Дзіцячы куточак

14 лютага ўспамінаюць Святога Валянціна і адзначаюць Дзень усіх закаханых.

Розных гісторый і легенд пра Святога Валянціна ходзіць нямала. Так хто ж ён, Святы Валянцін, які падарыў усяму свету Дзень закаханых?
    Кажуць, што Святых Валянцінаў, якія памерлі ў Старажытным Рыме ў 270 г. і ўшаноўваюцца ў адзін і той жа дзень, было два. Многае ў легендах пра Святога Валянціна супадае і пераплятаецца, але кожная з іх мае нейкі свой нюанс. Таму прапаную выбраць тую гісторыю, якая Вам больш спадабаецца.
    Паводле адной версіі, Валянцін быў лекарам і жыў у Рыме. Яго называлі “гастранамічным доктарам”, бо ён заўсёды клапаціўся пра тое, каб лекі, якія ён раіў хворым, мелі прыемны смак. Таму ён змешваў горкія мікстуры з віном, малаком ці мёдам.
    Яшчэ адна легенда распавядае, як хрысціянскі прапаведнік Валянцін быў пасаджаны ў турму за веру і за тое, што на вачах усіх вылечыў дачку турэмшчыка: вярнуў ёй зрок. Валянціна прыгаварылі да смерці, і перад тым, як панесці смяротнае пакаранне, ён паслаў дзяўчыне развітальны ліст, у памяць пра які ў Дзень Святога Валянціна прынята дарыць адзін аднаму віншавальныя паштоўкі ў выглядзе сэрцаў. †

Адзін чалавек пасадзіў ружу, рупліва даглядаў яе, паліваў. Але перш, чым яна зацвіла, ён асцярожна агледзеў яе.
    Чалавек убачыў бутон, які павінен быў хутка распусціцца, а таксама ён заўважыў на сцябле шыпы і падумаў: “Як з расліны з мноствам калючых шыпоў можа вырасці прыгожая кветка?”
    Засмучаны гэтай думкай, ён перастаў паліваць ружу, і кветка загінула, так і не паспеўшы зацвісці.
    А ці ведаем мы, што дзесьці ўнутры кожнай душы ёсць такая Ружа. Ці памятаем, кім мы з’яўляемся? Па чыім вобразе і падабенстве былі створаны? Гэты вобраз упісаны ў нашае сэрца з самага нараджэння. Якасці, якія робяць нас падобнымі да нашага Творцы, растуць унутры нас сярод шыпоў, якімі з’яўляюцца нашыя памылкі. Многія глядзяць на сябе і бачаць толькі гэтыя шыпы. †

“Нарэшце, будзьце ўсе аднадумныя, спагадныя, поўныя братняй любові, міласэрныя, пакорныя…” 1П 3, 8

У далёкай горнай краіне жылі па суседстве возера і ручаёк. Возера размяшчалася каля падножжа гары, а выток ручая пачынаўся значна вышэй – на самой гары.
    Возера вельмі ганарылася сабой.
    – Паглядзі, ручаёк, якое я прыгожае, вялікае і чыстае!
    – Так, – пагадзіўся ручаёк, – ты вельмі прыгожае. І, напэўна, у цябе шмат сяброў. Бо ты такое вялікае, што можаш дарыць свае воды ўсім, хто жадае піць. А я маленькі, і ніхто мяне не заўважае.
    – Ха-ха-ха! – засмяялася возера. – Навошта мне раздаваць свае воды іншым? Так і я магу стаць маленькім.
    Падышоў неяк да возера горны козлік. †

Існуе мноства легенд, звязаных з каляднай ялінкай. Чаму мы сталі ставіць яе ў хатах напярэдадні Божага Нараджэння? Чаму ўпрыгожваем яе мішурой? Пра ўсё гэта распавядаюць старыя паданні.

Гісторыя пераўтварэння елкі ў каляднае дрэва дакладна не вядома, хоць існуе меркаванне, што гэты звычай бярэ свой пачатак са старажытнагерманскай традыцыі, у якой елка лічылася сімвалам неўвядальнай прыроды, знакам перамогі жыцця над смерцю. Пасля хросту германскіх народаў, елка стала знакам Божага Нараджэння, яе ставілі ў хатах 24 снежня. Першыя калядныя ялінкі былі ўпрыгожаны кветкамі і садавінай, а пазней – цукеркамі, гарэхамі і свечкамі. Такія ўпрыгожанні былі занадта цяжкімі для яловага дрэўца, таму нямецкія майстры пачалі ствараць шкляныя цацкі, каб замяніць садавіну і іншыя цяжкія ўпрыгожанні. Традыцыя ставіць ёлку на Божае Нараджэнне распаўсюдзілася па ўсёй Еўропе і Амерыцы. †

Біблейская мудрасць абвяшчае: “Любі бліжняга твайго, як самога сябе” (Мц 22, 39). Але як жа часта жорсткасць засланяе праўдзівыя пачуцці, і нам здаецца, што толькі сілай і пагрозамі можна ўтрымаць чалавека каля сябе. Хоць часам дастаткова толькі адкрыць СОНЦА ў сваёй душы.

Сустрэліся аднойчы Сонца і Вецер і паспрачаліся, хто ж з іх мацнейшы. Вецер ускрыкнуў: – Я самы моцны і магутны! Я лёгка магу стварыць ураган і выклікаць буру. Я дакажу табе, што я дужэйшы. Глядзі, вунь ідзе мужчына ў плашчы. Я адным подыхам зніму з яго гэты плашч. †

Тады падышоў Пётр і сказаў Яму: “Госпадзе, колькі разоў я павінен дараваць брату майму, які будзе грашыць супраць мяне? Ці да сямі разоў? Кажа яму Езус: “Не кажу табе да сямі разоў, але да сямідзесяці сямі разоў” (Мц 18, 21-22).

Аднойчы ўсе лясныя жыхары захварэлі: яны перасталі бачыць некаторыя прадметы. Але самае страшнае, што яны перасталі бачыць адзін аднаго. Зайчык, напрыклад, не бачыў толькі Воўка і Мядзведзя, але добра бачыў Вожыка. Яшчэ ён бачыў моркву, але не мог убачыць вялікі гарбуз. Мядзведзь і Вавёрка не бачылі моркву. Затое Мядзведзь бачыў мёд, а Вавёрка – гарэхі. Поўная блытаніна!
    А пачалося ўсё так: аднойчы Заяц вырашыў запрасіць у госці Мядзведзя. Ён доўга думаў, чым жа пачаставаць госця, і вырашыў, што самае смачнае ў свеце – гэта морква. Таму Заяц выбраў самую сакавітую моркву. †