З жыцця Касцёла

6 красавіка ў парафіі Узвышэння Святога Крыжа ладзілася першая ў гісторыі сустрэча працаўнікоў службы аховы здароўя Гродзенскай дыяцэзіі, у якой прыняло ўдзел больш за 120 чалавек. Арганізатарам сустрэчы выступіла Душпастарства службы аховы здароўя на чале з кс. д-рам Мікалаем Ціхановічам.

План сустрэчы меды­каў быў даволі насычаным: у ім было адначасова месца як для кан­фе­рэнцый, прысвечаных хрысціянскаму погляду на медыцыну, так і для супольнай малітвы. Сустрэча праводзілася з мэтай паглыблення ведаў адносна сэнсу чалавечага жыцця як дару Божай любові дзеля будучых сумесных дзенняў для падтрымкі жыцця, а тым самым з мэтай садзейнічання абнаўленню грамадства шляхам будавання супольнага дабра і станаўлення салідарнасці паміж медыкамі ў служэнні хворым і церпячым людзям у духу хрысціянскай маралі. †

Пра моладзевы погляд на Касцёл, удзел маладых людзей у жыцці парафіі, а таксама пра сюрпрызы, якія чакаюць моладзь падчас Дыяцэзіяльных дзён моладзі ў Ваўкавыску 10 – 12 мая з іх галоўным арганізатарам кс. Антоніем Грэмзам размаўляў кс. Павел Салабуда.

Ксёндз Антоні, ужо на працягу некалькіх гадоў Вы з’яўляецеся арганізатарам Дыяцэзіяльных дзён моладзі. Раскажыце, калі ласка, у чым найбольшыя цяжкасці падчас арганізацыі такіх з’ездаў?
    Так, я ўжо восьмы раз запар узяўся за падрыхтоўку Дыяцэзіяльных дзён моладзі. Пачаўшы з 2006 г., у розных мясцовасцях нашай дыяцэзіі разам з ксяндзамі і моладдзю з парафій мы арганізуем рэлігійныя з’езды моладзі Гродзенскай дыяцэзіі. Для парафіі арганізацыя некалькідзённай сустрэчы для больш чым тысячнай групы моладзі – нялёгкая задача. Але не хацелася б пачынаць аповед пра цяжкасці арганізацыі. Я хацеў бы пачаць з адказу на пытанне, ад чаго залежыць удалая арганізацыя? Добрая арганізацыя залежыць ад кіраўнічых здольнасцей ксяндза пробашча і яго адкрытасці на арганізацыю ў парафіі Дзён моладзі. Ад свайго імя і ад імя моладзі я сардэчна дзякую ксяндзам, якія адважыліся адчыніць дзверы сваіх парафій для моладзі падчас мінулых сустрэч. Калі ёсць зычлівасць і актыўны ўдзел ксяндзоў і групы мясцовай моладзі, то ўсе цяжкасці накшталт раскватаравання, харчавання і зацвярджэння праграмы можна лёгка і паспяхова вырашыць. †

Малітва Яна Паўла ІІ з энцыклікі “Evangelium vitae” О Марыя, Заранка новага жыцця, Маці жывых, даручаем Табе справу абароны чалавечага жыцця. Глянь, о Маці, на незлічоную колькасць дзяцей, якім не дазваляюць нарадзіцца; убогіх, якія змагаюцца з жыццёвымі цяжкасцямі; мужчын і жанчын, якія сталі ахвярамі насілля; старых і хворых, забітых абыякавасцю або фальшываю літасцю. Учыні, каб усе, хто верыць у Твайго Сына, маглі адкрыта і з любоўю абвяшчаць Евангелле жыцця людзям нашай эпохі. Выпрасі ім ласку заўсёды прымаць новае жыццё як дар і радасць, каб на працягу ўсяго жыцця з удзячнасцю праслаўляць Бога. Просім таксама, дапамажы нам адважна, дзейсна і непахісна сведчыць пра Хрыста і разам з усімі людзьмі добрай волі будаваць цывілізацыю любові дзеля праслаўлення і хвалы Бога Стварыцеля, які заўсёды верны ў сваёй любові да свайго стварэння. Амэн.

Кожны чалавек раней ці пазней ставіць сабе пытанне: чаму Бог прабачае мне грахі і дзе знаходзіцца мяжа Божай міласэрнасці?

Шукаючы адказы на пы­танні, звяртаешся да тэкстаў Святога Пісання. Ужо ў Старым Запавеце можна заўважыць вялікую міласэрнасць Бога да свайго народа. Колькі разоў людзі адварочвалі свае галовы і сэрцы ад правай дарогі. Колькі разоў яны падалі ў сваіх грахах, але Бог кожны раз ім прабачаў і падымаў іх з балота правіннасцей. “А ў Пана Бога нашага міласэрнасць і прабачэнне, хоць мы бунтаваліся супраць Яго і не слухаліся голасу Пана Бога нашага...” (пар. Дан 9, 9-10).
    На працягу ўсёй гісторыі Ізраэльскага народа мы бачым вялікую любоў Бога да чалавека. Але трэба адзначыць, што гэтая любоў не была звычайнай любоўю. Яна была перапоўнена клопатам выхавання ва ўсіх аспектах жыцця. “Не хацеў Бог караць нас потым, калі мы дасягнём канца грахоў. Ён ніколі не забірае ад нас сваёй міласэрнасці, хоць выхоўвае нас праз праследаванні, аднак не пакідае свайго народа” (пар. 2 Мак 6, 15-16).
    Ужо ў Старым Запавеце Бог нібы дае прыклад таго, што мы павінны рабіць у сваім жыцці. Здавалася б, чалавек павінен гэта разумець і пераймаць словы Бога, але ён і далей упарты. †