Слова рэдактара

 Ва ўрачыстасць Спаслання Святога Духа на памяць прыходзяць словы святога папы Яна Паўла II, які прамовіў іх падчас першай пілігрымкі ў Польшчу: “Няхай сыдзе Дух Твой і адновіць аблічча зямлі! Гэтай зямлі!”. Абліччам зямлі з’яўляецца чалавек. Менавіта чалавеку Езус аб’явіў паўнату сваёй любові і загадаў дзяліцца ёй з кожным. Дзякуючы сакраментальнай дзейнасці Касцёла Ён дае гэтай “зямлі” найбольшы дар – магчымасць збаўлення чалавечай душы. Спасылаючы Святога Духа на Апосталаў, Пан Бог распачынае жыццё Касцёла, распачынае дарогу чалавека ў Касцёле. Варта разам з Апосталамі, якія не баяцца атрымаць дар моў і веды, неабходныя для абвяшчэння Божага слова, рэалізаваць найважнейшую мэту ў жыцці – абвяшчаць Уваскрослага Хрыста. Каб аднавіць нашу зямлю, трэба пачаць ажыццяўляць гэтую мэту. Напаўняючыся Святым Духам, давайце будзем старацца рабіць гэта, абвяшчаючы Евангелле. Беларусь павінна змяняцца не толькі архітэктурна, але, перш за ўсё, духоўна. Святы Дух прыходзіць і робіць сваё, калі толькі мы Яго прагнем. Святы Дух вельмі патрэбны, Ён быў патрэбны калісьці, але сёння, асмелюся сказаць, Ён патрэбны яшчэ больш. †

 Нашы сустрэчы кож­ны другі тыдзень з’яў­ляюцца нагодай, каб пагаварыць аб Касцёле: гэта вялікая, шырокая і прыгожая тэма, якая павінна цікавіць кожнага з нас. Касцёл – гэта Божы дом. Мы з дзяцінства чуем гэтую катэхетычную праўду, якой вучымся з моманту Першай св. Камуніі, і спрабуем зразумець яе на працягу ўсяго нашага жыцця. Перш чым дом стаў сімвалам Касцёла, ён на працягу стагоддзяў быў сімвалам таго, што кожнаму чалавеку блізкае і дарагое. У Старым Запавеце “дом” разумеўся часта не як будынак, але, перш за ўсё, як сямейная, родавая і народная супольнасць. Гэтае значэнне заключае ў сябе абавязковасць узаемадзеяння чалавека з Богам, гэта значыць, заключэнне сужэнства, нараджэнне патомства, а таксама перадача дзецям рэлігійных каштоўнасцей і ўзорнае жыццё бацькоў. Новы Запавет разумее слова “дом” як Касцёл. Прыкладам хатняга Касцёла з’яўляецца дом Святой Сям’і з Назарэта, якая дазваляе зразумець, хто такі Езус Хрыстус.
    Касцёл – гэта менавіта такі дом, дзе мы духоўна можам адпачыць, адчуць сябе шчаслівымі. Цяпер, напэўна, гэта адчуваюць першакамунійныя дзеці разам са сваімі бацькамі, моладзь, якая ў нашай дыяцэзіі ў такой вялікай колькасці прыступае да сакраманту канфірмацыі, а таксама кожны з нас, калі накіроўваецца на нядзельную сустрэчу са Збаўцам у касцёл, каб пазнаць, кім з’яўляецца Езус Хрыстус. †

 Праз заступніцтва Яна Паўла II юрыстка з Коста-Рыкі Флорыбэт Мора Дыяз пасля прагляду тэлетрансляцыі з беатыфікацыі Яна Паўла II адчула сябе значна лепш, а галаўны боль ужо не дакучаў ёй. Урач, які раней паставіў ёй дыягназ рак аўнерызма мозга, не мог паверыць і прамовіць слова. 5 ліпеня 2013 года выйшаў дэкрэт папы Францішка аб прызнанні цуду.
    Праз заступніцтва Яна Паўла II блізкі яго супрацоўнік кард. Франчэска Маркізана, адказны за базіліку св. Пятра, раскрыў падрабязнасці свайго цудоўнага аздараўлення. Гэты італьянскі кардынал пасябраваў з кс. б-пам Вайтылам у 1962 г. Пяць гадоў таму яму была праведзена сур’ёзная аперацыя на адной з галоўных шыйных артэрый, якая дастаўляе кроў у мозг. На жаль, з-за ўрачэбнай памылкі падчас аперацыі была паралізавана яго правая галасавая звязка. Ён размаўляў так ціха і невыразна, што яго немагчыма было зразумець. Аднойчы наведаць яго прыйшоў Святы Айцец. Дакранаючыся да хворага месца, ён сказаў: “Не бойся, паглядзіш, Бог нанова дасць табе голас. Я буду маліцца за цябе”. Хутка пасля гэтай сустрэчы кардынал Маркізана поўнасцю вылечыўся. І шмат іншых незлічоных цудаў адбылося дзякуючы вялікай любові да Бога Яна Паўла II. †

 Кожны з нас у сваім жыцці перажывае розныя хвіліны і моманты. Яны бываюць як цяжкія, так і радасныя. Часам і першыя, і другія вельмі складана апісаць словамі, мы тады часта кажам: “мне не хапае слоў, каб апісаць тое, што я адчуваю”. Перажываючы радасныя хвіліны, важныя для нас і прыемныя, мы часта апісваем іх проста словамі: “гэта было свята душы”.
    Вялікдзень – свята над святамі. “Я – Уваскрасенне і Жыццё. Хто верыць у Мяне, не памрэ ніколі”. Хрыстос прадказаў сваё Уваскрасенне, сам сябе назваў Уваскрасеннем. Гэта найважнейшая праўда ў нашым хрысціянскім жыцці. Гэта той момант, за які мы павінны ўсё аддаць, так як Збавіцель аддае за нас самога сябе. Сам Хрыстос, Бог-Чалавек, кажа і ўпэўнівае нас, што Ён з’яўляецца Уваскрасеннем. Хрыстос таксама дадае, што і мы ўваскрэснем. Такім чынам, мы чуем запавет, прызначаны кожнаму з нас, нашым душам.
    Чалавек на працягу ўсёй сваёй гісторыі не пачуў навіны лепшай за тую, якую сёння абвяшчае Касцёл. Смерць была пераможана. Д’ябал пераадолены. Хрыстос уваскрос. Крыж і Уваскрасенне адкрываюць перад намі невядомую дагэтуль перспектыву, мэту нашых імкненняў і надзеі. Гаворка тут ідзе пра паўнату жыцця, якое паходзіць ад Бога. Гэта настолькі новае і дзівоснае, што нам нават цяжка гэта ўявіць. †

 “Паразмаўляем аб тым, што можа ў нас уваскрэснуць”, – неспадзявана прапанаваў тата падчас велікоднага абеду. “Пан Езус!” – адразу выкрыкнуў Пятрусь, прыгадваючы, хіба, сённяшняе казанне ксяндза пробашча. Размаўляючы пра Уваскрасенне, варта прыгадаць сабе некалькі фундаментальных, але вельмі простых пытанняў нашых адносін з Богам, пра якія мы, на жаль, часта забываемся. І робім гэта якраз у найважнейшыя для гісторыі збаўлення чалавека і свету дні – у Вялікі тыдзень. Сярод нас, напэўна, ёсць хрысціяне, якія, на дзіва, не чулі Добрай Навіны аб тым, што Бог любіць і бласлаўляе кожнага чалавека. Для такіх людзей святасць здаецца нейкай далёкай, яна не з’яўляецца стандартам іх штодзённасці. У такім выпадку варта паразважаць пра ўваскрасенне надзеі, любові, сяброўства і многіх іншых каштоўнасцей, якіх нам так не хапае. Каб чалавек быў сталым хрысціянінам, неабходна вера. Вера, якая дадае нам бадзёрасці і надае сэнс і правільны напрамак нашаму жыццю, якім з’яўляецца Уваскрослы Хрыстос.
   Першым момантам, які вынікае з факта Уваскрасення, з’яўляецца любоў. Бог любіць мяне проста так, таму што я Яго дзіця. Цяжка ўявіць сабе гэтую любоў. Яна настолькі вялікая, што ўсе намаганні, якія мы робім у сваім жыцці, становяцца для нас нашмат лягчэйшымі.†

  Мы жывём у час больш рэлігійны, чым нам здаецца. Заўсёды будуць тыя, чыя вера вельмі моцная, і тыя, хто ўвесь час сумняваецца. Рэлігійныя сумненні – гэта вынік індывідуальных адрозненняў і грамадскага ўплыву. Асаблівым чынам гэтыя сумненні развіваюцца ў перыяд маладосці. Будучы дзецьмі, мы заўсёды маглі спытацца: “чаму?”. На што чулі адказы ад старэйшых людзей. Кожны з нас мае сваю дарогу да Бога, па якой ён ідзе ў сваім жыцці.
    Перыяд Вялікага посту з’яўляецца менавіта такім часам нашай рэлігійнай актыўнасці. Кожны чалавек у розным узросце можа наблізіцца да Хрыстовага крыжа, каб аддаць яму паклон, каб быць вучнем у школе Хрыста, які пакутуе. Разважаючы Мукі і Смерць Пана Езуса, мы перажываем сваё асабістае навяртанне. У сэрцах адбываюцца цуды, крыніца якіх – сам Бог. Мы, людзі, усё гэта стараемся зразумець, бо мы былі надзелены выключным розумам, але, на жаль, свае цудоўныя здольнасці мы часта выкарыстоўваем вельмі нямудра і паддаёмся ўплыву тых, хто ўжо даўно забыўся пра гэтыя каштоўнасці. †

  Перыяд вялікага посту часцей за ўсё атаясамліваецца ў нас з адмаўленнем ад нечага. Мы не заўсёды ўсведамляем сабе, што гэта час, калі ў нас ёсць магчымасць перажыць навяртанне і поўнасцю зразумець Божую волю для кожнага з нас. Пост – гэта не толькі адмаўленне ад спажывання салодкага, піцця алкаголю ці прагляду тэлебачання. Да таго ж, сёння лёгка можна адмовіцца ад тэлебачання, паколькі ёсць інтэрнэт, не ўжываць алкаголю ў посце, калі ўсведамляеш, што пазней усё гэта можна будзе навярстаць. Такі пост не мае ніякага значэння, ён нічога не варты. Нам трэба інакш успрыняць пост.
    Перш за ўсё, трэба паглядзець на самога чалавека, а пазней на тое, як ён можа перажыць пост. Калі ў яго спытацца, ад чаго ён хоча адмовіцца, ён адразу адказвае, што ў яго няма сіл і ён не дасць рады. Ён гаворыць так, бо не хоча засяроджвацца на тым, што можа, а зясяроджваецца на тым, чаго не можа. Але ж ніхто не патрабуе ад нас гераізму. Варта распачаць пост з таго, што проста, што датычыць мяне тут і зараз, што варта змяніць. Сучасны чалавек перастае верыць ва ўласныя сілы. І гэты механізм нявер’я не стаіць на месцы, ён развіваецца ў сэрцы і ў душы такога чалавека, які пазней ужо не верыць, што нават з Богам зможа штосьці пераадолець.
    Самае важнае – зразумець чалавека, яго інтэнцыі і намеры, каб затым зрабіць наступны крок – абвяшчаць збаўленне.†

  Размаўляючы з пэў­най асобай пра сён­няшні свет, пра тое, што ў ім адбываецца і якія каштоўнасці выбірае сучасны чалавек, я пачуў дастаткова павучальныя словы, якія многае могуць даць для роздуму. Калі чалавек спатыкаецца на штосьці і падае, усе смяюцца, але калі ў кагосьці ўпадзе мабільны тэлефон ці, напрыклад, планшэт, тады ўсе перажываюць, ці ўсё ў парадку, ці ён не разбіўся выпадкам і да т.п.
    Мы павінны задумацца, якія каштоўнасці важнейшыя, што чалавек ставіць на першае месца і які сэнс такога выбару. У такім кантэксце можна казаць пра асобнага чалавека, краіну, народ ці інш. Я не хачу глядзець на карту Еўропы і разважаць, якія каштоўнасці пануюць у той ці іншай краіне. Я хачу паглядзець на наш край і падумаць, што для нас, яго жыхароў, самае важнае.
    Калі чалавек блытае розныя каштоўнасці і прыярытэты, пад пагрозу трапляюць менавіта самыя важныя, асноўныя духоўныя і рэлігійныя каштоўнасці, якія на працягу стагоддзяў фарміравалі хрысціянскую ідэнтычнасць нашага народу. Гэта вельмі сур’ёзная справа, якая патрабуе грунтоўнага абдумвання і засяроджання. Так, напрыклад, аналізуючы праблему рэлігійнага выхавання дзяцей, узнікае пытанне, ці лічаць яе бацькі найважнейшай справай і абавязкам, які павінны выконваць? Ці сям’я сёння моцная Богам? Ці хапае ў краіне касцёлаў? Ці малады чалавек, чуючы голас паклікання, не будзе яго заглушаць? †