Дзіцячы куточак

Вы і ўявіць сабе не можаце, як многа і рупліва магла працаваць Жырафа для самой сябе. Яна выцягвала шыю і зрываць верхнія галінкі з дрэў з самай сакавітай і чыстай лістотай. Жырафа вельмі любіла пахваліцца шыяй. Хадзіла ўсюды важна, з высока паднятай галавой і глядзела на ўсіх зверху ўніз. Яна была ўпэўнена ў тым, што з такой шыяй не прападзе і заўсёды зможа дастаць ежу там, дзе другім гэта будзе зрабіць не пад сілу.
    Жырафа была працавітай. Але яна ўмела працаваць шмат і без адпачынку толькі тады, калі ведала, што за сваю працу атрымае ўзнагароду. Але проста так, ад шчырага сэрца, Жырафа працаваць не жадала і не магла. Як толькі Жырафа чула просьбу зрабіць добрую справу, то жаданне працаваць у яе знікала, і раптам працавітая Жырафа станавілася гультайкай. Нават проста дапамагчы нахіліць галінку якому-небудзь галоднаму звярку ёй здавалася цяжкім.
    Аднойчы Вожык папрасіў Жырафу сарваць яблык, які рос высока на дрэве, і пачуў грубіянскі адказ: “У цябе ў самога ёсць шыя, вось і цягні яе, як я. А не можаш - тады збірай гнілыя яблыкі з зямлі або еш траву”. †

Маленькая Аліна вырашыла дапамагчы свайму старэйшаму брату Алегу маляваць. Яна села побач і стала зафарбоўваць возера. Але неўзабаве ёй надакучыла маляваць і яна стала шкодзіць. Спачатку намалявала сінюю траву і сказала, што такая трава існуе. Усміхнуўся Алег і не стаў спрачацца:
    - Хай будзе сіняй, калі табе так хочацца, - і пачаў маляваць дрэва. Потым Аліна намалявала чорнае сонца і сказала, што такое сонца бывае ноччу, а Алег ізноў прамаўчаў.
    Алег вырашыў таксама пафантазіраваць, узяў ды і намаляваў на сіняй траве пад чорным сонцам маленькага зялёнага мядзведзя і сказаў, што гэты мядзведзь качаўся ў траве і запляміў сваю поўсць. Убачыла Аліна зялёнага мядзведзя, раззлавалася і адразу стала зафарбоўваць яго, кажучы, што такіх мядзведзяў не існуе. Алег спыніў руку сястры і не даў ёй зафарбаваць свайго мядзведзя. Аліна пачала абзываць брата, а потым заплакала і пайшла да мамы скардзіцца.
    Мама, выслухаўшы ўважліва Аліну і Алега, даведалася, як усё было на самой справе, і сказала:
    - Не плач, дачушка, а лепш павучыся памяркоўнасці ў Алега.

Адзін настаўнік праводзіў заняткі з вучнямі. Нечакана ў гэтае памяшканне імкліва ўвайшоў мужчына і пачаў зневажаць настаўніка. Але настаўнік маўчаў і ніяк не рэагаваў, цярпліва чакаючы, калі мужчына скончыць сваю тыраду і пойдзе... Мужчына пакінуў памяшканне, не атрымаўшы ў адказ ні слова.
    Вучні сталі пытаць свайго настаўніка, чаму ён нічога не адказаў на абразы? Настаўнік спытаў: “А навошта?” “Ну як жа, ён вас абражаў!” – абурыліся вучні.
    Тады настаўнік звярнуўся да аднаго з іх: “Уяві сабе, што ты прыйшоў да мяне ў госці і прынёс у падарунак яблык, а я яго не ўзяў. У каго ён застаўся?” “У мяне” – сказаў вучань”. “Дык вось, і я не ўзяў у гэтага чалавека тое, з чым ён прыйшоў. Сваё зло ён панёс з сабой”.

Помните ли Вы такие яркие моменты, когда мама, папа, бабушка, дедушка, старший брат или сестра читали Вам книги? Беззаботным жарким летним вечером, ненастным осенним днем или под звуки зимней вьюги Вы внимательно слушали сказку. Помните ли Вы те сказки, которые особенно Вам нравились?
    Очень скоро закончиться Адвент, и мы будем праздновать Рождество. А много ли Вы знаете сказок, посвященных ему? Не можете вспомнить? Я уверена, что знаете. Это сказка Ганса Христиана Андерсена «Снежная Королева». Вы удивлены? Вы спросите меня: «А что же общего между этой сказкой и Рождеством Христовым»? Постараюсь Вам объяснить.
    Не кажется ли Вам, что в сказке «Снежная королева» чего-то не хватает. Маленькая Герда прошла слишком трудный путь, чтобы найти Кая и расколдовать его от злых холодных чар Снежной королевы. Не слишком ли просто далось Каю это избавление? Кульминация сказки всегда казалась мне какой-то не совсем понятной. Оказывается, в советское время почти все сказки знаменитого датского писателя подверглись жесткой цензуре из-за наличия в них «антисоветской» темы – веры в Бога. Чаще всего мы читаем «сокращенный», а точнее, искаженный текст сказки «Снежная королева». Смысл сказочных историй изменялся до неузнаваемости. Сказка «Снежная королева» в оригинале наполнена христианским смыслом. Анна Витковская †

Ты любіш чакаць? Напрыклад, свайго Дня нараджэння, канікулаў, аўтобуса ці тралейбуса на прыпынку, вяртання бацькоў з працы? Напэўна, не. Дазволь мне адкрыць табе сакрэт: дарослыя таксама не любяць чакаць і хацелі б атрымаць усё і адразу. Але звычайна так не бывае. І нават дарослым даводзіцца чакаць. Чаканне неабходна. Калі чалавек нічога не жадае і нічога не чакае, яго жыццё станавіцца сумным, у ім няма радасці, а нават і сэнсу. Чаканне - гэты асаблівы час, вельмі важны, каб падрыхтавацца да чагосьці. Ты не мог з’явіцца адразу ў гэтым свеце. Твая мама, калі ты быў яшчэ ў яе ўлонні, чакала цябе. Яна з нецярпеннем лічыла дні, каб хутчэй цябе ўбачыць, прытуліць, пацалаваць. Чакаючы цябе, яна думала пра тое, як цябе назваць, купляла для цябе найпрыгажэйшую вопратку, падрыхтоўвала табе пакой, калысачку, клапацілася пра тое, каб табе было ўтульна ў гэтым свеце.
    Хутка мы ўсе будзем святкаваць вельмі важную падзею – Нараджэнне Езуса. Але яго таксама трэба чакаць. Час чакання Божага Нараджэння называецца Адвэнтам. †

Людзі кажуць, што страус не толькі самая вялікая, але і самая непрадказальная птушка на свеце. То яна бывае добрай і ласкавай, то раптам нечакана становіцца злой і агрэсіўнай. Ніхто ў Афрыцы не мог зразумець, які характар ёсць у страуса. Усе задумваліся, ці страус з’яўляецца злым ці добрым, і чаму ён бывае такім разнастайным. А страус быў такім з-за таго, што ў яго былі зусім розныя вочы. Левае яго вока заўсёды заўважала ў іншых толькі дрэннае, а правае - бачыла ў людзях толькі добрае і прыгожае. Вельмі шанцавала тым, хто падыходзіў да страуса з правага боку, бо гледзячы на ўсё сваім добрым правым вокам страус паводзіў сябе прыязна і добразычліва. А вось з левага боку лепей было зусім не набліжацца. Страус адразу ж рабіўся нястрыманым, кплівым і злым. †