Слова рэдактара

  Размаўляючы з пэў­най асобай пра сён­няшні свет, пра тое, што ў ім адбываецца і якія каштоўнасці выбірае сучасны чалавек, я пачуў дастаткова павучальныя словы, якія многае могуць даць для роздуму. Калі чалавек спатыкаецца на штосьці і падае, усе смяюцца, але калі ў кагосьці ўпадзе мабільны тэлефон ці, напрыклад, планшэт, тады ўсе перажываюць, ці ўсё ў парадку, ці ён не разбіўся выпадкам і да т.п.
    Мы павінны задумацца, якія каштоўнасці важнейшыя, што чалавек ставіць на першае месца і які сэнс такога выбару. У такім кантэксце можна казаць пра асобнага чалавека, краіну, народ ці інш. Я не хачу глядзець на карту Еўропы і разважаць, якія каштоўнасці пануюць у той ці іншай краіне. Я хачу паглядзець на наш край і падумаць, што для нас, яго жыхароў, самае важнае.
    Калі чалавек блытае розныя каштоўнасці і прыярытэты, пад пагрозу трапляюць менавіта самыя важныя, асноўныя духоўныя і рэлігійныя каштоўнасці, якія на працягу стагоддзяў фарміравалі хрысціянскую ідэнтычнасць нашага народу. Гэта вельмі сур’ёзная справа, якая патрабуе грунтоўнага абдумвання і засяроджання. Так, напрыклад, аналізуючы праблему рэлігійнага выхавання дзяцей, узнікае пытанне, ці лічаць яе бацькі найважнейшай справай і абавязкам, які павінны выконваць? Ці сям’я сёння моцная Богам? Ці хапае ў краіне касцёлаў? Ці малады чалавек, чуючы голас паклікання, не будзе яго заглушаць? †

  Хтосьці слушна можа сказаць, што яна патрэбна кожнаму. Канешне, бо толькі малітва дапамагае чалавеку знайсці сапраўдны вобраз Бога. Але сённяшняя рэчаіснасць, на жаль, накіроўвае чалавека на іншы шлях, на якім ён не заўсёды памятае пра сваю сутнасць. Чалавек малітвы – гэта хтосьці, хто ведае пра Бога і жадае для сябе і сваіх блізкіх дабрыні і любові. Такі чалавек разумее сапраўдны сэнс шчасця і можа ісці правільнай жыццёвай дарогай, нават тады, калі ўсе ідуць у супрацьлеглым накірунку. А ў якім накірунку крочыць сучасная Беларусь?
    Наша краіна, ідучы ў будучыню, павінна перш за ўсё памятаць аб сваіх хрысціянскіх традыцыях. Наша замля заўсёды была напоўнена малітвай, нават тады, калі гэтая малітва была ціхай і ўтоенай, калі людзі маліліся ў замкнутых святынях. Нашыя продкі на каленях прынеслі нам гэты дар малітвы. Сёння мы атрымліваем эстафету веры, эстафету малітоўнага настрою нашых дзядоў і прадзедаў. Ужо таксама дастаткова шмат пазітыўных момантаў, якія датычаць малітоўнай сустрэчы людзей сённяшняй эпохі з Богам. Ёсць і цяжкасці – спакусы, якія адцягваюць маладога чалавека ад Бога. Але з Божай дапамогай іх заўсёды можна пераадолець. †

  Апошнія тыдні – гэта час, калі асабліва моцна б’ецца сэрца Касцёла ў Беларусі. Тры новыя біскупы, сыны нашай зямлі, выхаванцы Гродзенскай ВДС атрымалі паўнату пасвячэнняў. Кс. бп Алег у Віцебску, кс. бп Юрый у Мінску і – на момант выхаду гэтага нумару газеты – кс. бп Юзаф у Гродне. Усе яны, як я ўжо прыгадваў, выхаванцы нашай гродзенскай семінарыі, якая праз 20 гадоў выдае чарговы плён у асобах маладых біскупаў. Гэта вынікі працы настаяцеляў, семінарыйнай фармацыі і малітвы вернікаў.
    Перажываючы такія важныя для католікаў Беларусі падзеі, мне адразу ўспамінаюцца словы папы Францішка, які сказаў пра біскупаў наступным чынам: “Біскуп павінен служыць, а не дамінаваць”. Папа прыгадаў словы Езуса: “Большы сярод вас няхай будзе як меншы, а правадыр – як слуга”. Папа перасцерагае не толькі біскупаў, але і кожнага святара, што біскупства ці святарства – гэта не гонар, а служба. Святы Айцец нават перасцерагае ад вядзення “сусветнага жыцця”. Служба і малітва. Я лічу, што кожнаму з нас патрэбны менавіта такія пастыры. Чуючы першыя словы новых біскупаў на тэму іх біскупскай паслугі, можна быць спакойным. Касцёл у Беларусі знаходзіцца ў добрых руках біскупаў, якія яго любяць і хочуць далей яму верна служыць. І ў іх, бясспрэчна, будзе шмат магчымасцей і нагод, каб праз сваю паставу і ахвярную працу на карысць усёй каталіцкай супольнасці быць апосталамі Хрыста. †

  Большасць пасля прачытання загалоўка майго чарговага разважання падумала, напэўна, што я буду пісаць пра лячэнне: урачом – цела, а ксяндзом – душы. Я не буду спрачацца з тым, што гэта вельмі важная тэма, але, да здзіўлення большасці, у гэтым простым загалоўку ёсць некалькі іншых вельмі важных жыццёвых пытанняў. Дык давайце паспрабуем вылечыць душу і цела трохі “іншым” спосабам.
    Не ўсе, але большасць не любіць хадзіць да ўрачоў. Калі чалавек захварэе, ён спачатку спрабуе лячыцца самастойна, а калі гэта не атрымліваецца або стан здароўя становіцца ўсё больш сур’ёзны, чалавек, урэшце-рэшт, неахвотна накіроўваецца за дапамогай да ўрача. Гэта ў большай ступені датычыцца мужчын. Неяк дзіўна ўсё выглядае: урач ратуе нам жыццё, а мы не вельмі хочам да яго ісці. Падобным чынам адбываецца і з візітам да ксяндза, які ратуе нам жыццё і душу: або мы жывём у граху і не вельмі спяшаемся выправіцца, адкладваючы споведзь на потым, думаючы, што яшчэ прыйдзе той час, або мы проста баімся змен у жыцці і не хочам чуць, што ксёндз нам скажа на гэтую тэму. І зноў жа, найбольш гэтага баяцца мужчыны. Так у некалькіх сказах можна апісаць страх перад людзьмі, якія ратуюць нашае жыццё. Ці спрабавалі Вы задумацца над гэтай тэмай? У чым прычыны такой сітуацыі? †