Każdy znak ma swoje znaczenie, które zmienia się w zależności od czasu i kultury. Przedstawione w tym artykule niektóre, popularne w dzisiejszych czasach symbole, z jakimi się spotykamy i jakich często używamy, są szczególnie dla chrześcijan bardzo niebezpieczne. Niech poniższe wyjaśnienia będą dla nas wszystkich zachętą do dużej ostrożności.

  Jest to najważniejszy symbol satanistów. Przedstawia głowę kozła, wpisaną do koła. Pięć końcowych punktów głowy tworzą pentagram, obrocony ku dołowi. Czasami wewnątrz wpisane są różne znaki runiczne albo słowa. Dwa górne ramiona gwiazdy (rogi kozła) symbolizują odwieczny dualizm wszechświata: dobro i zło. Ramię skierowane ku dołowi, wskazuje na piekło, co stanowi istotę satanizmu: negowanie, przeczenie, przewrócenie (opozycja do chrześcijaństwa). Koło wyraża obronę przed wpływem innych demonów, a także moc i wieczność. W wielu magicznych lub satanistycznych rytuałach uczestnicy powinni obowiązkowo znajdować się wewnątrz koła. Zarówno pentagram tak i baphomet są podstawowymi symbolami, wykorzystywanymi przez Masoński Zakon Wschodniej Gwiazdy (MOES). Symbole te nawiązują do tradycji biblijnej (Iz 14, 12; Ap 9,1), na podstawie której powstało podanie o upadku Lucyfera.
   Znak ten wykorzystują niektórzy muzycy (Venom, Slayer i inni), a także ci, którzy sympatyzują z satanizmem. Chrześcijanie absolutnie nie mogą posługiwać się czy wykorzystywać do czegokolwiek tych znaków, ponieważ bezpośrednio i jednoznacznie symbolizują one siły antychrześcijańskie, bunt przeciw Bogu. †

  Równoramienny krzyż, z zagiętymi w lewą stronę pod kątem prostym końcami, był rozpowszechniony w kulturze starożytnego hinduizmu i u Celtów. Symbolizował słońce i ogień. Zagięte końce krzyża oznaczały cztery wiatry, cztery pory roku, cztery kierunki świata. Nazwa „swastyka” pochodzi z sanskrytu i oznacza „przynoszący szczęście”. Niektórzy uważają, iż termin ten był synonimem wyrazu „talizman”. Najbardziej starożytny wizerunek swastyki pochodzi z paleolitu (100 tys. lat temu). Różne narody mają swoje nazwy swastyki: „gammadion” (gr. złożenie czterech liter „ă”, „croix gammée” (fr. krzyż gamma), „Hakenkreuz” (niem. „hakowaty krzyż”), „fylfot” (ang.), „swarga” (słow.).

Swastyka, ramionami zagiętymi w prawą stronę, ma naśladować kierunek ruchu Słońca i symbolizuje solarne (słoneczne) kulty. W religiach pogańskich uważana była jako znak płodności i szczęścia. Swastyka, z ramionami skierowanymi w lewo, jest symbolem nocy, magii i straszliwej bogini Kali (Indie). Warto zaznaczyć, że symbol swastyki zmieniał swoje znaczenie w zależności od czasu i kultury. Najstarsze starożytne swastyki hinduskie datowane są na okres 3,5-2,5 tys. lat przed naszą erą. Do dnia dzisiejszego ozdabiają one hinduskie księgi sakralne. Po narodzeniu się buddyzmu, swastykę zaczęto nazywać także „śladami Buddy”. Plemiona starożytnoamerykańskie wykorzystywały swastykę jako znak solarny. Starożytnohebrajskie synagogi w Afryce i Palestynie również miały w swoich ornamentach swastykę. U starożytnych Słowian symbol ten znany był pod nazwą „swarga” (od boga Swarog) albo „kołowrót” i związany był również z kultami solarnymi. U plemion germańskich spotykana była swastyka trójramienna („triskelion”). Dzisiaj można także spotkać swastykę w niektórych ornamentach, np. na Sycylii.

Człowiek współczesny swastykę kojarzy z nazizmem hitlerowskim. Uważa się, że swastyka nazistowska bierze swój początek od niemieckich organizacji masońskich. W 1914 r. młodzieżowa organizacja „Wandervogel” po raz pierwszy publicznie wykorzystała ten symbol jako znak niemieckiego nacjonalizmu. W 1918 r. powstała organizacja niemiecka „Thule” (nazwa pochodzi od wyspy Thule, otwartej na Morzu Północnym w IV w. p. n.e., Ptolemeusz uważał ją za koniec świata). Była to loża bawarska staropruskich masonów Zakonu Germanów. Organizacją tą kierował „baron Sebottendorf” (prawdziwe imię i nazwisko – Adam Glauer), niemiecki biznesmen i podróżnik, honorowy obywatel Turcji, „magister Zakonu Różokrzyżowców”. Człowiek ten, między innymi, finansował opracowanie niemieckiej broni gazowej, używanej podczas I wojny światowej. Kierowana przez niego organizacja wykorzystywała jako swój znak swastykę. W roku 1920 dr Friedrich Krohn, członek Thule, znany okultysta, zaproponował swastykę Hitlerowi, jako znak narodowego socjalizmu. Była to swastyka w białym kole na czerwonym tle i stanowiła symbol tego ruchu (czerwony kolor – społeczeństwo, biały – nacjonalizm, swastyka – zwycięska walka aryjczyków). Interesującym faktem jest to, że według projektu Krohna swastyka była zagięta tradycyjnie w lewą stronę, a Hitler nakazał zmienić kierunek ramion w stronę prawą, co symbolizowało protest, odwrotność, duchową zagładę i czarną magię. W 1946 r., po klęsce nazistów, całkowicie zabroniono wykorzystywać symbolu swastyki. Mimo tego zakazu, nadal posługują się nim naziści i rasiści.

Tradycyjną swastykę można spotkać wśród symboli starożytnochrześcijańskich (znak Chrystusa – Słońce lub Serce Jezusa). Obecnie symbol ten ma jednoznaczne znaczenie okultystyczne, masońskie i nazistowskie, dlatego jest nie do przyjęcia przez współczesnych chrześcijan. Natomiast jest szeroko rozpowszechniony wśród organizacji antychrześcijańskich.
 

Jest to symbol wieloznaczny. Chrześcijanie uważają go jako symbol Trójcy Przenajświętszej, ale tylko wówczas, gdy jeden jego wierzchołek skierowany jest ku górze. Wśród masonów i okultystów trójkąt ma zupełnie inne znaczenie. Skierowany ku górze (tzw. trójkąt przekazujący) jest symbolem męskości, a skierowany ku dołowi (tzw. trójkąt przyjmujący) – symbolem kobiecości. Odpowiednio, znaki te symbolizują ogień lub wodę, duchy dobre albo złe. Gdy te dwa przeciwstawne trójkąty nakładają się na siebie, powstaje tzw. „heksagram”  - symbol nowy i bogaty pod względem znaczeniowym (patrz poniżej „heksagram”).

Trójkąt skierowany ku górze jest przez chrześcijan traktowany jako symbol Trójcy Przenajświętszej. Natomiast nie do przyjęcia są: 1) trójkąt skierowany ku dołowi, odbierany jako znak pogardy dla Trójcy Przenajświętszej, odwrotność, skierowanie się do piekła; 2) połączenie dwóch trójkątów, skierowanych ku górze i ku dołowi (heksagram pogański).

12. HEKSAGRAM (gwiazda sześcioramienna; Pieczęć Salomona; Gwiazda Dawida)

Jest to jeden z najważniejszych symboli okultyzmu, szeroko wykorzystywany w celu wywoływania demonów. Okultyści zwracają uwagę na to, iż ów znak, składający się z dwóch trójkątów odwróconych od siebie wierzchołkami (znaczenie symbolu „trójkąt” patrz wyżej), symbolizuje współdziałanie przeciwieństw w celu przedłużenia życia. Heksagram (jako „Pieczęć Salomona”) wykorzystywali Żydzi, lecz wówczas nie miał on znaczenia okultystycznego. Magiczny lub okultystyczny sens symbol ten otrzymał pod działaniem kabały. Heksagram jest wykorzystywany w kartach Tarota i różnych innych przedmiotach okultyzmu.

Heksagram nie ma wprost antychrześcijańskiego znaczenia, a nawet może być czasami wykorzystywany przez wyznawców Chrystusa (np. Gwiazda Dawida). Jednakże chrześcijanie powinni być bardzo ostrożni w wykorzystywaniu tego symbolu, ponieważ jest on mocno związany z antychrześcijańskimi, judaistycznymi, kabalistycznymi i okultystycznymi ugrupowaniami. W związku z manipulacjami tym znakiem, należy wykazać daleko idącą ostrożność.

 

Symbol Horusa okultyści zapożyczyli z religii starożytnego Egiptu. Prawe oko Horusa symbolizowało aktywność i przyszłość, a lewe – bierność i przeszłość. Połączenie tych dwóch znaków symbolizowało wszechwiedzę i wszechmoc. Zarówno w starożytnym Egipcie, jak i w okultyzmie Oko Horusa przedstawiano jako obrońcę od złych wpływów, oraz odnowiciela zdrowia i nowego widzenia życia. Jednak w rzeczywistości oczy Horusa oznaczają swoiste „okna” dla zmarłych dusz (sposób komunikowania się ze światem) oraz bramę reinkarnacji.

Współczesny okultyzm widzi w Horusie Lucyfera – władcę piekła. Jego półotwarte oko (Udżat) oznacza, że bez względu na przekonanie niektórych ludzi, że szatan ich nie widzi, on pilnie nad wszystkim czuwa (o symbolu „Udżat” w następnym numerze).

Chrześcijanin powinien mieć świadomość, że symbol ten jednoznacznie wiąże się z satanizmem i okultyzmem.

Symbol ten okultyści i sataniści zapożyczyli z mitologii starożytnogermańskiej, w której to występował tzw. Mendes – kozioł ofiarny. Niektórzy badacze dopatrują się związku tego symbolu z podaniami o templariuszach, którzy go rzekomo wykorzystywali. Inni widzą związek symbolu głowy kozła z szeroko rozpowszechnionym symbolem głowy Baphometa (patrz wyżej). Sataniści, poprzez ten symbol, drwią z ofiary Chrystusa – Baranka Paschalnego. Ponieważ jest to symbol jednoznacznie satanistyczny, chrześcijanie powinni go unikać.