З жыцця Касцёла

На тэму жыцця і дзейнасці Касцёла ў Беларусі ў 2011 годзе, а таксама аб штодзённым жыцці ксяндза арцыбіскупа Тадэвуша Кандрусевіча з Мітрапалітам Мінска-Магілёўскім размаўляў ксёндз Павел Салабуда.

Ваша Эксцэленцыя, на заканчэнне старога каляндарнага года і пачатак новага ў сродках масавай інфармацыі часта можна знайсці падсумаванне вынікаў мінулага года і накід планаў на новы год Панскі. Якім быў 2011 год для Касцёла ў Беларусі? Ці быў ён удалым?
    Трэба, канешне, памятаць, што найлепшую ацэнку можа даць толькі Пан Бог і, безумоўна, людзі. Аднак усе мы робім рахунак сумлення і пытаем сябе, ці ўдалося нам дасягнуць мэт, якія мы ставілі перад сабой год таму. Напэўна, было вельмі шмат дасягненняў, але былі таксама і моманты, якія мы называем цяжкімі. Заўсёды бывае так: чалавеку нешта баліць, але ён яшчэ жыве. Падобным чынам адбываецца і ў Касцёле: калі існуюць праблемы, г.зн. Касцёл жыве, ён не мёртвы. Гэтыя праблемы трэба вырашаць. Таму я мог бы сказаць, што 2011 год для Касцёла не быў дрэнным. †

На свята Беззаганнага Зачацця Найсвяцейшай Панны Марыі 8 снежня ў Фарным касцёле адбыліся пасвячэнні ў дыяканы пяці навучэнцаў Гродзенскай вышэйшай духоўнай семінарыі.

Дыяканскія пасвячэнні з рук ксяндза біскупа Аляксандра Кашкевіча падчас урачыстай св. Імшы атрымалі клерыкі Павел Аляскевіч, Віталь Бяленік, Ян Раманоўскі, Валерый Спірыдон і Генрык Яблонскі.
    Да дыяканскіх пасвячэнняў клерыкі рыхтаваліся праз духоўныя рэкалекцыі, якія праводзіў ксёндз магістр Ян Сарэла, духоўны айцец ВДС. Абрад пасвячэння ў дыяканы з’яўляецца перадапошнім крокам на шляху да святарскіх пасвячэнняў.
    На ўрачыстую св. Імшу прыбыло шмат гасцей: святары, сёстры з розных манаскіх супольнасцей, клерыкі ВДС, родныя і блізкія кандыдатаў у дыяканы і шматлікія парафіяне. †

Прыйшоў час прабудзіцца і распачаць усё нанава.
   Паводле прыгожай традыцыі ў нашых касцёлах у кожную нядзелю Адвэнту запальваецца адвэнтавая свечка, якая нагадвае аб хуткім прыйсці Збаўцы. Нашы продкі падчас раратняй святой Імшы, запальваючы свечку, казалі: я гатовы да прыйсця Пана.
   Ці гатовы мы?
    Няхай жа Адвэнт — час чування — сапраўды стане часам радаснай падрыхтоўкі да прыйсця Збаўцы, які здольны змяніць свет на лепшы.

Как мы воспринимаем исповедь: как приговор, унижение или как возможность позволить Богу прийти в наше сердце и исцелить нас от греха? Важно ли искать постоянного священника для исповеди? Кто такой духовный руководитель и нужен ли он нам? Чем духовный руководитель отличается от исповедника? Какие трудности для верующего человека могут возникнуть в духовном руководстве?
    На эти вопросы мы попросили ответить духовного отца Высшей духовной семинарии в Гродно кс. Тадеуша Криштопика.

– Кс. Тадеуш, есть ли разни­ца между постоянным исповедником и духовным наставником?
    – Постоянный исповедник – это тот, у кого мы постоянно исповедуемся, кому доверяем. Мы приходим к одному и тому же священнику независимо от того, с чем пришли на исповедь. Если мы говорим о духовном руководстве, когда есть духовный отец, наставник, тогда это уже что-то более глубокое. Т.е. человек проявляет желание, стремление больше сотрудничать с Богом, с Его благодатью. Это значит, что со стороны верующего есть более конкретное выражение желания развиваться духовно. В этом случае человек приходит поговорить о своей душе. Тогда разговор идет не только о грехах и проявлениях нашей греховности, мы стараемся заглянуть глубже – узнать, в чем могут быть причины наших падений и грехов. Почему мы нервничаем, злимся, проявляем привязанность, которая нас мучает и истощает? Этот труд уже более болезненный для того, кто хочет за него взяться, но с другой стороны, он более эффективный. Заглядывая глубже в себя, человек легче избавляется от тяжелых последствий, корень которых он смог увидеть благодаря духовному разговору. †