Слова рэдактара

Няхай кожны з Вас прыме Езуса з глыбокай верай і пакорнасцю. Святы Божага Нараджэння, перажываемыя ў Год веры, няхай будуць напоўнены Богам да краёў.

   Кожны літургічны перыяд запрашае нас, вернікаў, да глыбокага перажывання таямніц Хрыста. Уваходзячы ў той дом, які называецца Касцёлам, мы абвяшчаем сапраўдную веру і добрыя ўчынкі, рыхтуючы такім чынам свае сэрцы на сустрэчу з Хрыстом. Падрыхтоўка і чаканне – так у двух словах можна сказаць пра нашае жыццё. Сёлетні Адвэнт у чарговы раз мабілізуе нас адкрыцца на Бога праз духоўнае ўпарадкаванне нашай душы. Чаканне Бога павінна стаць выдатным момантам жыцця хрысціяніна. Калі ў паўсядзённым жыцці чаканне не заўсёды з’яўляецца прыемным, бо мы павінны чакаць, а гэта нудзіць, мы не ўпэўнены, ці прыйдзе гэты хтосьці і ці апраўдае ён нашыя чаканні, то ў духоўным жыцці адвэнтавае чаканне – гэта стан чалавечага духу, які робіць чалавека шчаслівым. Бог заўсёды прыходзіць да чалавека, заўсёды выцягвае сваю руку, таму хрысціянін павінен на сто працэнтаў быць упэўненым, што такое чаканне яму патрэбна, што гэты голад Бога ў будучыні прынясе плён. †

Ёсць толькі адно месца ў свеце, дзе чалавек можа ўбачыць усё: простае людское слова, слёзы пакутуючых, усмешку шчаслівых, смех дзяцей і надзею маладога пакалення.

   Год веры з’яўляецца падзеяй, якая мабілізуе нас да глыбейшага перажывання сустрэч з Богам і большай задумы над сваім рэлігійным жыццём. Усё гэта можна перажыць у духу малітвы і супакою толькі ў Касцёле. Касцёл становіцца для нас акном у будучыню, аб якой мы марым з пункту гледжання веруючага чалавека. Будучыня, у якой Бог займае найважнейшае месца, у якой я бачу ўвесь сэнс майго зямнога жыцця, якое, можа, я не заўсёды магу зразумець ці растлумачыць пэўныя моманты. Немагчыма дасягнуць пэўных мэт, калі чалавек не знойдзе сабе месца ў Касцёле, месца пры Богу. Гэта менавіта таму Хрыстос пакідае ў Касцёле сакраманты як лекі для кожнага з нас.
    Быць католікам у Беларусі, значыць любіць свой касцёл, які перажывае 200 гадоў, як, напрыклад, касцёл у Забалаці, або які толькі цяпер ствараецца, як, напрыклад, новая парафіяльная супольнасць у Смаргоні. Аказваючы найвышэйшую пашану Касцёлу, мы становімся велікадушнымі таксама ў даванні пашаны Богу. Прыкладам з’яўляецца тая жанчына, якая ў доме Шымона ў Бэтаніі намасціла Езуса каштоўным алеем. Любоў да Касцёла пашырае нашыя жыццёвыя гарызонты, пакідаючы збоку ўсё тое, што нас спакушае да зла і граху. †

Беларусь сёння патрабуе менавіта людзей з чыстым сэрцам, людзей, якія моляцца. У малітве мы чуем голас Бога, які на многія рэчы адчыняе нам вочы.

   Ці можна быць веруючым без малітвы? Мой адказ ясны: не. Сёння я прапаную кожнаму з Вас паразважаць над тэмай малітвы. Напэўна, мы чуем шмат казанняў на гэтую тэму, задаём сабе розныя пытанні, тыпу: “Ці чуе мяне Бог?”, “Як трэба маліцца?” і г.д. Але ў нашых разважаннях я прапаную пайсці далей, не спыняцца на размове з Богам або на штодзённым адгаворванні дзясятка Ружанца.
    Давайце пачнём з таго, што кожны веруючы чалавек павінен памятаць, што яго ўчынкі нічога нявартыя без малітвы. Спачатку малітва, а потым учынкі. Малітва заўсёды прыносіць плён, а таму плённымі могуць быць і Твае ўчынкі, калі яны годныя чалавека. Калі Ты не з’яўляешся чалавекам малітвы, тады цяжка паверыць у чысціню Тваіх намераў, цяжка зразумець, якая Твая вера. Мы не можам сабе дазволіць, каб наш дзень прайшоў без малітвы, таму што, калі мы жывём з малітвай, мы думаем пра сваю душу, а не толькі пра быт і матэрыяльныя справы. Чалавек, які грэбуе малітвай, грэбуе жыццём, губляе яго сэнс, а часта нават вобраз Бога. Думаю, што сярод нас ёсць яшчэ такія людзі, якія лічаць, што малітва – гэта прывілея толькі для духоўных асоб і манахаў, забываючыся пра тое, што гэта абавязак усіх хрысціян, мужчын і жанчын, якія ведаюць, што яны Божыя дзеці. †

... вернікі ў Беларусі заяўляюць свету аб веры, якая жыве ў іх сэрцах, і паказваюць Касцёл, без якога не ўяўляюць свайго жыцця.

   Рэлігійнае жыццё на гродзенскай зямлі ў Год веры набірае хуткасць. Асобныя юбілеі святынь ці парафій вызначаюць накірунак жыцця чалавека XXI стагоддзя. Гэтым накірункам з’яўляецца Касцёл. Пацвярджэннем гэтага было, напрыклад, цудоўнае свята ў Міжэрычах з нагоды 100-годдзя мясцовай святыні. Жывы Касцёл дзякаваў за касцёл, які ўжо на працягу многіх гадоў адчыняе свае брамы веры на сустрэчу з Хрыстом. Асаблівы імпульс адчулі многія з нас таксама падчас унясення рэліквіі бл. Яна Паўла II у Тракелі і падчас асвячэння фігуры Папы ў Іўі. Цяпер бл. Ян Павел II асаблівым чынам прысутнічае на нашай зямлі. Падзеі, якія я прыгадаў, апісаны на старонках “Слова”. Дарагія Чытачы, заахвочваю Вас прачытаць іх.
   Усё тое, што адбывалася на працягу двух апошніх тыдняў ці значна раней, з’яўляецца пацвярджэннем таго, што вернікі ў Беларусі заяўляюць свету аб веры, якая жыве ў іх сэрцах, і паказваюць Касцёл, без якога не ўяўляюць свайго жыцця. †

Распачынаючы Год веры, Папа падкрэслівае, што ён звязаны з усім шляхам Касцёла, а значыць, з кожным з нас. Год веры – гэта шлях Касцёла і наш шлях.

   Кожны чалавек, як веруючы, так і няверуючы, адчувае сумненні веры – згадваў у сваіх працах шмат гадоў таму кс. праф. Юзаф Ратцынгер. А некалькі дзён таму гэты самы чалавек, толькі ўжо папа Бенедыкт XVI на распачацце Года веры ў сваёй гаміліі кіруе да нас зварот пад назвай: “Паўторнае паглыбленне ў хрысціянскую містэрыю”. Гэта шлях і таямніца новай евангелізацыі для ўсіх нас – веруючых і няверуючых. Кожны можа сустрэцца з Хрыстом, Бог любіць усіх, а менавіта жывая вера адчыняе сэрца на ласку Бога, як гаворыць сам Папа.
    Ужо не аднойчы ў сваіх разважаннях я падкрэсліваў і ўзгадваў, што наш народ жывы толькі дзякуючы веры, якая заўсёды была і надалей жыве ў сэрцы чалавека – аўтэнтычная, якая перадаецца з пакалення ў пакаленне. Дапаўненнем гэтых вялікіх спраў рэлігійнага жыцця нашага народа з’яўляецца пасланне чарговага года, а нават гадоў нашай, можа, звычайнай і простай веры, каб стаць сведкамі новага жыцця, якое Бог перамяняе, каб кожнаму ўказаць дарогу, якой мы павінны крочыць. Па гэтай дарозе разам з намі ідзе сам Хрыстос, таму што іншай магчымасці жыцця для хрысціяніна не можа быць. †

Не трэба баяцца ўзяць у рукі ружанцы, каб разам з Марыяй увайсці ў Год веры, каб Яна правяла нас праз жыццё. Гэта эстафета веры, якую нашае пакаленне прымае і перадае далей.

   Апошнім часам вельмі шмат можна пачуць і прачытаць аб розных разважаннях на тэму Года веры, які Папа хутка абвесціць. Я думаю, што кожны з нашых Чытачоў мог бы таксама шмат што сказаць на гэтую тэму. Бясспрэчна, мы ўсе ў чарговы раз задумаемся над тым, чым з’яўляецца вера. Я разумею, што немагчыма прадставіць адзін чорна-белы вобраз беларускай рэлігійнасці.
    Вера, якая акрэслівае ўсё нашае жыццё, кіруе нас да Хрыста і аддае Яму галоўнае месца ў людскім жыцці, дае нашаму жыццю моцны фундамент, на якім мы можам будаваць. Вера – гэта давер, апора на Бога, даручэнне сябе Яму. Будаванне на Богу вяртае жыццёвыя сілы, вучыць нас жыць верай, якую нам перадалі нашыя продкі.
    У такой краіне, як наша, мы можам назіраць разыходжанні паміж верай і практычным жыццём. Нельга лічыць праўдзівым перакананне, што можна быць веруючым, але не практыкуючым католікам. Давайце ўспомнім нашых дзядоў і прадзедаў. Яны ніколі так не думалі, і аб гэтым сведчаць іх учынкі. †

Бацькі, якія даюць дзіцяці жыццё, абавязаны выхоўваць яго ў веры і любові. Касцёл спадарожнічае сям’і ў выхаванні дзяцей і ахоўвае яе правы.

   Я памятаю, як адзін з прафесараў нашай семінарыі дастаткова часта паўтараў, што катэхізаваць, значыць абвяшчаць Хрыста. У пачатку школьнага і катэхетычнага года варта больш паразважаць над гэтым. Тым больш, што ў пілігрымцы ў Капцёўку з нагоды распачацця катэхетычнага года ўдзельнічала шмат сем’яў нашай дыяцэзіі.
    На жаль, за многія гады я яшчэ не сустракаў катэхета, які быў бы задаволены колькасцю дзяцей, што прыходзяць на ўрокі рэлігіі. Гэта адвечная праблема. Не так даўно, госцячы ў пэўнай парафіі, я пачуў, як ксёндз пробашч падчас парафіяльных аб’яў падаў статыстыку, што датычыла ўдзелу дзяцей у катэхізацыі. Як адзначыў святар, на тэрыторыі парафіі знаходзіцца 5 школ, у якіх вучыцца каля 5000 дзяцей. Сярод іх, па даных пробашча, больш за 1000 дзяцей – католікі, а на ўрокі рэлігіі запісалася толькі каля 50-ці вучняў. Святар заклікаў бацькоў да парадку, прыгадваў пра абавязак выхоўвання дзяцей у каталіцкай веры, каб яны пазнавалі Бога не толькі да моманту прыступлення да Першай святой Камуніі. †

Вера, якая заўсёды жыве там, дзе ёсць Хрыстос і чалавек, ажыўляе таксама чалавека, народ і рэлігійную супольнасць.

   Дарагія Чытачы, пасля водпуску я падумаў, што варта напісаць некалькі слоў пра веру. Напэўна, для многіх з нас час адпачынку быў таксама часам праверкі сваёй веры: ці памяталі мы пра Бога падчас водпуску і канікул, ці гэта была для нас толькі хвіліна чарговага тлумачэння, каб менш маліцца або ўвогуле пакінуць Бога ў “супакоі”. У секулярызаванай Амерыцы спецыяльна на перыяд канікул прыдумалі рэкламныя шчыты, на якіх былі напісаны лозунгі, што Бог павінен таксама адпачыць ад нас. Сродкі масавай інфармацыі адразу ж падхапілі гэтую думку, расказваючы пра тое, што гэта рэклама Бога. Добрая магчымасць і нагода падумаць на тэму веры і таго, ці патрабуе яна рэкламы.
У жніўні бягучага года ў Гродне адбыўся I Кангрэс каталіцкіх СМІ, на які быў запрошаны госць з Польшчы, спадар Кшыштаф Зануссі. Гэта асоба, вядомая ва ўсім свеце, чалавек вельмі веруючы, рэжысёр. Сабраная аўдыторыя з вялікай зацікаўленасцю слухала рэферат спадара Кшыштафа Зануссі. †