Życie Kościoła

Na temat życia i działalności Kościoła na Białorusi w 2011 roku oraz o codziennym życiu ks. abpa Tadeusza Kondrusiewicza z Metropolitą Mińsko-Mohylewskim rozmawiał ks. Paweł Sołobuda.

Wasza Ekscelencjo, na zakończenie roku kalendarzowego i początek nowego w mediach często można przeczytać podsumowania ubiegłego roku oraz nakreślenie planów na nowy rok Pański. Jaki był 2011 rok dla Kościoła na Białorusi? Czy był udany?
    Na pewno trzeba pamiętać, że najlepszą ocenę da tylko Pan Bóg i, oczywiście, ludzie. Jednak wszyscy robimy rachunek sumienia i pytamy siebie, czy cele, które stawialiśmy sobie rok temu udało się osiągnąć. Na pewno było bardzo dużo osiągnięć, ale były też momenty, które określamy jako trudne. Zawsze jest tak: człowiekowi coś boli, ale on jeszcze żyje. Podobnie jest w Kościele: jeżeli są problemy, tzn. Kościół żyje, nie jest martwy. Te problemy trzeba rozwiązywać, dlatego ogólnie powiedziałbym, że rok 2011 dla Kościoła nie był zły. †

Ks. bp Aleksander Kaszkiewicz podczas uroczystej Mszy św. udzielił święceń diakonatu klerykom: Pawłowi Aleskiewiczowi, Witalemu Bielenikowi, Janowi Romanowskiemu, Waleremu Spiridonowi i Henrykowi Jabłońskiemu.

Do święceń diakonatu klerycy przygotowywali się poprzez rekolekcje, które wygłosił ks. Jan Sareło, ojciec duchowny WSD. Święcenia diakonatu są przedostatnim krokiem na drodze do święceń kapłańskich.

Na uroczystą Mszę św. przybyło wielu gości: kapłani, siostry z różnych zgromadzeń zakonnych, klerycy WSD, krewni kandydatów na diakonów oraz liczni wierni. †

Nadszedł czas przebudzenia i rozpoczęcia wszystkiego od nowa. Zgodnie z piękną tradycją praktykowaną w naszych kościołach w każdą niedzielę Adwentu zapala się adwentową świecę, która przypomina szybkie przyjście Zbawcy. Nasi przodkowie, zapalając świecę w czasie adwentowej Mszy św. roratniej mówili: «Jestem gotów na przyjście Pana.
  Czy jesteśmy gotowi?
    Niechaj Adwent – czas czuwania – rzeczywiście stanie się okresem radosnego przygotowania do przyjścia Zbawcy, który może przemienić świat na lepszy.

W jaki sposób odbieramy spowiedź: jako wyrok, upokorzenie czy jako możliwość pozwolić Bogu przyjść do naszego serca i uwolnić nas od grzechu? Czy warto szukać stałego spowiednika? Kim jest kierownik duchowy i czy jest nam potrzebny? Czym się różni kierownik duchowy od spowiednika? Z jakimi trudnościami w kierownictwie duchowym może spotkać się człowiek wierzący?
    O odpowiedź na te pytania poprosiliśmy ojca duchownego Wyższego Seminarium Duchownego w Grodnie ks. Tadeusza Krisztopika.

- Księże Tadeuszu, jaka jest różnica między stałym spowiednikiem i kierownikiem duchowym?
    - Stały spowiednik – to ten, u którego stale spowiadamy się, komu ufamy. Przychodzimy do tegoż samego kapłana niezależnie od tego, z czym przystępujemy do spowiedzi. Mówiąc o kierownictwie duchowym, trzeba zaznaczyć, że, kiedy człowiek ma ojca duchownego, kierownika, wtedy to jest coś głębszego. To znaczy, że ów człowiek przejawia chęć, pragnienie do większej współpracy z Bogiem, z Jego łaską. To znaczy, że ze strony osoby wierzącej jest bardziej konkretne pragnienie rozwoju duchowego. W tym przypadku człowiek przychodzi porozmawiać o swojej duszy. Wtedy rozmowa toczy się nie tylko o grzechach, objawach naszej grzeszności, ale staramy się zajrzeć głębiej – dowiedzieć się, na czym polega przyczyna naszych upadków i grzechów. Dlaczego się denerwujemy, złościmy, przywiązujemy się do czegoś, co nas męczy i wyczerpuje? Ta praca jest bardziej bolesna dla tych, którzy chcą wziąć się za nią, ale z innej strony, jest ona bardziej skuteczna. Zaglądając głębiej do swego wnętrza, człowiek łatwiej pozbawia się ciężkich skutków, których korzeń potrafił dostrzec dzięki rozmowie duchowej. †