Папа Францішак
    Сённяшняе Евангелле паказвае нам сустрэчу Езуса з самаранкай у Сіхар, недалёка ад старажытнай студні, да якой жанчына прыходзіла кожны дзень, каб зачарпнуць вады. У гэты дзень яна сустрэла там Езуса, які сядзеў, змучаны падарожжам (параўн. Ян 4, 6). Езус звяртаецца да яе: “Дай Мне піць!” (в. 7). Такім чынам Ён пераадольвае бар’еры варожасці, якія існавалі паміж яўрэямі і самаранамі, і ламае шаблоны прадузятасці да жанчын. Гэтая простая просьба Езуса становіцца пачаткам сапраўднага шчырага дыялогу, у якім Ён з вялікай далікатнасцю ўваходзіць ва ўнутраны свет асобы, з якой, згодна з тагачасным грамадскім парадкам, не павінен нават абмовіцца словам. Езус ставіць жанчыну перад сітуацыяй, у якой яна знаходзіцца, але не асуджае яе; Ён дае ёй адчуць, што шануе яе, што ведае яе да глыбіні, а таксама абуджае ў ёй жаданне выйсці са штодзённай руціны.
    Прага Езуса была не столькі прагай вады, як прагай сустрэчы завялай, пустой душы. Езус хацеў сустрэць жанчыну з Самарыі, каб адкрыць ёй сэрца: Збаўца просіць яе, каб яна дала Яму піць, каб такім чынам падкрэсліць, выцягнуць з яе жаданне, якое жыло ў ёй самой.
        
Анёл Панскі са Святым Айцом, 23.03.2014 †

•  У Паўднёвай Карэі энцыкліка “Evagelii Gaudium” б’е рэкорды папулярнасці. Выданне на карэйскай мове выйшла пару тыдняў таму, але ўжо было прададзена каля 30-ці тысяч экзэмпляраў. Мясцовыя крыніцы падаюць, што да гэтага часу папскія дакументы разыходзіліся з цяжкасцю, што прадавалася максімальна 4 тысячы экзэмпляраў. Энцыклікай цікавяцца не толькі католікі, але і пратэстанты, і англікане, а таксама прадстаўнікі нехрысціянскіх веравызнанняў. Для многіх гэта магчымасць пазнаць Папу перад яго жнівеньскім візітам у гэтую краіну.
   
    •   У Германіі, у Мюнхене, лічаць, што ў гэтым годзе найбольш папулярнымі ў модзе будуць кашулькі з хрысціянскім матывам. Выраб такіх кашулек ужо пачаўся. На іх павінны быць размешчаны надпісы тыпу: “Так, мы хрысціяне”, Езус – дарога да Неба”, “Божае дзіця” і да т.п. †

Сучасны свет прапануе шмат спосабаў лячэння ад хвароб. Паліцы кнігарняў, старонкі інтэрнэт-рэсурсаў прыцягваюць увагу інтрыгуючымі назвамі кніг і артыкулаў. Шматлікія аўтары прапануюць “правераныя на сабе” і “дзейсныя” метады выратавання ў крытычных сітуацыях, запэўніваючы чытача, што ён у стане вылечыць сябе сам. Пра аздараўленне кажа таксама і Касцёл. Але як не заблытацца ў пошуку правільнага шляху да аздараўлення? Дзе яго шукаць? Як яго атрымаць? Хто аздараўляе? На гэтыя і іншыя пытанні, якія датычаць аздараўлення, мы папрасілі адказаць душпастара службы аховы здароўя г. Гродна кс. Мікалая Ціхановіча 

- Дзеля вылячэння ад хваробы людзі здзяйсняюць далёкія паломніцтвы, яны здольны выстаяць вялізныя чэргі, каб ушанаваць рэліквіі святых, гадзінамі моляцца перад іх абразамі. Ці з’яўляецца гэта гарантыяй аздараўлення? Што павінен рабіць чалавек, які шукае аздараўлення праз Касцёл? †

“Прыміце Духа Святога. Каму адпусціце грахі, таму будуць адпушчаны, на кім пакінеце, на тым застануцца” (Ян 20, 22–23)

Калі мы назіраем за людзьмі і падзеямі, узнікае пытанне, чаго ў свеце больш: дабра ці зла? Святое Пісанне кажа, што Пан Бог стварыў чалавека на свой вобраз і падабенства. Чалавек выйшаў з Божых рук цудоўным стварэннем. Ён прыгожы, гарманічны, радасны, вольны. Параўноўваючы свет, створаны Богам, з сучасным светам, мы не можам не заўважыць розніцы. Таму ў нас паўстаюць пытанні: “Адкуль у сэрцы чалавека з’явілася зло?”, “Якім чынам мы можам змагацца з ім?”. Бог не ствараў зла. Яно ўвайшло ў свет не таму, што свет быў недасканалы, але таму, што чалавек сам, маючы вольную волю, выбраў яго. Калі чалавек успрымае вольнасць як самаволю і робіць толькі тое, што сам хоча, не задумваючыся аб наступствах сваіх дзеянняў, незаўважна для сябе ён пачынае змяняцца. Кніга Быцця апісвае, калі і як быў учынены першы ў гісторыі свету грэх, які да сённяшняга дня мае знішчальны ўплыў на жыццё чалавека. Кожны чалавек нараджаецца з наступствамі першароднага граху: ён слабы, падлягае ўплыву зла, хварэе, церпіць, памірае. †

Новая версія IV касцёльнага наказу
   Канферэнцыя Епіскапату Польшчы прыняла дапаўненне IV касцёльнага наказу, які датычыцца посту і ўстрымання ад мясных страў. Пятніцы і далей захоўваюць пакутны характар.
   
    IV наказ у новай версіі гучыць наступным чынам: “Захоўваць ва ўстаноўленыя дні пост і ўстрыманне ад мясных страў, а ў перыяд Вялікага посту не ўдзельнічаць у забавах”.
    “Новы запіс чацвёртага наказу ніяк не змяняе характару кожнай пятніцы як пакаяннага дня. Калі ж у пятніцу католік хацеў бы па важнай прычыне адступіць ад пакаяннага перажывання гэтага дня, ён павінен атрымаць адпаведнае звальненне”, – напісана ў пастанове Канферэнцыі Епіскапату, якая прадстаўляе актуальнае гучанне пяці касцёльных наказаў.†

Хвала Хрысту!
    Вітаю ўсіх чытачоў на старонках газеты “Слова Жыцця” ў рубрыцы “На скрыжаванні”. На парозе красавік. Растаў апошні снег і прыгрэла ласкавае сонца. Спадзяюся, настрой у Вас бадзёры, а сілы адноўленыя. Усё гэта патрэбна сапраўднаму хрысціяніну – вясёламу і поўнаму сіл.
    У гэтым месяцы паразважаем з Вамі над адносінамі да жыцця, свету і сябе, а таксама над даволі цікавым пытаннем аб Божай волі. Ці ўсё, што робіцца ў свеце, адбываецца па жаданні Бога? Вы даведаецеся аб тым, чаму ружы не з’яўляюцца паказчыкам кахання і як не абяднець, заўсёды аддаючы сябе.
   З Богам. †

Мэтай і вынікам кожнай сапраўднай споведзі з’яўляецца паяднанне чалавека з Богам і супольнасцю, выпраўленне свайго жыцця, а таксама аднаўленне праўдзівага вобраза Бога ў сабе.
    Кожная першая споведзь чалавека ахоплівае ўсё папярэдняе жыццё. У выпадку дзіцяці, якое прыступае да споведзі ўпершыню, перыяд, за які яно спавядаецца, даволі невялікі. Здараецца і так, што ўжо сталы чалавек, ахрышчаны ў дзяцінстве, доўга не ўдзельнічаў у рэлігійным жыцці, а пазней, натхнёны ласкай Бога, навярнуўся і вырашыў прыступіць да споведзі за ўсё жыццё. У гэтым выпадку споведзь ахоплівае сапраўды доўгі перыяд. У каталіцкіх часопісах можна час ад часу прачытаць вельмі прыгожыя сведчанні тых, хто паяднаўся з Богам і Касцёлам пасля доўгіх гадоў. Св. Аўгусцін, які таксама перажыў навяртанне ўжо ў сталым узросце, напісаў: “Ты, Пане, добры і міласэрны. Ты сягнуў да самых глыбінь маёй душы. Адтуль, з глыбіні майго сэрца, Ты дастаў і далёка адкінуў неабсяжнасць сапсаванасці... Дзе ж была мая вольная воля на працягу столькіх гадоў? Якім прыемным нечакана стала для мяне быць свабодным ад дурных задавальненняў!” (Споведзь, IX, 1). †

• Можна ўсёй сям’ёй уключыцца ў чытанне Святога Пісання, дзе адпаведна падабраныя фрагменты пазнаёмяць не толькі дзяцей, але і бацькоў з гісторыяй збаўлення, а таксама з сімваламі, якія ёй спадарожнічаюць. Дзеці такім чынам навучацца знаходзіць кнігі і строфы Святога Пісання. Гэта таксама форма велікапоснага календара, дзякуючы якому мы можам адчуць, што набліжаемся да Пасхальнага Трыдууму.
   • Можна зрабіць крыж і абклеіць яго фатаграфіямі ці загалоўкамі з газет, малюнкамі дзяцей, якія б паказвалі штосьці з іх штодзённага жыцця. Гэты праект патрэбен для таго, каб усвядоміць дзецям, што Пан Езус нясе на крыжы наша штодзённае жыццё, з’яўляецца яго часткай, што Ён памёр за нашыя грахі. Можна дадаткова прыклеіць папяровыя кветкі, як добрыя ўчынкі, і кнопкі, як дрэнныя ўчынкі. †

“Будзе больш споведзей і добрых абяцанняў – шмат скрадзеных рэчаў вернецца хутка. А ўсё распачнецца проста з Серады, і менавіта з попелу... з камячка, што брудзіць”.
(Кс. Ян Твардоўскі)

5 сакавіка каталіцкі Касцёл адзначаў Папяльцовую сераду. Святары пасыпалі вернікам галовы попелам на знак пакаяння і ачышчэння, прамаўляючы пры гэтым словы: “Памятай, што ты – прах, і ў прах вернешся” або “навяртайцеся і верце ў Евангелле”. Гэтым самым распачаўся перыяд 40-дзённага Вялікага посту, які павінен падрыхтаваць вернікаў да самага важнага свята – свята Уваскрасення Пана.
    Кс. біскуп Аляксандр Кашкевіч, цэлебруючы ў гродзенскай катэдры ранішнюю св. Імшу, засяродзіўся над словамі: “Ад імя Хрыста просім: паяднайцеся з Богам” (2 Кар 5, 20). Іерарх адзначыў, што перыяд Вялікага посту – гэта час асаблівага з’яднання з Богам і бліжнімі, час пакоры і пакуты, малітвы, міласэрнасці і міласціны. Кс. біскуп заахвочваў вернікаў да рэфлексіі і разважання над пытаннем: “Якія ў мяне адносіны з Богам?”.
    “Трэба праз малітву наладжваць з Богам жывы кантакт, каб гэта былі сапраўдныя адносіны са Стварыцелем, які з’яўляецца нашым Айцом і прымае кожнага з нас як сваё дзіця”, – сказаў кс. біскуп Аляксандр. †

Ужо за намі першыя дні Вялікага посту, велікапосныя набажэнствы Крыжовага шляху, Песень жальбы. У Касцёле вельмі часта гавораць, што гэта асаблівы час, дадзены нам, каб пакаяцца і навярнуцца. Гэты час павінен стаць для кожнага католіка нагодай, каб яшчэ лепш прыглядзецца да свайго хрысціянства і адносін з Богам. Ён павінен таксама стаць часам, калі трэба больш пакутаваць за свае грахі і прымаць пастановы, якія павінны дапамагчы нам у працы над сваімі самымі частымі заганамі. Усе пакаянныя і малітоўныя практыкі, у якіх мы ўдзельнічаем падчас Вялікага посту, з’яўляюцца праяўленнем нашай удзячнасці Езусу за справу збаўлення. Той, хто жадае паказаць сваю ўдзячнасць, прысутнічае на гэтых набажэнствах, а той, каму ўсё гэта абыякава, мае іншыя справы і заняткі.
    У нашай рэлігійнай традыцыі адным з практыкуемых велікапосных набажэнстваў з’яўляецца набажэнства Песень жальбы. Гэтае набажэнства мае сваю гісторыю і традыцыю. Яно было складзена і выдадзена ў 1707 г. пры парафіяльным касцёле Святога Крыжа ў Варшаве, дзякуючы намаганням архібрацтва св. Роха. Назва паходзіць ад першых слоў, якія распачынаюць гэтае набажэнства. Спачатку яно спявалася толькі пры касцёле, у якім паўстала, затым пашырылася на ўсю Польшчу, а сёння спяваецца і ў іншых краінах. Арыгінальная версія захавала старапольскае гучанне. Набажэнства з самага свайго пачатку заахвочвае да таго, каб разважаць Муку нашага Пана Езуса Хрыста і каб у пэўным сэнсе адчуць усё тое, што Езус выцярпеў і перажыў у гэтыя хвіліны. †

Папа Францішак
    Праз заклік да навяртання, Вялікі пост надыходзіць, каб нас прадбачліва абудзіць, прабудзіць з летаргіі, з рызыкі пагружэння ў інерцыю. Заклік, які Пан скіроўвае да нас праз прарока Ёэля, гучны і выразны: “Навярніцеся да Мяне ўсім сэрцам” (параўн. Ёэл 2, 12). Чаму мы павінны навярнуцца да Бога? Таму што нешта не ў парадку ў нас, у грамадстве, у Касцёле, і трэба, каб мы гэта змянілі, выправіліся, навярнуліся! Яшчэ раз Вялікі пост надыходзіць, каб скіраваць свой прароцкі заклік, каб прыгадаць нам, што магчыма стварыць штосьці новае ў нас саміх і вакол нас, проста таму, што Бог верны, што Ён увесь час поўны дабрыні і міласэрнасці і заўсёды гатовы прабачыць нам і пачаць з пачатку. З гэтым дзіцячым даверам давайце вырушым у дарогу!
        
Фрагмент гаміліі падчас св. Імшы на распачацце Вялікага посту, 05.03.2014 †

Дэканат Ваўкавыск

Калі 6 чэрвеня 1877 г. наш знакаміты мастак Напалеон Орда намаляваў гнезненскі касцёл, ён падпісаў малюнак: “Касцёл святога Міхала. Касцёл вельмі старажытны, на вонкавым баку сцяны выціснута 1121, невядома, ці то згадка пра год”. І дагэтуль таямніца гэтай лічбы не высветлена. Ніхто не адважыўся сцвярджаць, што гэта дата заснавання святыні, яна не ўзгадваецца ні ў вядомых архіўных дакументах, ні ў працах даследчыкаў. Сёння надпіс можна ўбачыць на правай частцы галоўнага фасада.
    Апакрыфіка аб заснаванні касцёла ў 1121 г. звязана з тым, што наша Гнезна блытаюць з аднайменным старажытным горадам у Польшчы. Дакументальна наша Гнезна вядома з першай паловы XV ст., калі яно належала роду Манівідаў, у 1449 г. яно стала ўласнасцю Вайшвіловічаў, потым – Шэметаў. З 1545 г. часткай маёнтка валодалі Хадкевічы, потым – Окуні, Кердэі, з пачатку XVIII ст. да пачатку ХIХ ст. – Ромеры, а затым да 1939 г. – Тарасовічы.†