Слова рэдактара

 Сорак дзён Вялікага посту дапамагаюць нам зразумець, наколькі моцна Бог любіць сваё стварэнне. Крыж становіцца бачным знакам гэтай жа любові. Падчас Вялікага посту можна заўважыць вялікі дар набожнасці нашых людзей, які дазваляе захаваць надзею, што дзякуючы Богу і Яго Провіду ўсё, нават тое, што здаецца неверагодным, зменіцца на лепшае. Гэты дар дазваляе многім з нас падчас велікапоснага перыяду трываць пры крыжы, дзякуючы Богу. Чалавек павінен таксама сталець у адданасці Богу, давяраючы Яму ўсё глыбейшыя прасторы свайго сэрца. Пастава ўдзячнасці пры крыжы вучыць таксама даверу. Варта даверыцца Богу, пераадольваючы ўсе цяжкасці і “цемру” сённяшняга часу.
    Блізкасць любові Бога вядзе за сабой адкрыццё людскога граху, унутранай заганы і бруду, што ставіць чалавека перад абліччам Бога ў пакоры. Грэх выклікае пакуты, а Божая любоў з’яўляецца лякарствам, якое лечыць сэрцы. Гледзячы на крыж, мы павінны ўвесь час прыгадваць сабе, што гэта дрэва жыцця, а не смерці, ласкі, а не граху. Менавіта дзякуючы крыжу здзяйсняюцца вялікія справы любові Хрыста да чалавека. †

 Як кожны спартсмен заўсёды мае шанс выйграць першае месца, так і кожны з нас у сваім духоўным жыцці заўсёды мае шанс выйграць “медаль для душы” ад Бога. Калі чалавек пачынае аналізаваць сваё жыццё, прыгадваючы кожны этап сваёй зямной вандроўкі, тады ён нават можа паставіць сабе адзнаку за тое, што перажыў. Але мы добра ведаем, што гэта Бог кіруе жыццём чалавека, як кажа прыказка: чалавек мяркуе, а Бог вызначае. Пан Езус заўсёды чакае кожнага з нас. Ён хоча, каб чалавек пазнаў праўду, адчуў дабрыню і меў надзею на лепшае заўтра.
    Пазнаць праўду – значыць, перш за ўсё, зразумець, стоячы пад крыжам, што менавіта каля гэтага дрэва, якое заўсёды будзе дрэвам жыцця, ёсць праўда. Там, дзе чалавек дазваляе Богу ўвайсці ў сваё жыццё, заўсёды будзе святло праўды. З крыжам чалавек заўсёды будзе заставацца чалавекам. Прыгадваючы пра свае цяжкасці, ён будзе накіроўваць свае думкі і жаданні Усемагутнаму. Асяроддзе чалавека заўсёды павінна быць пазначана крыжам. Гэта жыццё ў праўдзе і з праўдай. Мы ўсё яшчэ маем шанс асвяціць сваё жыццё праўдай Хрыста.
    Сённяшняму часу неабходны добрыя людзі, неабходна дзяленне дабром з кожным. Распачынаючы перыяд Вялікага посту, варта памятаць пра гэта. †

 “Заканчваецца чарговы год калядавання. У адным доме ад пэўнай асобы я пачуў вельмі цікавае пытанне: “Ксёндз ходзіць па калядзе кожны год, а калі ўжо мы пойдзем да ксяндза?”. Так з энтузіязмам мяне як пробашча – думаю, што і іншых ксяндзоў таксама – віталі парафіяне. Таму я магу сцвердзіць, што ў Беларусі людзі любяць прымаць ксяндза з душпастарскім візітам.
    Вядома, каляда ад каляды адрозніваецца. Інакш яна выглядае ў вёсцы, інакш у вялікім горадзе. Часам адзін святар ходзіць з душпастарскім візітам у парафіі і непакоіцца, як паспець прыйсці ў кожны дом, а дзесьці ксяндзы распачынаюць каляду адразу пасля свят Божага Нараджэння і не спяшаючыся, спакойна калядуюць удвух ці ўтрох. Але да пачатку Вялікага посту кожны жадаючы парафіянін павінен паспець прыняць у сваім доме святара на супольнай малітве і такой неабходнай некалькіхвіліннай размове. Менавіта так выглядае каледаванне на нашых тэрыторыях.
    Пасля размоў з ксяндзамі часцей за ўсё можна пачуць, як патрэбна супольная малітва і размова з парафіянамі. Некаторыя размовы не змяняюцца на працягу 5–10 гадоў. Ксяндзы кажуць, што часам загадзя ведаюць усё, што скажа кожны канкрэтны чалавек, але людзі вельмі цэняць, што ксёндз моліцца з імі аб тым, каб Бог пасяліўся ў іх доме і спаслаў на іх сваё бласлаўленне. †

 “Чарговы загаловак свайго рэдактарскага разважання я ўзяў з гаміліі Святога Айца Францішка, прамоўленай у Маніле падчас візіту на Філіпіны 18 студзеня. На плошчу Рызаль на супольную малітву прыбыло мноства філіпінцаў. Усе, безумоўна, чакалі ад Пятра нашага часу пастарскага слова, падказкі на чарговыя дні зямнога жыцця, каб яно было бласлаўлёнае Богам. Беручы пад увагу паўсюднасць Касцёла, мы разумеем, што словы Святога Айца скіраваны таксама нам.
    Папа спачатку прыгадаў усім сабраным пра нашу тоеснасць, пра тое, што кожны з нас з’яўляецца Божым дзіцём. Тое, што мы члены Божай сям’і, абавязвае кожнага чалавека, незалежна ад таго, жыве ён у Беларусі ці на Філіпінах, захоўваць тоеснасць веруючага чалавека. Гэта не заўсёды атрымліваецца, бо д’ябал руйнуе нашае жыццё, робіць усё, каб сучасны чалавек забыўся пра сваё падабенства з Богам. Папа Францішак сказаў пра гэта наступным чынам: “Часам, калі мы бачым праблемы, цяжкасці і нясправядлівасць вакол нас, узнікае спакуса паддацца ім. Здаецца, што абяцанні Евангелля не могуць рэалізавацца, што яны нерэальныя. Але Біблія гаворыць нам, што вялікай небяспекай для Божага плана адносна нас ёсць і заўсёды быў падман. Сатана – бацька падману. Ён часта хавае свае сеткі за знешняй вытанчанасцю, за прывабнасцю быць «сучаснымі», быць «як усе». †