдумалі рэкламныя шчыты, на якіх былі напісаны лозунгі, што Бог павінен таксама адпачыць ад нас. Сродкі масавай інфармацыі адразу ж падхапілі гэтую думку, расказваючы пра тое, што гэта рэклама Бога. Добрая магчымасць і нагода падумаць на тэму веры і таго, ці патрабуе яна рэкламы.
У жніўні бягучага года ў Гродне адбыўся I Кангрэс каталіцкіх СМІ, на які быў запрошаны госць з Польшчы, спадар Кшыштаф Зануссі. Гэта асоба, вядомая ва ўсім свеце, чалавек вельмі веруючы, рэжысёр. Сабраная аўдыторыя з вялікай зацікаўленасцю слухала рэферат спадара Кшыштафа Зануссі. †

Для Касцёла ў Беларусі надышоў манавіта той час, каб паказаць, які ён – шчаслівы чалавек, што адчувае спакой. Католік можа звяртацца да католіка, спасылаючыся на адносіны з Богам.

   Я лічу, што Касцёл у Беларусі сёння стаіць перад такім выклікам – быць католікам свядома. Рэлігійнае жыццё людзей, якія жывуць на нашых тэрыторыях несумненна паказвае, якімі мы з’яўляемся католікамі. Яшчэ 20-40 гадоў таму людзі думалі, як стаць католікамі, г.зн. дзе знайсці святара і таемна ахрысціцца. Сёння ж, калі ў нас ёсць вольны выбар, мы задумваемся над тым, як быць католікамі. Іерарх нашага мясцовага Касцёла ў сваіх вучэннях заўсёды падкрэслівае, што ў Беларусі ёсць добрыя ўмовы для таго, каб духоўна ўзрастаць і развівацца. А як на самой справе? Ці можна ў апошнія гады заўважыць духоўны рост?
    Аднойчы мне ў рукі трапілі вынікі апошніх даследаванняў Інстытута Каталіцкага Касцёла. Іх аўтары сцвярджаюць, што нягледзячы на рост розных секулярызацыйных кірункаў у свеце, каталіцызм з’яўляецца вельмі моцным. Нягледзячы на невялікае змяншэнне колькасці тых, хто кожную нядзелю ўдзельнічае ў святой Імшы, узрасла колькасць вернікаў, якія падчас нядзельнай літургіі прымаюць св. Камунію. †

Калі чалавек верыць Езусу, верыць у любоў Бога, калі адчувае Яго клопат у сваім жыцці, то ён таксама будзе хацець любіць, прыгожа і добра жыць.

   Няма такога веруючага чалавека, які б не дзякаваў Богу і не хваліў Яго за цуды, якія Бог здзейсніў і надалей здзяйсняе. Большасць людзей, напэўна, умеюць радавацца прысутнасці Хрыста, які прабачае грахі і дадае нам бадзёрасці. Памятаючы пра гэта, мы павінны даваць самае цудоўнае сведчанне са свайго жыцця і да канца сведчыць аб Святле. Давайце задумаемся, ці ўдаецца нам гэта?
    Сведчыць аб Богу – гэта значыць жыць як можна лепш. Калі чалавек верыць Езусу, верыць у любоў Бога, калі адчувае Яго клопат у сваім жыцці, то ён таксама будзе хацець любіць, прыгожа і добра жыць. Жыць з Богам як можна лепш магчыма таксама і ў XXI стагоддзі, калі сярод нас ёсць столькі добрых, сумленных, старанных людзей, якія штодзённа сваім прыкладам жыцця складаюць сведчанне веры ў Бога. Мы ніколі не будзем дасканалымі на 100 %, але паверыць Богу на 100 % мы можам. †

Мы пачынаем змагацца за "вечнае" зямное жыццё, якога няма. Няма паклікання да таго, каб быць палякам ці беларусам, багатым ці бедным, але ёсць пакліканне, каб быць Божым дзіцём.

   Сёння ўсё часцей падкрэс­ліваецца, як цяжка дастукацца да сэрцаў людзей, каб данесці да іх Добрую Навіну. Гэта звязана не толькі з тым, што сучасны свет закіданы рознага тыпу інфармацыяй, але перш за ўсё з тым, што чалавек, які перажывае крызіс жыцця і каштоўнасцей, закрываецца на ўсё, нават на Бога. Адсутнасць веры ў Бога прыводзіць да таго, што такія людзі блукалі і будуць блукаць па сваім жыцці, так і не знайшоўшы сабе адпаведнага месца. Адна легенда расказвае пра глухога чалавека, які ўбачыў перад сабой святло. Ён хацеў пайсці ў бок святла, але ім кіраваў страх. Ён не мог пачуць голас, які адказваў яму на пытанне “куды?”. Зрок ужо так часта падводзіў яго, што ён баяўся згубіцца. У яго не было каму даверыцца. †