Задай пытанне

Таварыства Жывога Ружанца ўзнікла ў 1826 годзе ў Ліёне (Францыя). Сёння па ўсім свеце яно налічвае звыш дзевяці мільёнаў членаў. Мэта Таварыства – ажывіць ружанец, сабраць пад яго штандарам як мага больш людзей. Задачай Таварыства з’яўляецца тое, каб да яго належала хаця б 15 чалавек. На сённяшні дзень, пасля таго, як Папа Ян Павел II увёў Таямніцу святла, для таго, каб узнікла Таварыства Жывога Ружанца, неабходна 20 чалавек. Яны ўтвараюць т.зв. Ружу. Кожны член Ружы абавязаны штодзённа адмаўляць адзін дзесятак ружанца і разважаць адну таямніцу на працягу месяца. Звычайна члены Таварыства раз на месяц абменьваюцца таямніцамі. Так супольна моліцца 20 чалавек. Такім чынам штодзённа адгаворваецца цэлы ружанец і разважаюцца ўсе таямніцы. Кожны член Ружы мае такую ж заслугу, як калі б ён адгаварыў цэлы ружанец. Не адгаварыць таямніцы – гэта не грэх, а страта заслугі. Мэтай Таварыства Жывога Ружанца з’яўляецца падтрымка малітвай, духоўнай і матэрыяльнай ахвярай місійнай дзейнасці Касцёла. †

Давайце спачатку задумаемся, адкуль бярэцца гэты неспакой ці страх перад споведдзю. Часцей за ўсё, ідучы да споведзі, мы думаем пра спавядальніка або пра зроблены грэх. Нам здаецца, што спавядальнік, якога мы вельмі добра ведаем, раскрытыкуе нас, будзе лаяцца, абурыцца нашым грахом або ўвогуле перастане нас паважаць, як дагэтуль.
Менавіта ў гэты момант мы вельмі памыляемся. Калі мы грашым, то не адчуваем страху перад Богам. Чаму, у такім выпадку, страх перад чалавекам павінен нам закрыць шлях да сустрэчы з Богам? Трэба памятаць, што падчас споведзі мы звяртаемся да Езуса. Езус, які вельмі любіць усіх людзей, ніколі нас не асудзіць, не выкпіць і не высмее. Святар не глядзіць на чалавека праз прызму яго грахоў. Мы размаўляем са спавядальнікам так, быццам бы размаўлялі з самім Езусам. Святар – гэта толькі прылада ў руках Бога. Акрамя таго, мы павінны памятаць, што Бог ведае ўсе нашыя грахі. Споведзь не баліць, яна лечыць нашу душу. Мы павінны сканцэнтраваць усе нашы пачуцці не на страху перад споведдзю, а на жалю за грахі і на навяртанні. Для Бога важней за ўсё наша збаўленне. †

Катэхізіс для моладзі быў выда-дзены па ініцыятыве папы Бенедыкта XVI. Гэтую кнігу варта вывучыць. Яна створана пад прафесійным кіраўніцтвам арцыбіскупа Вены, Крыштафа Шонборна. Напіса простай мовай, па прынцыпе пытанне – адказ. Структура кнігі вельмі простая. Яна мае схему, прынятую ў катэхізісах стагоддзямі: у што мы верым, як адпраўляем хрысціянскія містэрыі, як павінны жыць у Хрысце, як павінны маліцца. Да кнігі дададзены каментарый, які дапаможа моладзі зразумець сэнс Божай праўды і знайсці належнае стаўленне да жыцця. На старонках катэхізіса змешчаны ілюстрацыі і здымкі, цытаты са Святога Пісання і выказванні святых. Для кожнага з нас гэты катэхізіс можа стаць падручнікам на кожны дзень.
    Ва ўступе Святы Айцец заахвочвае моладзь прачытаць катэхізіс з энтузіязмам і цярплівасцю. “Такім чынам, я Вас прашу: вывучайце катэхізіс! Гэта жаданне майго сэрца. Гэты катэхізіс не будзе для Вас лёгкім чытаннем. Таму што ён будзе патрабаваць ад Вас новага жыцця”. Папа Бенедыкт XVI прапануе ўсім душпастырам выдатную прыладу для працы з моладдзю. †

На маю думку, адна з найважнейшых тэм, дзеля якой, зрэшты, і збіраўся ІІ Ватыканскі Сабор, – гэта роля і месца верніка ў сучасным свеце.
    XX стагоддзе прынесла чалавецтву прагрэс, імклівае развіццё навукі і тэхнікі, медыцыны і адукацыі. З другога боку, пад уплывам магчымасцей і дасягненняў з’явілася ганарлівасць, вера ва ўсемагутнасць чалавека, які можа сам, без Божай дапамогі кіраваць сваім жыццём. І як вынік – магчымасць адкінуць вечныя каштоўнасці, крыніцай якіх з’яўляецца Бог, адкінуць фундаментальныя прынцыпы маралі і ўзаемаадносін паміж людзьмі. Вера стала “нямоднай”, несучаснай. Усё часцей сталі з’яўляцца думкі аб тым, што Евангелле і Касцёл ужо неактуальныя, не адпавядаюць патрабаванням сённяшняга дня. Нават цяпер, у наш час, можна пачуць думку аб тым, што месца верніка – гэта толькі святыня альбо клас для заняткаў рэлігіі, і ён увогуле не павінен умешвацца і ўносіць свае прынцыпы ў паўсядзённае жыццё грамадства. †

У часы бурлівых грамадскіх падзей вернікі часта падзяляюцца на два лагеры. Адны чакаюць ад ксяндзоў, каб тыя выказваліся і дзейнічалі як нейкія палітычныя лідэры. Другія ж наадварот – жадаюць, каб духавенства трымалася як мага далей ад “брудаў” палітыкі. Першыя любяць падкрэсліваць, што святар – гэта пастыр. Другія – што ён толькі духоўнік. А праўда, як гэта часта бывае, знаходзіцца пасярэдзіне. Святар – гэта пастыр, але пастыр духоўны.
    Ускладняе сітуацыю ксяндза і тое, што ён адначасова з’яўляецца і грамадзянінам сваёй краіны, і прадстаўніком Касцёла. Як прыватная асоба ён тэарэтычна мае права свабодна выказвацца на кожную грамадскую тэму. Але на практыцы нават прыватнае меркаванне нейкага святара людзі адразу ўспрымаюць (або спецыяльна выкарыстоўваюць у СМІ) як афіцыйнае «меркаванне Касцёла». На самой жа справе, афіцыйна ў грамадскіх справах ад імя Паўсюднага Касцёла выказваецца Папа, ад імя Касцёла лакальнага – біскуп або святар, якога ён афіцыйна ўпаўнаважыў. Таму і святарам, і вернікам важна вучыцца адрозніваць прыватнае меркаванне ад афіцыйнага. †

У дні святкавання беатыфікацыі Папы Яна Паўла II прыгадваліся розныя жыццёвыя моманты, звязаныя з постаццю гэтага вялікага і святога чалавека. У памяці ўсплывалі перш за ўсё моманты масавых сустрэч з Папам. З асаблівай чуласцю ўзгадвалася апошняя пілігрымка Яна Паўла II на Радзіму ў 2002 годзе. Тады ў Кракаве, нібы прадчуваючы, што гэта апошняя сустрэча са Святым Айцом, сабралася рэкордная колькасць удзельнікаў – 2 млн. Мы, беларускія пілігрымы, радаваліся таму, што маглі падысці блізка да алтара, наблізіцца да гэтай гістарычнай постаці, маліцца разам з Ім.
    Але з найбольшай удзячнасцю Богу мне ўзгадаўся момант непасрэднай сустрэчы з Бласлаўлёным, 8 чэрвеня 1999 г. у Элку (Польшча), падчас аднаго з яго падарожжаў на Радзіму. На ўрачыстай св. Імшы мы, тагачасныя беларускія семінарысты, атрымалі месца непасрэдна каля алтара. Гэта быў незабыўны момант малітвы пры самім Пантыфіку ў акружэнні кардыналаў і біскупаў. Пасля Імшы была наша кароткая сустрэча з Папам. Я памятаю ўсціск Яго моцнай і цёплай далоні, уважлівы і лагодны позірк, характэрную задумлівую ўсмешку. Пасля агульнага развітання з Папам мы з таварышам зноў падышлі бліжэй да Пантыфіка. У той момант столькі хацелася Яму сказаць, а вырваліся толькі словы: “Ойча, чакаем у Беларусі!”. †