Rozważania

Ks. Michał Łastowski, kustosz Sanktuarium Matki Bożej Jasnogórskiej – Cierpliwie Słuchającej na Wzgórzu Nadziei.

Kult Matki Bożej od wieków był związany z wiernymi-mieszkańcami Kopciowszczyzny (Kopciówki) i okolicznych miejscowości.
    Świątynia wiernych wyznania greckokatolickiego w Kopciówce nosiła wezwanie Zaśnięcia Matki Bożej. W strukturach Kościoła rzymskokatolickiego wieś Kopciówka należała do parafii Matki Bożej Anielskiej w Grodnie. Ks. Jan Chrabąszcz, pracując jako wikariusz w farze grodzieńskiej, po zaledwie trzech latach kapłaństwa dostał polecenie od arcybiskupa, metropolity Romualda Jałbrzykowskiego z Wilna, zorganizować w Kopciówce parafię i wybudować razem z wiernymi kościół.
    Po tej nominacji księdza Jana jego rodzice Karolina i Ignacy Chrabąszczowie, aby podziękować za dar kapłaństwa syna i uprosić przez wstawiennictwo Matki Bożej błogosławieństwo u Boga na tę trudną pracę organizacyjną przy zakładaniu parafii i budowie kościoła, zamówili na Jasnej Górze obraz Matki Bożej Częstochowskiej. Ze swojego rodzinnego domu udali się pieszo w pielgrzymce do Częstochowy (140 km), aby ten obraz przywieźć do swojej parafii, a następnie przekazać go parafii w Kopciówce. Matka Boża w Ikonie Jasnogórskiej przybyła do Kopciówki na początku października 1936 roku i do 7 listopada 1937 roku przebywała w Domu Ludowym imienia Ignacego Mościckiego – dom ten służył wiernym parafii za czasową kaplicę. 7 listopada 1937 roku wierni z obrazem Matki Bożej udali się do nowopowstającego, jeszcze niewykończonego kościoła. †

Ptaszek jest ptaszkiem, kiedy unosi się w powietrzu, kwiatek jest kwiatkiem, kiedy kwitnie, a człowiek jest człowiekiem, kiedy się modli.

Modlitwa jest podstawą każdej religii. Tę tezę wyraźnie potwierdził Ojciec Święty Benedykt XVI podczas jednej z niedawnych audiencji. Przytoczył przykłady znanych modlitw różnych czasów i narodów, a także przeanalizował modlitwy Starożytnego Egiptu i Mezopotamii. "Są one wyrazem tego, że człowiek zawsze trwał w poszukiwaniu Boga, odczuwał Go, a także Jego miłosierdzie i dobroć" - podkreślił Papież.
    Dzisiaj miliony ludzi na całym świecie nie wyobrażają swego życia bez modlitwy, która nie tylko nas wzmacnia i poprawia humor, ale, w pierwszej kolejności, jest jednym z najpiękniejszych dialogów – dialogiem między Bogiem i człowiekiem. Rzeczywiście, dzięki modlitwie możemy odczuwać obecność Boga, który dotyka naszych nie zawsze czystych serc, i słyszeć Jego głos. †

Jest nas sześcioro. A mianowicie: Oleg Grubinow, Jana Szostak, Artiom Tkaczuk, Marta Bekisz, Marta z Krakowa i ja – Teresa Grubinowa.
    Wszystko się rozpoczęło w środę, 27 kwietnia. Punkt odjazdu – Kraków, w stronę autostrady, 7 rano. Przez cały czas idziemy do przodu, a po innej stronie drogi – kościół, obraz Jana Pawła II i podpis: "Odpowiem na wszystkie twoje pytania". I natychmiast pewność: w Watykanie będziemy, nie wiem jak, ale będziemy! Wyruszyliśmy po dwoje. Jana z Martą z Krakowa, Artiom z Martą Bekisz i ja z bratem. Oto nasz plan. Każdego dnia musimy się spotykać w określonym miejscu: 1 dzień – Wiedeń, 2 dzień - Wenecja, 3 dzień – Rzym. Tak się stało, że wszyscy razem spotkaliśmy się dopiero w Rzymie, w Wiecznym Mieście; wszystkie drogi prowadziły tu. †

Analizując 10 przykazań Bożych, można odkryć dla siebie coś nowego, to, co się chowa za słowną zasłoną i zawiera głęboki sens. Dla przykładu – nieduże rozważanie.

1. Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną.
    Wiemy, że pierwsze przykazanie uczy nas modlitwy, miłości do Boga, oddawania Mu chwały. Chodzi tu także o zaufanie do Boga. On mówi: "Jeśli się nie nawrócicie i nie będziecie jak dzieci" (Mt 18, 3): dzieci utożsamiają się ze szczerością i otwartością. Nosząc na szyi krzyż i wierząc w Boże przeznaczenie, wykonujemy Boże przykazanie.

    2. Nie będziesz brał imienia Pana Boga twego nadaremnie.
    To znaczy nie wymawiać imion Boga, Maryi w żartach lub ze złości. Nie przysięgać fałszywie.
    Rzecz w tym, że kiedy obrażamy słowem bliźniego, grzeszymy przeciwko drugiemu przykazaniu. Ponieważ każdy z nas na Ziemi jest stworzeniem Bożym. I kiedy obrażamy, przeklinamy sąsiada, obrażamy również Boga! †

Wśród wielu Radosnych Nowin, z jakimi Bóg przychodzi do ludzi, jest jedna najważniejsza: Jezus Żyje! "Zmartwychwstał, jak powiedział!" (Mt 28, 6). On nie tylko coś mówił i czynił w przeszłości, On żyje i działa teraz, ponieważ śmierć nie ma nad Nim władzy. Chrystus zwyciężył grzech i śmierć. Jako dowód tego – Jego Zmartwychwstanie, Życie i działalność w ciągu historii. Fakt powstania Jezusa z martwych ma na tyle ważne znaczenie, że Paweł Apostoł twierdził: "A jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, próżna jest wasza wiara" (1 Kor 15, 14). Wiara została potwierdzona przez fakt. Jednak czy pragną rozumieć ten fakt chrześcijanie XXI w.?
    Ewangelicznej Dobrej Nowinie nie jest łatwo przebrnąć przez różnorodne potoki informacji, w których tonie współczesny człowiek. Współczesny chrześcijanin jest na tyle przesycony wszelkimi wiadomościami i sensacjami, że może biernie "spożyć" Nowinę o Zmartwychwstaniu Jezusa i przejść do "delektowania" kolejnym "news'em". Tym bardziej, że wiadomość o Zmartwychwstaniu brzmi każdego roku już od dwóch tysięcy lat. Czym może zainteresować to, o czym już tyle zostało powiedziane? Niestety, dla wielu machinalne przyjęcie i powtórzenie jakiejś informacji nie oznacza jej rozumienia. To, że w naszym społeczeństwie wszyscy wiedzą o Zmartwychwstaniu Chrystusa, nie oznacza, że wszyscy choć jakoś je rozumieją. †

Pani Fryderyka z Grodna Mój ojciec był bardzo wierzącym człowiekiem, miał dyżury w kościele. Nawet w czasach sowieckich chciał, aby jego dzieci chodziły do kościoła. Czasem nawet nasi znajomi z kościoła oo. Franciszkanów mówili mu, że przez nas (dzieci) kościół zamkną, ponieważ władze nie pozwalały dzieciom tam chodzić. Do Pierwszej Komunii św. przygotowywaliśmy się u jednej babci i później potajemnie, wchodząc pojedynczo przez zakrystię, przystępowaliśmy do Świętego Sakramentu. W szkole wszyscy wiedzieli, że jesteśmy katolikami. Dlatego byliśmy "cudzy" dla dzieci i nauczycieli. Nauczyciele robili nam wymówki, kiedy widzieli przed kościołem. Ślub z moim mężem braliśmy w kościele, ale wpisu nie robiliśmy, ponieważ komsomolcy sprawdzali księgi kościelne i prześladowali wiernych. Moja siostra musiała zwolnić się z pracy i znaleźć inną, bo współpracownicy wypominali jej, że ochrzciła dziecko w kościele.
    Pamiętam, jak pojechaliśmy do Częstochowy na spotkanie z papieżem Janem Pawłem II. Nocowaliśmy w namiotach, jedzenie przywozili nam w kuchni polowej. A kiedy szliśmy na Jasną Górę, miejscowi mieszkańcy postawili wzdłuż drogi stoły i częstowali nas owocami, dawali się napić. Byli bardzo mili. Wspominam ten wyjazd z wielką miłością w sercu.
    Teraz nasza młodzież ma wiele możliwości do pielgrzymowania, uczestniczenia w modlitwie i wyznawania swojej wiary. Tamte czasy minęły i mam nadzieję, że na zawsze. †