Задай пытанне

Адказваючы на гэтае пы­тан­­не, трэба спачатку прыга­даць, чым з’яўляецца цела чалавека з хрысціянскага пункту гледжання. З Божага Аб’яўлення мы ведаем, што Бог стварыў чалавека як цялесна-духоўную асобу, прызначаную для вечнага жыцця. Св. Аўгус­тын прыгадвае нам: “Чалавек не з’яўляецца толькі целам або толькі душой, але тым, што складзена з душы і цела”. Для вечнага жыцця прызначана не толькі душа, але і цела чалавека, якое на працягу ўсяго жыцця было святыняй Святога Духа. І, як навучае Касцёл, пасля смерці чалавека душа ідзе на Божы Суд, а цела з пашанай і верай кладзецца ў зямлю, дзе яно будзе спачываць да Апошняга Суда. Гэтую ісціну мы вызнаём у хрысціянскім сімвале веры, калі гаворым, што верым ва ўваскрасенне цела. †

Увогуле, разважаючы над значэннем і роляй сіноду, трэба памятаць, што гэтая з’ява мае багатую гісторыю ў жыцці Касцёла. У перакладзе з грэчаскай мовы слова “сінод” азначае ‘супольная дарога’ і сваімі каранямі сягае першых вякоў хрысціянства. У розных кутках тагачаснага свету біскупы і святары збіраліся на спецыяльных з’ездах (таксама вельмі часта і свецкія асобы бралі ўдзел у гэтых сустрэчах). Прычынай такіх сустрэч былі цяжкасці і праблемы, з якімі сутыкаліся тыя ці іншыя правінцыі Касцёла. Праблемы маглі быць вельмі разнастайнымі: арганізацыйныя справы, ерасі, тэалагічныя спрэчкі... Па сутнасці, першыя сіноды збіраліся ўжо ў апостальскія часы, але больш шырокае распаўсюджанне яны атрымалі пасля 313 года, калі хрысціянства было афіцыйна прызнана ў Рымскай імперыі. З цягам часу ў гісторыі заходняга хрысціянства роля сінодаў страціла сваё былое значэнне. †

Да майго вялікага здзіў­лення, я прачытаў у адным сур’ёзным выданні, што амаль кожны другі чалавек мае на сабе татуіроўку. Сёння думка зрабіць татуіроўку становіцца паўсюднай практыкай і абуджае шмат эмоцый. Хтосьці робіць сабе на целе адвольны знак, без аніякай развагі, іншы ж старанна абдумвае, што павінна аздабляць яго цела. Часцей за ўсё моладзь хоча мець татуіроўку, каб ганарыцца перад равеснікамі і перад грамадствам, асабліва таму, што гэта можа быць модна і прыгожа.
    Многія ўрачы лічаць, што працэс татуіравання – гэта калечанне цела. У арганізм уводзяцца шкодныя для яго рэчывы. Часам здараецца, што гэта можа выклікаць утварэнне пухліны. А таму гэта ў пэўнай ступені шкодна. Татуіроўка – гэта калечанне свайго цела. Кніга Левіта ўзгадвае: “Дзеля памерлых не рабіце надрэзаў на целе вашым і не наколвайце пісьмёнаў. Я Пан” (Лев 19, 28). З гэтага біблійнага фрагмента вынікае, што Бог адназначна гаворыць – ніякіх татуіровак. Таксама няма чагосьці такога, як: веруючы робіць “хрысціянскія” татуіроўкі. Няма згоды на тое, каб зрабіць сабе крыж на руцэ ці плячы. Гэта не з’яўляецца годным спосабам паказаць, што я веруючы чалавек.
    Можна ўзгадаць шмат фрагментаў з Бібліі, дзе напісана, што наша цела – святыня Бога. Той, хто яго нішчыць, нішчыць Бога. Татуіраванне з’яўляецца знішчэннем цела, мы грашым супраць V Божай запаведзі – “не забівай”. Бог дае нам здароўе і прыгожае цела не для таго, каб мы потым калечылі іх. †

Адыход з гэтага свету блізкай асобы – гэта заўсёды цяжкая падзея ў жыцці чалавека.
    Вельмі часта ў святле такіх падзей многія задаюць пытанне: “Колькі павінна доўжыцца жалоба па памерлых?” Ці таксама: “Як доўга трэба насіць убранне, якое выражае нашу жалобу?” Многія адказваюць, што паўгода ці год. Гэта залежыць найперш ад таго, кім была гэтая памерлая асоба для нас. Аднак, разважаючы на гэтую тэму, трэба сказаць, што Касцёл афіцыйна не выказаўся на тэму жалобы па памерлых і не мае канкрэтных правіл, што датычаць жалобы. Нягледзячы на тое, што Касцёл акружае памерлых пашанай, аб тым, колькі павінна працягвацца жалоба, што можна рабіць падчас яе, а чаго трэба пазбягаць, нічога не было сказана.
    Гаворачы аб жалобе па памерлых, трэба сказаць, што яна з’яўляецца натуральнай рэакцыяй чалавека на смерць. Хтосьці, каго ты любіш, памёр, і ты ніколі зноў не ўбачыш яго на гэтым свеце. Практыка жалобы па памерлых фарміравалася ў народнай традыцыі і прымала розныя формы. Яна заключаецца ў першую чаргу ва ўстрыманні на пэўны час ад удзелу ў забавах, а таксама ў нашэнні адзення чорнага колеру на працягу пэўнага часу. †