Прэса

“Скаўты, да атэізацыі!”
2012/12/05
У чарговым нумары “Gościa Niedzielnego” з’явілася інфармацыя пра тое, што ўлады брытанскіх скаўтаў хочуць рэфармаваць арганізацыю, ачышчаючы яе ад усяго, што мае адносіны да рэлігіі. Прычынай такога рашэння з’яўляецца скарга 11-гадовага хлопца, які абвінаваціў арганізацыю ў неталерантнасці і дыскрымінацыі яго атэістычных поглядаў.
    Заснавальнік скаўцкага руху Бадэн-Паўэл за асноўныя мэты арганізацыі выбраў выхаванне сталых хрысціян і вернасць Айчыне. У адной са сваіх кніг ён піша, што атэізму трэба пазбягаць так жа, як і азарту або празмернага ўжывання алкаголю ці курэння. Адной з мэт скаўцкага руху з’яўляецца таксама перанос правіл хрысціянскага жыцця на практыку. На думку заснавальніка, рэлігія павінна быць “галоўным фактарам, які з’яўляцца асновай скаўтынгу і гвідынгу”. †

“Вазьмі і насі”
Апрац. Рэдакцыя
   678/2012
У артыкуле рэдакцыйны калектыў прыводзіць прыклад навяртання яўрэя Альфонса Рацісбона. Яно было раптоўным і нечаканым. Яўрэй, які палаў нянавісцю да каталіцкага Касцёла, за 10 хвілін стаў шчырым католікам. Аднойчы сябар павесіў яму медалік на шыю, кажучы, што для няверуючага чалавека – гэта проста звычайная рэч. Даў яму картку з малітвай св. Бернарда і заахвоціў кожны дзень яе адгаворваць. Яўрэй сказаў, што не хоча і не будзе маліцца. Праз некалькі дзён сябры наведвалі Рым. У адным з касцёлаў Рыма ў капліцы арханёла Рафала яўрэй стаяў на каленях з поўнымі слёз вачамі і, прытуляючы да сябе медалік, ціха шаптаў: “Хросту толькі хачу, хросту”. †

“Моц у слабасці”
Марыя Штука
   45/2012
Уяві сабе, што ты ўвогуле не маеш канечнасцей. Што ты нарадзіўся, пазбаўлены рук і ног. Што ты адчуваеш? Як думаеш, якім чынам тваё калецтва ўспрымалася б іншымі, асабліва сябрамі? Як ты ўяўляеш сабе жыццё і нейкае асабістае развіццё пры такім сур’ёзным абмежаванні? Аўтар артыкула адказвае на гэтыя пытанні, прадстаўляючы постаць Нікаласа-Джэймса Вyйчыча, які жыве ў Каліфорніі. Яго бацькі перажылі шок, калі ўбачылі яго ў першы раз. Інвалід, які нават не мог хадзіць у школу, сёння з’яўляецца сусветнавядомым матывацыйным прамоўцам, які праводзіць лекцыі на тэму абмежаванасці, матывацыі і веры ў Бога. Ён дасканалы прыклад чалавека, моцай якога з’яўляецца Бог і які адкрыта аб Ім гаворыць. Ён узбуджае захапленне людзей сілай духа, загартаванага ў цяжкіх умовах, мужнасцю і даверам людзей. Ён часта паўтарае: “Найгоршае калецтва – гэта страх. Няма сэнсу быць цэлым звонку, калі ты разбіты ўнутры”. †

“І жыццё, і смерць з’яўляюцца дарам”
Мілена Кіндзюк
   44/2012
Аўтар у размове з мамай бл. кс. Юрыя Папялушкі разам засяроджваюцца над дарам Пана Бога – жыццём, а таксама над тым, як жыццё на зямлі звязана з вечным жыццём. “Бог найлепш ведае, калі каго забраць”, – кажа 92-гадовая маці бл. кс. Юрыя. Спадарыня Мар’яна Папялушка ўспамінае аб розных трагедыях свайго жыцця, якіх было дастаткова, але яна ўпэўнена ў тым, што “трэба кожны дзень жыць такім жыццём, якое дае Пан Бог. Калі не прымаць жыццё такое, якое маеш, нельга знайсці супакою”. Ва ўспамінах маці святара варта звярнуць увагу на вельмі простыя, але з вялікай сілай веры сказаныя думкі. Напрыклад, гаворачы пра забойцаў свайго сына, яна спакойна паўтарае: “Я малюся за тое, каб яны навярнуліся”, а на тэму вечнага жыцця кажа: “Адно жыццё заканчваецца, пачынаецца другое. Так павінна быць. І так добра. †

   Прыводзім некаторыя цытаты з інтэрв’ю са сп. Мішэлем Рэнеры.
    “Я не магу назваць сябе праведным хрысціянінам толькі таму, што часта хаджу ў касцёл. У мяне таксама ёсць свае недахопы, але менавіта вымаўляючы малітву і знаходзячыся ў касцёле, я спазнаю пакору, якая дапамагае мне іх пераадольваць”.
    “... Я прыйшоў да высновы, што найлепшае рэлігійнае выхаванне, якое я магу даць як бацька, – проста хадзіць у касцёл разам з дзецьмі. Працуючы ў Афрыцы, я асабіста рыхтаваў дачку да першай Камуніі, а ў Парыжы быў членам парафіяльнай рады і рыхтаваў падлеткаў да канфірмацыі на працягу шасці гадоў”. †

“Касцёл не памірае!”
   24.09.2012
“Нельга замоўчваць факт, што Касцёл адзіны сёння змагаецца за аўтэнтычныя правы дзяцей, старэйшых асоб, хворых, а таксама сем’яў, у той час, калі дамінуючая культура хацела б ізаляваць і стэрылізаваць тое, што чалавечага яшчэ засталося ў нашай цывілізацыі”, – распавёў кард. Анджэла Багнаска, старшыня Канферэнцыі Біскупаў Італіі падчас адкрыцця яе Сталай Рады ў Рыме.
    “Касцёл не памірае – як часам хацелася б і як яго прадстаўляюць – раздзіраемы падзеламі, задушаны сведчаннямі, ён можа трымацца за жыццё. Касцёл з’яднаны і – хоць і з высілкам – прагне аказваць супраціўленне зменлівасці часу з пакорай, энергічнасцю і дальнабачнасцю”, – казаў італьянскі кардынал. †

“Якая розніца паміж сектай і Касцёлам?”
    Павел Шуппэ
   7-8, 2012-07-12

Спрабуючы адказаць на гэтае пытанне, трэба падаць спецыфічныя рысы сектаў і Касцёла, якія значна адрозніваюць дзве гэтыя рэчаіснасці. Адной з характэрных асаблівасцей секты з’яўляецца наяўнасць уплывовага, харызматычнага і дамінуючага лідэра, які можа называцца прарокам, настаўнікам, лідэрам, гуру, які лічыцца боствам ці яго ўцелаўленнем. Лідэр секты ставіць сябе вышэй за законы і ўмовы веры. У Касцёле мы маем справу з духоўным правадніком, святаром, які падкрэслівае сваю службовую паставу ў адносінах да Бога і бліжняга. Навука, абвешчаная Богам, абавязковая для ўсяго Касцёла, а пастырам яна ставіць большыя маральныя патрабаванні. †

“Мера ўласнасці”
    Кс. праф. Юзаф Наумовіч
   Размаўляла Ганна Сасноўская
9/2012
У гэтым інтэрв’ю з кс. праф. Юзафам Наумовічам аўтарка Ганна Сасноўская закранае тэмы багацця і веры, убогасці і ўласнасці.
    Сп. Ганна прыгадвае словы Езуса, які кажа, што лягчэй вярблюду прайсці праз ігольнае вушка, чым багатаму ўвайсці ў Божае Валадарства. Кс. праф. Юзаф Наумовіч тлумачыць, што зыходзячы з кантэксту ўсёй Бібліі, Езус у дадзеным выпадку мае на ўвазе не чалавека багатага ўвогуле, а “багача” ў негатыўным сэнсе. Таго чалавека, якому багацце засланяе ўсё і ўсіх і які забывае, што атрымаў даброты ад Бога. Святар нагадвае, што ўласнасць сама па сабе не з’яўляецца чымсьці кепскім. Кепскім можа быць стаўленне чалавека да матэрыяльных даброт. Нідзе ў Бібліі Езус не асуджае ўласнасць, не ўхваляе беднасць. Чалавек, які штосьці мае, – даводзіць кс. праф. Юзаф, можа сам чымсьці падзяліцца, мае што даць бліжняму, што будзе праявай любові. Аднак, часта здараецца так, што матэрыяльныя даброты засланяюць чалавеку Бога і бліжняга, чалавек робіцца закладнікам уласнасці. Ад гэтага засцерагае Езус. †

“Чаму мы ідзём у пілігрымку?”
    Ірына Жарнасек
   №6-7/2012

Аўтарка зрабіла падборку меркаванняў вернікаў, якія ўдзельнічалі ў пілігрымках, што для іх значыць пілігрымка ў святыя месцы.
    “У той пілігрымцы і паабяцала Пану Богу, што адбуду 15 пілігрымак. Калі Ён дазволіць мне столькі яшчэ пражыць. Чаму 15? Вось так мне прыдумалася – па колькасці таямніц Ружанца. Ці выканала сваё абяцанне? А як жа! Дазволіў мне Пан Бог цэлых 27 пілігрымак адбыць [...]”. †

“Зялёнае святло на дарозе да мар”
    Моніка Бурчанюк,
   29.05.2012

Аўтарка разважае, чаму мы ў размове са знаёмымі на пытанне: “Як справы?” заўсёды знойдзем, на што панаракаць. Адкуль у нас бярэцца жыццёвы песімізм, горыч і незадаволенасць уласным жыццём? На гэтую тэму сп. Моніка размаўляе з псіхолагам з Таварыства хрысціянскіх псіхолагаў Эмільянам Валендзікам.†