Słowo dla Życia

Papież Franciszek
   Niezależnie od tego, jak bardzo staramy się żyć zgodnie z nauczaniem chrześcijańskim, zawsze będzie coś takiego w naszym życiu, z powodu czego powinniśmy prosić o przebaczenie. Pomyślmy o dniach spędzonych na lenistwie, o chwilach, kiedy nasze serce było ogarnięte urazą... Te doświadczenia, które nie są niestety rzadkie, sprawiają, że błagamy: „Panie, Ojcze, odpuść nam nasze winy...”.
    Nie przypadkiem, Ewangelia św. Mateusza, zaraz po przekazaniu tekstu „Ojcze nasz” pośród siedmiu użytych wyrażeń skupia się na podkreśleniu właśnie tego, które dotyczy przebaczenia braterskiego: „Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień” (Mt 6, 14-15).
    Bóg daje każdemu chrześcijaninowi łaskę, by napisać historię dobra w życiu swoich braci, zwłaszcza tych, którzy uczynili coś przykrego i błędnego. Słowem, uściskiem, uśmiechem możemy przekazać innym to, co otrzymaliśmy najcenniejszego. A co jest tym czymś cennym, co otrzymaliśmy? Przebaczenie, zdolność do obdarzenia innych również przebaczeniem.

Papież Franciszek
   Nikt z nas nie świeci własnym światłem. Starożytni teologowie mówili, że istnieje „mysterium lunae” nie tylko w tożsamości Kościoła, lecz także w historii każdego z nas. A czym jest „mysterium lunae”? Oznacza to, że jest się jak księżyc, który nie ma własnego światła: świeci światłem słońca. Także my nie mamy własnego światła; światło, które mamy, jest odbiciem łaski Boga, światła Boga. [...] Jeśli miłujesz, to dlatego, że ktoś obok uśmiechnął się do ciebie, gdy byłeś dzieckiem, ucząc cię odpowiadać uśmiechem. Jeśli miłujesz, to dlatego, że ktoś obok ciebie przebudził cię do miłości, uzmysławiając tobie, że na tym polega sens istnienia. Człowiek kocha, bo sam kiedyś został umiłowany, wybacza, bo i jemu kiedyś wybaczono. [...] Stąd w łańcuchu miłości, który nas poprzedza, winniśmy zobaczyć miłość Boga, która nie ma granic.  †

Papież Franciszek
   Wszyscy potrzebujemy nawrócenia, zrobienia kroku naprzód, a Boża cierpliwość nam w tym towarzyszy. [...] Możemy bardzo ufać Bożemu miłosierdziu, ale nie wolno go nadużywać. Nie należy usprawiedliwiać lenistwa duchowego, ale trzeba umocnić nasze starania, aby niezwłocznie odpowiedzieć na to miłosierdzie ze szczerością serca.
    W czasie Wielkiego Postu Pan nawołuje do nawrócenia. Każdy z nas powinien usłyszeć to wołanie, by coś poprawić w swoim życiu, sposobie myślenia, działania, przeżywania relacji z innymi. Jednocześnie musimy naśladować cierpliwość Boga, który ufa, że wszyscy są zdolni, aby „powstać” i podjąć pielgrzymowanie na nowo. Bóg jest Ojcem. Nie gasi wątłego płomienia, ale towarzyszy i troszczy się o tych, którzy są słabi, żeby się umocnili i wnieśli swój wkład miłości do wspólnoty. Niech Maryja Dziewica pomoże nam przeżywać te dni przygotowań na Święta Paschalne jako czas odnowy duchowej i otwartości na łaskę Boga oraz Jego miłosierdzie.
Fragment przemówienia przed modlitwą „Anioł Pański” w Watykanie, 24.03.2019  †

Papież Franciszek
   Po 40 dniach postu Jezus jest trzykrotnie kuszony przez diabła. Najpierw szatan namawiał Go, by zamienił kamień w chleb; następnie pokazał mu z góry królestwa ziemi i obiecał, że stanie się Mesjaszem potężnym i chwalebnym; w końcu zaprowadził go na szczyt świątyni w Jerozolimie i zachęcał, by rzucił się w dół, żeby w spektakularny sposób objawił swoją boską moc. Te trzy pokusy wskazują trzy drogi, które świat proponuje, zawsze obiecując wielkie sukcesy, aby nas zwieść: chciwość posiadania – mieć coraz więcej, ludzką sławę i instrumentalne posługiwanie się Bogiem. †

Papież Franciszek
   Choć Bóg jest dla nas tajemnicą, my nie jesteśmy w Jego oczach zagadką. Bóg jest jak te matki, którym wystarczy jedno spojrzenie, aby zrozumieć wszystko o dzieciach: czy są zadowolone, czy też smutne, czy są szczere, czy też coś ukrywają. [...] Jest Tym, który uświęca, który nas przemienia swoją miłością. Ale jednocześnie my także poprzez nasze świadectwo ukazujemy świętość Boga w świecie, uobecniając Jego imię. Bóg jest święty, ale jeśli my, jeśli nasze życie nie jest święte, to mamy do czynienia z wielką niekonsekwencją. Świętość Boga powinna odzwierciedlać się w naszych działaniach, w naszym życiu.
Fragment przemówienia podczas audiencji generalnej w Watykanie, 27.02.2019 †

Papież Franciszek
   Myślę o was i waszych staraniach w tych dniach, gdy omawiacie kluczowe pytania, m.in. wyzwania polityki, rozwoju ekonomicznego, ochrony środowiska, używania technologii. Chciałoby się, by fundamentem rozważań było nie tyle „co jest najlepszą okazją do eksploatacji”, ile „jaki świat pragniemy razem budować”. To pytanie, które prowadzi nas do pracy bardziej z myślą o narodach i osobach niż o kapitałach i interesach ekonomicznych. Nie ogranicza się do perspektywy jednego dnia, lecz spogląda w przyszłość, dotyczy odpowiedzialności, która leży na nas – przekazać świat tym, którzy przyjdą potem, bronić go przed degradacją zarówno środowiskową, jak i moralną.
    W rzeczywistości nie można mówić o zrównoważonym rozwoju bez solidarności. Możemy wręcz powiedzieć, że dobro, jeśli nie jest wspólne, nie służy właściwie ludzkości. Być może jak nigdy przedtem, myślenie i działanie wymagają prawdziwego dialogu z drugim, ponieważ bez niego nie ma dla mnie przyszłości. Życzę więc wam, w waszej działalności rozpoczynania zawsze od spojrzenia na ludzkie oblicza, od odczuwania krzyku narodów oraz biednych, od przyswajania sobie pytań dzieci.
Fragment przesłania do uczestników Światowego Szczytu Rządowego, 10.02.2019  †

Papież Franciszek
   Wiemy, że ojciec kłamstwa, diabeł, zawsze woli lud podzielony i kłótliwy. Jest on mistrzem podziału i boi się ludu, którzy uczy się pracować razem. To jest kryterium służące odróżnieniu osób: budowniczych mostów od budowniczych murów. Budowniczowie murów, którzy sieją strach, próbują podzielić i zastraszyć ludzi. Natomiast wy chcecie być budowniczymi mostów. Uczycie nas, że spotkanie nie oznacza naśladowania jedni drugich ani tego, aby wszyscy myśleli jednakowo, czy też życia w taki sam sposób i powtarzania tych samych rzeczy – tak czynią papugi. Spotkać się to znaczy umieć czynić coś innego – wejść w kulturę spotkania. Jest to powołanie i zaproszenie, by mieć odwagę podtrzymywania razem wspólnego marzenia, do którego dążymy. I to nas nie przekreśla, lecz wzbogaca. Jest to marzenie wspaniałe, zdolne do zaangażowania wszystkich. Marzenie, dla którego Jezus oddał swoje życie na krzyżu, a Duch Święty zstąpił i naznaczył ogniem w dniu Pięćdziesiątnicy w sercu każdego mężczyzny i kobiety, w twoim i moim sercu, w oczekiwaniu, że znajdzie tam miejsce, by się rozwijać i wzrastać.
Fragment przemówienia podczas otwarcia ŚDM w Panamie, 24.01.2019  †

Papież Franciszek
   W Bożym zamyśle ludzka komunikacja jest istotnym sposobem, aby żyć w komunii. Człowiek, będący obrazem i podobieństwem Stwórcy, jest zdolny do wyrażania i dzielenia się tym, co prawdziwe, dobre, piękne. Potrafi opowiedzieć o swoim doświadczeniu, budując w ten sposób pamięć i zrozumienie wydarzeń. Jednak jeśli podąża za swoim zarozumiałym egoizmem, może w sposób wypaczony wykorzystywać zdolność komunikacji, jak to ukazują od samego początku wydarzenia biblijne Kaina i Abla oraz wieży Babel (por. Rdz 4, 1-16; 11, 1-9). Wypaczenie prawdy jest typowym objawem tego zakłócenia, zarówno w płaszczyźnie indywidualnej, jak i zbiorowej. Natomiast dochowując wierności logice Boga, komunikacja staje się miejscem wyrażania własnej odpowiedzialności w poszukiwaniu prawdy i budowaniu dobra. †