Папа Францішак
    У гэтую ноч, як прамень яснага святла, разносіцца навіна Апостала: “З’явілася ласка Бога, збаўляючы ўсіх людзей...” (Ціт 2, 11).
    Ласкай, якая з’явілася свету, ёсць Езус, народжаны Марыяй Паннай, сапраўдны Чалавек і сапраўдны Бог. Ён увайшоў у нашу гісторыю, дзяліў нашу дарогу. Ён прыйшоў, каб вызваліць нас з цемры і даць нам святло. У Ім праявілася ласка, міласэрнасць, чуласць Айца: Езус з’яўляецца Любоўю, якая стала целам. Ён не толькі настаўнік мудрасці, Ён не нейкі ідэал, да якога мы імкнёмся і ведаем, што знаходзімся ад Яго страшна далёка, Ён з’яўляецца Сэнсам жыцця і гісторыі, які збудаваў свой дом сярод нас.
    У гэтую ноч мы дзелім радасць Евангелля: Бог любіць нас, любіць так моцна, што даў свайго Сына, як нашага брата, як святло ў нашай цемры. Бог паўтарае нам: “Не бойцеся!” (Лк 2, 10). І я таксама кажу вам: не бойцеся! Наш Айцец цярплівы, Ён любіць нас, дае нам Езуса, каб весці нас па дарозе ў абяцаную зямлю. Ён – святло, якое асвятляе змрок. Ён – наш супакой. Амэн.
Фрагмент гаміліі падчас вігіліі Божага Нараджэння †

Хвала Хрысту!
    З Новым годам! Духоўнай моцы і Божага бласлаўлення на кожны дзень!
    Вітаю ўсіх Чытачоў і запрашаю на сустрэчу з чарговым выпускам моладзевай рубрыкі “На скрыжаванні”. У студзені нас чакае падарожжа па завулках душы: будзем шукаць унутры сябе эгаізм. Пасля, знайшоўшы, узважым яго на вагах свайго сумлення. А потым паспрабуем “адарваць” кавалачак сябе, каб пачаставаць іншых. Зацікавіла? Гайда са мной!
   З Богам. †

Мяне заўсёды здзіўляла, чаму галоўных грахоў толькі сем. Здаецца, што зусім няшмат. Але калі ўспомніць, што ні адзін з іх не “працуе” паасобку, то ўсё становіцца на свае месцы.

Галоўныя грахі – гэта зла­чынцы, якія прыцягваюць да “супрацоўніцтва” найбольшую колькасць іншых грахоў. Зараз мы зможам у гэтым упэўніцца.
    Часта я заўважала здзіўленне лю­дзей з таго, што лянота ўвогуле лічыцца грахом. Гультай нібы нічога дрэннага не робіць: ляжыць сабе на канапе і нікога не чапае. Ага! Зараз! Галоўныя грахі – гэта грахі-спакусіцелі, без якіх не абыходзіцца аніякае злачынства на духоўнай вайне. Таму гэтых грахоў толькі сем. Бо менавіта гнеў можа стаць прычынай забойства, прычынай крадзежы – прагнасць, а непаслухмянасці – пыха і лянота.
    Лянота, дарэчы, самая непрык­метная і на першы погляд незаслужана ўнесеная ў гэты спіс. Яна вельмі лёгка ўваходзіць у нашае жыццё, бо мы яе не баімся. Бо мы з ёю настолькі звыкліся, што лічым яе прысутнасць нормай. Бо яна суправаджае нас на працягу цэлага дня: ад ранішняга ўставання да самай ночы. І барацьба з ёю пачынаецца адразу ад сігналу будзільніка. І, паверце, нездарма. †

Что означает свечка, которую верующие зажигают перед священным образом в храме? Зажигая свечу перед священным образом, перед иконой, мы сопровождаем этот жест молитвой Господу или молитвой о заступничестве Богородицы и святых, и продлеваем нашу молитву: пламя свечи символизирует эту непрерывность молитвы. Иногда, зайдя в храм, мы хотели бы остаться в нём на какое-то время, но не можем: тогда, зажигая свечу, мы как бы оставляем её в знак нашего молитвенного присутствия.
    Кроме того, зажжённая свеча обозначает исповедание веры: мы оставляем этот знак, даём свидетельство нашей веры, чтобы побудить и других к молитве и вере. †

Умілаваныя ў Хрысце Пану Браты і Сёстры! Дарагія Чытачы “Слова Жыцця”!

Мы ў чарговы раз перажываем радасныя святы Божага Нараджэння! Яны прыгадваюць нам праўду веры, што Езус Хрыстус, Божы Сын, стаў Чалавекам і прыйшоў на гэты свет для нашага збаўлення. “Бо не паслаў Бог Сына свайго ў свет, каб судзіць свет, але каб свет быў збаўлены праз Яго. Хто верыць у Яго, не будзе асуджаны…” (Ян 3, 17–18).
    Святы Айцец Франці­шак у энцыкліцы “Lumen Fidei” піша: “У веры, якая з’яўляецца дарам Бога, звышпрыроднай цно­тай, спасланай Ім, мы прызнаём ахвяраваную нам вялікую Любоў, скіраванае да нас добрае Слова, і, калі мы прымаем гэтае Слова, якім ёсць Езус Хрыстус, уцелаўлёнае Слова, Дух Святы перамяняе нас, асвятляе шлях будучыні, і ў нас узрастаюць крылы надзеі, каб мы ішлі гэтай дарогай з радасцю” (LF 7). †

Гэтыя словы, прамоўленыя некалі св. Паўлам, паўтарылі восем алюмнаў і два дыяканы, якія прынялі дыяканскія і святарскія пасвячэнні. Такім чынам, Касцёл Гродзенскай дыяцэзіі ўзбагаціўся паслугай тых, хто пачуў голас Хрыста, адкрыў у сваім жыцці вялікі дар і таямніцу паклікання.

Дзень 7 снежня, калі алюмны прымалі святарскія і дыяканскія пасвячэнні, стаў радасным днём не толькі для семінарыйнай супольнасці, але і для ўсёй дыяцэзіі. Кандыдаты рыхтаваліся да гэтай вялікай падзеі на працягу доўгіх гадоў навучання, а таксама рэкалекцый, падчас якіх яны паглыблялі свае адносіны з Хрыстом, адкрывалі матывацыю – гэта быў асаблівы перыяд блізасці з Богам, акружэння Яго ласкай.
    Пасвячэнні адбыліся ў Гродзенскай катэдры пад кіраўніцтвам ксяндза біскупа Аляксандра Кашкевіча. На ўрачыстасць прыбылі пробашчы дыяканаў, алюмны і манаскія сёстры, сем’і ксяндзоў новапрэзбітэраў, а таксама шматлікія госці. †

Дэканат Навагрудак

У 1741 г. Казімір Несялоўскі, кашталян смаленскі, зас­наваў альтарыю пры касцёле ў Гарадзішчы (цяпер Баранавіцкі раён), якою апекавалася місія езуітаў ад Навагрудскага калегіума. Не пазней 1760-х гг., па згодзе віленскага біскупа Ігнацыя Масальскага, альтарыю перанеслі да варончаўскага касцёла.
    Драўляны касцёл у Варончы, першапачаткова асвечаны пад тытулам Найсвяцейшай Тройцы, быў пабудаваны па фундацыі Панятоўскіх, у 1766 г. адзначаўся як ужо дзеючы. Гэта была дзвюхвежавая, пабудаваная часткова з дрэва, часткова з цэглы, крыжастая ў плане святыня. Яе інтэр’ер упрыгожвалі сем алтароў: галоўны алтар з абразом Маці Божай Беззаганага Зачацця ў пазалочаных сярэбраных каронах (вакол 4 воты), алтары св. Тадэвуша і св. Юзафа ў малітоўнай зале і яшчэ па два алтары ў кожнай з бакавых капліц. Набажэнствы тут па-ранейшаму адпраўлялі езуіты, для якіх быў пабудаваны місійны дом. †

Папа Францішак
    Хрысціянская радасць, падобна надзеі, мае свой фундамент у вернасці Богу, ва ўпэўненасці, што Ён заўсёды стрымлівае свае абяцанні. Прарок Ісая павучае тых, хто згубіў дарогу і стаў маладушным, не здольны паверыць у Божую вернасць. Збаўленне не спазняецца і Пан прыбывае ў іх жыццё. Тыя, хто сустрэў Езуса на сваёй дарозе, адчуваюць у сэрцы спакой і радасць, якіх ніхто і нішто не можа іх пазбавіць. Нашай радасцю з’яўляецца Хрыстос, Яго верная і бясконцая любоў! Таму калі хрысціянін становіцца сумным, гэта значыць, што Ён аддаліўся ад Езуса. Аднак тады не трэба пакідаць яго аднаго! Мы павінны маліцца за яго і дазволіць яму адчуць цяпло супольнасці.
“Анёл Панскі” са Святым Айцом, 15.12.2013 г. †

•  У Рыме бяздомныя атрымаюць калядныя падарункі ад папы Францішка. Ад імя Папы іх раздасць абп Конрад Краеўскі, папскі адказны за міласціну. У двух тысячах пачак будуць: калядныя абразікі з подпісам Папы, тэлефонныя карты і білеты на рымскае метро, а таксама канверты з ватыканскімі маркамі і святочнымі карткамі, каб бяздомныя маглі іх выслаць сваім блізкім ці знаёмым.
   
    •  У Злучаных Штата у Ак­ла­хоме амерыканскія сата­ніс­ты хочуць паставіць помнік князю цемры, д’яблу, спасылаючыся на закон штата, які дазваляе ставіць у грамадскіх месцах рэлігійныя помнікі. З такім намерам выступіла секта “Satanic Temp­le” (“сатаністычная святыня”), якая мае анты­хрысціянскі ха­рактар. Большасць акцый гэтай секты палягае на высмейванні веры ў Бога. †

Рэкалекцыі са «СЛОВАМ»

Мы ўваходзім у апошнюю фазу пад­рых­тоўкі да свят Божага Нараджэння. На вуліцах і ў крамах актывізаваўся рух. Узрастае колькасць прадаваемых рэчаў. Узрастае попыт на хвойныя дрэвы, ёлачныя цацкі і падарункі. Ужо хутка мы сядзем за вігілійны стол. З радыёпрыёмнікаў, тэлевізараў і рознага тыпу плэераў паплывуць кранальныя мелодыі і словы калядак. Нас захопіць непаўторная атмасфера Свят, напоўненая добразычлівасцю і любоўю. Аднак здаецца, што ў гарачцы падрыхтоўкі і ў самім перажыванні Свят у многіх сем’ях, якія лічаць сябе каталіцкімі, змяншаецца ўзровень іх важнасці. Неаднойчы галоўны Юбіляр гэтых Свят, Езус Хрыстус, чарговую гадавіну нараджэння Якога мы адзначаем, адыходзіць на далейшы план. †

24–28 лютага 2014 года Беларусь прыме VIII Чэмпіянат Еўропы па міні-футболе сярод святароў.

У краіне падобная падзея адбудзецца ўпершыню, а сталіцай спаборніцтва абраны горад Ліда. Там збяруцца футбалісты з ліку каталіцкага духавенства з Аўстрыі, Польшчы, Харватыі, Партугаліі, Румыніі, Славакіі, Украіны і іншых краін – усяго 14 каманд. Прапанова зрабіць Беларусь краінай-гаспадаром Чэмпіянату паступіла з аргкамітэта Еўрапескага спартыўнага форума, пасля чаго арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч, Мітрапаліт Мінска-Магілёўскі, звярнуўся з ініцыятывай да Міністэрства спорту, дзе ёй не толькі зацікавіліся, але і падтрымалі.
    Ужо некалькі месяцаў працоўныя групы ад дзяр­жаў­нага ведамства і Каталіцкага Касцёла робяць усё, каб ідэю ўвасобіць у жыццё, паведаміў кансультант аддзела гульнявых відаў спорту Міністэрства спорту і турызму Віталій Дзяйкала. “Адзін з галоўных крытэрыяў, чаму мы і наша кіраўніцтва адгукнулася – гэта прэстыж. Мы пастараемся правесці Чэмпіянат на самым высокім узроўні. Прадстаўніцтва краін, вы самі бачыце, вельмі шырокае, таму вельмі прыемна і цікава, што Беларусь будзе прымаць спаборніцства. Мне, як былому футбалісту, самому цікава будзе паглядзець. Вельмі прыемна, хвалююча, але і адказна”, – сказаў у інтэрв’ю Беларускай рэдакцыі Ватыканскага радыё арганізатар. †

Папа Францішак – Чалавек года па версіі часопіса “Time” 
   “Гэта пазітыўны знак, што адна з найбольш прэстыжных адзнак міжнароднай прэсы прызнана таму, хто абвяшчае ў свеце духоўныя, рэлігійныя і маральныя каштоўнасці, а таксама пераканаўча выказваецца на карысць міру і большай справядлівасці”, – пракаментаваў рашэнне штотыднёвіка Ватыкан.
    Рэдка “ігракі на сусветнай арэне” так хутка прыцягваюць увагу людзей маладых і старых, веруючых і цынікаў, як гэта адбылося ў выпадку з папам Францішкам. Праз дзевяць месяцаў пасля свайго выбару ён стаў у цэнтры асноўных дыскусій нашага часу, што датычаць багацтва і беднасці, сумленнасці і справядлівасці, празрыстасці, сучаснасці, глабалізацыі, ролі жанчыны, прыроды сужэнства ці спакус улады.
    У часы, калі адчуваецца абмежаванне кіраўніцтва ў многіх месцах, чалавек без арміі і зброі, у якога няма каралеўства, акрамя невялікай тэрыторыі ў цэнтры Рыма, але з вялікім багажом багацця і гісторыі за плячамі кідае выклік. Свет становіцца ўсё меншым, адзіночныя галасы ўсё гучнейшымі; а дзякуючы тэхналогіям яго голас даносіцца ажно да краю свету. Калі ён цалуе скажоны твар чалавека ці мые ногі мусульманцы, такі вобраз выходзіць далёка за межы каталіцкага Касцёла. †