Слова рэдактара

... вернікі ў Беларусі заяўляюць свету аб веры, якая жыве ў іх сэрцах, і паказваюць Касцёл, без якога не ўяўляюць свайго жыцця.

   Рэлігійнае жыццё на гродзенскай зямлі ў Год веры набірае хуткасць. Асобныя юбілеі святынь ці парафій вызначаюць накірунак жыцця чалавека XXI стагоддзя. Гэтым накірункам з’яўляецца Касцёл. Пацвярджэннем гэтага было, напрыклад, цудоўнае свята ў Міжэрычах з нагоды 100-годдзя мясцовай святыні. Жывы Касцёл дзякаваў за касцёл, які ўжо на працягу многіх гадоў адчыняе свае брамы веры на сустрэчу з Хрыстом. Асаблівы імпульс адчулі многія з нас таксама падчас унясення рэліквіі бл. Яна Паўла II у Тракелі і падчас асвячэння фігуры Папы ў Іўі. Цяпер бл. Ян Павел II асаблівым чынам прысутнічае на нашай зямлі. Падзеі, якія я прыгадаў, апісаны на старонках “Слова”. Дарагія Чытачы, заахвочваю Вас прачытаць іх.
   Усё тое, што адбывалася на працягу двух апошніх тыдняў ці значна раней, з’яўляецца пацвярджэннем таго, што вернікі ў Беларусі заяўляюць свету аб веры, якая жыве ў іх сэрцах, і паказваюць Касцёл, без якога не ўяўляюць свайго жыцця. †

Распачынаючы Год веры, Папа падкрэслівае, што ён звязаны з усім шляхам Касцёла, а значыць, з кожным з нас. Год веры – гэта шлях Касцёла і наш шлях.

   Кожны чалавек, як веруючы, так і няверуючы, адчувае сумненні веры – згадваў у сваіх працах шмат гадоў таму кс. праф. Юзаф Ратцынгер. А некалькі дзён таму гэты самы чалавек, толькі ўжо папа Бенедыкт XVI на распачацце Года веры ў сваёй гаміліі кіруе да нас зварот пад назвай: “Паўторнае паглыбленне ў хрысціянскую містэрыю”. Гэта шлях і таямніца новай евангелізацыі для ўсіх нас – веруючых і няверуючых. Кожны можа сустрэцца з Хрыстом, Бог любіць усіх, а менавіта жывая вера адчыняе сэрца на ласку Бога, як гаворыць сам Папа.
    Ужо не аднойчы ў сваіх разважаннях я падкрэсліваў і ўзгадваў, што наш народ жывы толькі дзякуючы веры, якая заўсёды была і надалей жыве ў сэрцы чалавека – аўтэнтычная, якая перадаецца з пакалення ў пакаленне. Дапаўненнем гэтых вялікіх спраў рэлігійнага жыцця нашага народа з’яўляецца пасланне чарговага года, а нават гадоў нашай, можа, звычайнай і простай веры, каб стаць сведкамі новага жыцця, якое Бог перамяняе, каб кожнаму ўказаць дарогу, якой мы павінны крочыць. Па гэтай дарозе разам з намі ідзе сам Хрыстос, таму што іншай магчымасці жыцця для хрысціяніна не можа быць. †

Не трэба баяцца ўзяць у рукі ружанцы, каб разам з Марыяй увайсці ў Год веры, каб Яна правяла нас праз жыццё. Гэта эстафета веры, якую нашае пакаленне прымае і перадае далей.

   Апошнім часам вельмі шмат можна пачуць і прачытаць аб розных разважаннях на тэму Года веры, які Папа хутка абвесціць. Я думаю, што кожны з нашых Чытачоў мог бы таксама шмат што сказаць на гэтую тэму. Бясспрэчна, мы ўсе ў чарговы раз задумаемся над тым, чым з’яўляецца вера. Я разумею, што немагчыма прадставіць адзін чорна-белы вобраз беларускай рэлігійнасці.
    Вера, якая акрэслівае ўсё нашае жыццё, кіруе нас да Хрыста і аддае Яму галоўнае месца ў людскім жыцці, дае нашаму жыццю моцны фундамент, на якім мы можам будаваць. Вера – гэта давер, апора на Бога, даручэнне сябе Яму. Будаванне на Богу вяртае жыццёвыя сілы, вучыць нас жыць верай, якую нам перадалі нашыя продкі.
    У такой краіне, як наша, мы можам назіраць разыходжанні паміж верай і практычным жыццём. Нельга лічыць праўдзівым перакананне, што можна быць веруючым, але не практыкуючым католікам. Давайце ўспомнім нашых дзядоў і прадзедаў. Яны ніколі так не думалі, і аб гэтым сведчаць іх учынкі. †

Бацькі, якія даюць дзіцяці жыццё, абавязаны выхоўваць яго ў веры і любові. Касцёл спадарожнічае сям’і ў выхаванні дзяцей і ахоўвае яе правы.

   Я памятаю, як адзін з прафесараў нашай семінарыі дастаткова часта паўтараў, што катэхізаваць, значыць абвяшчаць Хрыста. У пачатку школьнага і катэхетычнага года варта больш паразважаць над гэтым. Тым больш, што ў пілігрымцы ў Капцёўку з нагоды распачацця катэхетычнага года ўдзельнічала шмат сем’яў нашай дыяцэзіі.
    На жаль, за многія гады я яшчэ не сустракаў катэхета, які быў бы задаволены колькасцю дзяцей, што прыходзяць на ўрокі рэлігіі. Гэта адвечная праблема. Не так даўно, госцячы ў пэўнай парафіі, я пачуў, як ксёндз пробашч падчас парафіяльных аб’яў падаў статыстыку, што датычыла ўдзелу дзяцей у катэхізацыі. Як адзначыў святар, на тэрыторыі парафіі знаходзіцца 5 школ, у якіх вучыцца каля 5000 дзяцей. Сярод іх, па даных пробашча, больш за 1000 дзяцей – католікі, а на ўрокі рэлігіі запісалася толькі каля 50-ці вучняў. Святар заклікаў бацькоў да парадку, прыгадваў пра абавязак выхоўвання дзяцей у каталіцкай веры, каб яны пазнавалі Бога не толькі да моманту прыступлення да Першай святой Камуніі. †