Задай пытанне

Ян Мокжэцкі нарадзіўся ў 1860 г. у сям’і землеўласніка ў Лідскім павеце. Вучыўся ў другой гімназіі і Духоўнай семінарыі ў Вільні, адкуль быў накіраваны на дальнейшае навучанне ў Духоўную акадэмію ў Пецярбург. Пасля яе заканчэння ў 1885 г. атрымаў святарскія пасвячэнні. Як малады святар спачатку ён стаў вікарыем у Бэрнардынскім касцёле, а пазней вікарыем у парафіі св. Яна ў Вільні.
    Ксёндз Ян Мокжэцкі, маючы 29 год і 4 гады святарства за плячамі, стаў працаваць пробашчам у Ліпнішках (1889 г.), дзе на працягу 16 год і заставаўся. З 1890 г. стаў дзеканам дэканата Вішнева. Тым часам ён атрымаў за старанную працу тытул ганаровага каноніка віленскай капітулы. 14 ліпеня 1890 г. пасля таго, як кс. Ян стаў пробашчам, адбылася вялікая трагедыя ў парафіі – згарэў драўляны парафіяльны касцёл св. Ганны ў Ліпнішках. Пасля гэтага кс. Мокжэцкі стараўся атрымаць дазвол у тагачасных улад на будаўніцтва новага касцёла. А калі гэты дазвол быў атрыманы 1 мая 1894 г., то святар пачаў будаўнічыя працы. Парафія (налічвала тады каля 7500 вернікаў) пад кіраўніцтвам свайго пастыра з вялікім запалам уключылася ў будаўніцтва новага касцёла, складаючы дабравольныя грашовыя ахвяраванні, выконваючы працы задарма. Уладальнік маёнтка ў Ліпнішках Станіслаў Вольскі прызначыў дзеля гэтай мэты будаўнічы матэрыял, асабліва драўніну. І праз няпоўныя 6 год ад пачатку будаўніцтва касцёла, а менавіта 1 лістапада 1900 г. кс. Ян Мокжэцкі яго асвяціў.†

У сучаснай культуры асабліва значнай з’явай з’яўляецца спорт. Ён займае ўсё большае месца ў індывідуальным і грамадскім жыцці. Адсюль ўсё больш расце зацікаўленасць спартыўнай тэмай. Несумненна, ён, у добрым разуменні гэтага слова, з’яўляецца чымсьці пазітыўным, таму што служыць развіццю чалавека. Ён карысна ўплывае на здароўе, самаадчуванне і выгляд людской істоты. У грамадскім жыцці выконвае забаўляльную функцыю, дае магчымасць пачуць сваю прыналежнасць да грамадства, захапляе ўяўленне і эмоцыі. Сёння людзі, схільныя займацца спортам, часта шукаюць у ім захаплення, рызыкі, прыгоды і задавальнення, праверыць свае магчымасці, а таксама жадаюць супольнасці з іншымі, таварыства.
    Сёння спартыўныя тэмы (так як і ўсе іншыя тэмы) у этычным аспекце ацэньваюцца па-рознаму. На першы план выходзяць два галоўныя матывы – гэта праблема здароўя, а таксама фінансавыя аспекты, звязаныя са спартыўнымі дасягненнямі, таксама з ужываннем недазволеных допінгавых сродкаў. †

Шукаючы метадаў барацьбы з сектамі, у першую чаргу трэба выкарыстаць сродкі, што дае нам Касцёл, якога не перамогуць ніякія сілы зла, нават, калі б яны былі шатанскага паходжання, а што ўжо гаварыць пра секты, выдуманыя звыклым смяротным чалавекам.
    Трэба пачаць з таго, што перад абліччам секты мы павінны быць перш за ўсё католікамі –хрысціянамі. Аднак нялёгка прыходзіцца супрацьстаяць рэлігійным аргументам сектантаў, калі мы не ведаем уласнай веры, калі інтэлектуальны кантакт нашага розуму з праўдамі веры закончыўся стандартнымі фразамі катэхізма, што засталіся пасля падрыхтоўкі да Першай св. камуніі. Адзін з асноўных абавязкаў ў дачыненні да нашай веры з’яўляецца яе паглыбленне, актыўна ўдзельнічаючы ў жыцці Касцёла, вывучаючы Святое Пісанне, чытаючы рэлігійную літаратуру і каталіцкі друк, як і дзелячыся ўсім гэтым з іншымі. †

Сучасныя людзі любяць слухаць аповеды на сенсацыйныя тэмы, а апошняга хапае па тэлебачэнні і ў друку. Нас палохаюць навіны аб злачынствах. Можна сказаць, што сёння мы прызвычаіліся да зла, што нас акружае. Усё радзей можна пачуць “голас” дабра. На фоне ўсяго гэтага варта ўспомніць пра цноты, без чаго складана ўявіць сабе жыццё кожнага хрысціяніна. Пастаянная гатоўнасць хрысціяніна да дабра, што называюць цнотай, застаецца антыподам прызвычаення да зла. Цнота – гэта няспынная здольнасць рабіць дабро. Бог застаецца заўжды найвышэйшым дабром у кожным выпадку і ў праявах хрысціянскага жыцця. Працягваючы размову пра Яго ўздзеянні на чалавека, трэба сказаць, што Творца апярэджвае людскую істоту і надзяляе яе сваімі духоўнымі дарамі ў сакрамэнце Хросту. Перш чым хрысціянін усвядоміць, што ён верыць у Бога, любіць Яго і бязмежна Яму давярае, Творца сам першы запаўняе жыццё хрысціяніна верай, надзеяй і любоўю. Дзякуючы гэтаму кожны ахрышчаны носіць у сабе схаваныя духоўныя схільнасці будаваць сваё жыццё ў пастаяннай сувязі са сваім Творцам. †