Слова рэдактара

Мае Дарагія! Калі Вы маеце такую магчымасць, надалей прашу Вас аб духоўнай і матэрыяльнай падтрымцы. Яна нам вельмі неабходна. Мы з’яўляемся адзінай каталіцкай прэсай у дыяцэзіі.

   Сённяшнія разважанні я прысвячу кароткай ноце на тэму падзей, звязаных з евангелізацыйнай дзейнасцю газеты за мінулыя дванаццаць месяцаў. Па традыцыі больш за ўсё месца мы прысвяцілі рэлігійнаму жыццю вернікаў нашай дыяцэзіі. На працягу гэтага года, як і ў мінулыя гады, мы крочылі ў накірунку, які называецца верай. Мы спадарожнічалі важным і вялікім падзеям, звязаным з рэлігійным жыццём ва ўсіх кутках нашай дыяцэзіі. У гэтым годзе свет убачылі 24 нумары газеты і традыцыйна каляндар “Слова Жыцця” на 2013 год.
    Шмат рубрык мы распачалі перш за ўсё з нагоды Года веры, каб дапамагчы нашым Чытачам як мага лепш перажыць гэты час ласкі. Некаторыя рубрыкі ўжо старыя і яны цешацца вялікім поспехам. Так, напрыклад, я чую ад катэхетаў, як яны на сустрэчах з моладдзю часта карыстаюцца матэрыяламі з рубрыкі “На скрыжаванні” альбо разважаюць Пастарскія лісты і навуку Святога Айца, змешчаную на старонках нашай газеты. †

Няхай кожны з Вас прыме Езуса з глыбокай верай і пакорнасцю. Святы Божага Нараджэння, перажываемыя ў Год веры, няхай будуць напоўнены Богам да краёў.

   Кожны літургічны перыяд запрашае нас, вернікаў, да глыбокага перажывання таямніц Хрыста. Уваходзячы ў той дом, які называецца Касцёлам, мы абвяшчаем сапраўдную веру і добрыя ўчынкі, рыхтуючы такім чынам свае сэрцы на сустрэчу з Хрыстом. Падрыхтоўка і чаканне – так у двух словах можна сказаць пра нашае жыццё. Сёлетні Адвэнт у чарговы раз мабілізуе нас адкрыцца на Бога праз духоўнае ўпарадкаванне нашай душы. Чаканне Бога павінна стаць выдатным момантам жыцця хрысціяніна. Калі ў паўсядзённым жыцці чаканне не заўсёды з’яўляецца прыемным, бо мы павінны чакаць, а гэта нудзіць, мы не ўпэўнены, ці прыйдзе гэты хтосьці і ці апраўдае ён нашыя чаканні, то ў духоўным жыцці адвэнтавае чаканне – гэта стан чалавечага духу, які робіць чалавека шчаслівым. Бог заўсёды прыходзіць да чалавека, заўсёды выцягвае сваю руку, таму хрысціянін павінен на сто працэнтаў быць упэўненым, што такое чаканне яму патрэбна, што гэты голад Бога ў будучыні прынясе плён. †

Ёсць толькі адно месца ў свеце, дзе чалавек можа ўбачыць усё: простае людское слова, слёзы пакутуючых, усмешку шчаслівых, смех дзяцей і надзею маладога пакалення.

   Год веры з’яўляецца падзеяй, якая мабілізуе нас да глыбейшага перажывання сустрэч з Богам і большай задумы над сваім рэлігійным жыццём. Усё гэта можна перажыць у духу малітвы і супакою толькі ў Касцёле. Касцёл становіцца для нас акном у будучыню, аб якой мы марым з пункту гледжання веруючага чалавека. Будучыня, у якой Бог займае найважнейшае месца, у якой я бачу ўвесь сэнс майго зямнога жыцця, якое, можа, я не заўсёды магу зразумець ці растлумачыць пэўныя моманты. Немагчыма дасягнуць пэўных мэт, калі чалавек не знойдзе сабе месца ў Касцёле, месца пры Богу. Гэта менавіта таму Хрыстос пакідае ў Касцёле сакраманты як лекі для кожнага з нас.
    Быць католікам у Беларусі, значыць любіць свой касцёл, які перажывае 200 гадоў, як, напрыклад, касцёл у Забалаці, або які толькі цяпер ствараецца, як, напрыклад, новая парафіяльная супольнасць у Смаргоні. Аказваючы найвышэйшую пашану Касцёлу, мы становімся велікадушнымі таксама ў даванні пашаны Богу. Прыкладам з’яўляецца тая жанчына, якая ў доме Шымона ў Бэтаніі намасціла Езуса каштоўным алеем. Любоў да Касцёла пашырае нашыя жыццёвыя гарызонты, пакідаючы збоку ўсё тое, што нас спакушае да зла і граху. †

Беларусь сёння патрабуе менавіта людзей з чыстым сэрцам, людзей, якія моляцца. У малітве мы чуем голас Бога, які на многія рэчы адчыняе нам вочы.

   Ці можна быць веруючым без малітвы? Мой адказ ясны: не. Сёння я прапаную кожнаму з Вас паразважаць над тэмай малітвы. Напэўна, мы чуем шмат казанняў на гэтую тэму, задаём сабе розныя пытанні, тыпу: “Ці чуе мяне Бог?”, “Як трэба маліцца?” і г.д. Але ў нашых разважаннях я прапаную пайсці далей, не спыняцца на размове з Богам або на штодзённым адгаворванні дзясятка Ружанца.
    Давайце пачнём з таго, што кожны веруючы чалавек павінен памятаць, што яго ўчынкі нічога нявартыя без малітвы. Спачатку малітва, а потым учынкі. Малітва заўсёды прыносіць плён, а таму плённымі могуць быць і Твае ўчынкі, калі яны годныя чалавека. Калі Ты не з’яўляешся чалавекам малітвы, тады цяжка паверыць у чысціню Тваіх намераў, цяжка зразумець, якая Твая вера. Мы не можам сабе дазволіць, каб наш дзень прайшоў без малітвы, таму што, калі мы жывём з малітвай, мы думаем пра сваю душу, а не толькі пра быт і матэрыяльныя справы. Чалавек, які грэбуе малітвай, грэбуе жыццём, губляе яго сэнс, а часта нават вобраз Бога. Думаю, што сярод нас ёсць яшчэ такія людзі, якія лічаць, што малітва – гэта прывілея толькі для духоўных асоб і манахаў, забываючыся пра тое, што гэта абавязак усіх хрысціян, мужчын і жанчын, якія ведаюць, што яны Божыя дзеці. †