Папа Францішак
    Па сутнасці, перад Богам мы ўсе грэшнікі, якім неабходна прабачэнне. Езус сказаў нам не асуджаць. Братэрскі напамін – гэта пытанне любові і адзінства, якія павінны панаваць у хрысціянскай супольнасці, гэта ўзаемная паслуга, якую мы можам і павінны аказваць адзін аднаму. Гэта магчыма і вынікова толькі тады, калі кожны прызнае сябе грэшнікам, асобай, якой неабходна прабачэнне Пана. Тая самая свядомасць, якая прыводзіць да таго, што я распазнаю памылку іншага, яшчэ больш прыгадвае мне, што я сам заблукаў і шмат разоў блукаю.
        
“Анёл Панскі” са Святым Айцом, 07.09.2014 †

Умілаваныя ў Хрысце Пану Браты і Сёстры, дарагія Дыяцэзіяне!
   
    Дзякуючы Пану Богу за добра і плённа перажытыя канікулы і летні адпачынак, мы распачынаем чарговы навучальны і катэхетычны год.
   
    Пасля перапынку на канікулы ізноў “ажылі” школы ў нашых гарадах і вёсках, запрашаючы дзяцей і моладзь узяцца за навуку і здабыванне ведаў, якія ўжо цяпер дапамогуць ім усё лепш разумець сябе саміх, іншых людзей і навакольны свет, а ў будучыні дапамогуць стаць свядомымі і карыснымі членамі грамадства. Таму мы лічым правільным і неабходным абавязак паўсюднай адукацыі і цешымся, што бацькі, настаўнікі і выхавацелі падыходзяць да яго рэалізацыі, як правіла, з належным клопатам і моцным пачуццём адказнасці. †

Кс. бп Юрый Касабуцкі, дапаможны біскуп Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі, правёў у Гродзенскай вышэйшай духоўнай семінарыі два туры рэкалекцый для святароў нашай дыяцэзіі. Аб тым, як быць добрым ксяндзом у наш час, аб моцнай веры ў складаных сітуацыях, а таксама аб дзейнасці сект у Беларусі з Яго Эксцэленцыяй размаўляў кс. Павел Салабуда.

– Ваша Эксцэленцыя, Вы вяртаецеся ў семінарыю ўжо ў якасці біскупа. Якія ўражанні і пачуцці ў Вас узнікаюць, калі Вы наведваеце сваю школу Хрыста ў поўні святарства?
    – Я ўжо не першы раз прыязджаю ў семінарыю як біскуп – вясной я праводзіў дзень засяроджання для семінарыстаў. Безумоўна, гэтая роля дастаткова незвычайная для мяне, я перажываю іншыя ўражанні. Прыгадваю семінарыйныя гады: як сядзелі ў капліцы, як жылі тут, як хадзілі па калідорах, таму нядзіўна, што я адчуваю пэўную настальгію. Я заўсёды наведваю семінарыю з вялікай удзячнасцю да выхавацеляў і выкладчыкаў, якія прысвячалі вельмі шмат часу, каб перыяд фармацыі быў сапраўдным перыядам падрыхтоўкі да святарства. Толькі цяпер я ўсведамляю сабе, колькі энергіі, колькі сіл трэба было прысвяціць нам, семінарыстам, каб мы маглі стаць святарамі; колькі працы, колькі, часам, нерваў каштавала выкладчыкам наша святарства. Я заўсёды стараюся маліцца за ўсіх тых людзей, якіх я сустракаю на сваім жыццёвым шляху. †

30 жніўня 2014 г. у касцёле Унебаўзяцця Найсвяцейшай Панны Марыі ў Жалудку (Гродзенская дыяцэзія) адбыліся адмысловыя ўрачыстасці з нагоды 100-годдзя з дня нараджэння кс. прэлата Пятра Барташэвіча, шматгадовага пробашча гэтай парафіі. Яго выхаванцамі з’яўляюцца Мітрапаліт Мінска-Магілёўскі арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч і кс. прэлат Антоній Ханько – канцлер Гродзенскай курыі і пробашч парафіі Адшукання Святога Крыжа ў Гродне.

Святую Імшу з гэтай на­годы ўзначаліў Мітрапаліт Тадэвуш Кандрусевіч, яе канцэлебравалі дапаможны біскуп Гродзенскай дыяцэзіі Юзаф Станеўскі, кс. прэлат Антоній Ханько і іншыя святары, асабліва тыя, хто добра ведаў кс. Пятра Барташэвіча. У св. Імшы прынялі ўдзел таксама шматлікія вернікі жалудоцкай парафіі і госці, у тым ліку свецкія выхаванцы і міністранты кс. Пятра Барташэвіча. †

•  У сталіцы Ліберыі, Манровіі, вірус эбола стаў прычынай смерці цэлай супольнасці боніфратраў, якія апекаваліся хворымі на гэты вірус у шпіталі св. Юзафа, якім кіруе ордэн. Разам з братамі памерлі таксама шэсць свецкіх працаўнікоў гэтай медыцынскай пляцоўкі. Вірус эбола, які выклікае гемарагічную ліхаманку, ад сакавіка бягучага года забіў у некалькіх краінах Заходняй Афрыкі больш за 1400 чалавек. Заражэнне адбываецца пры кантакце з біялагічнымі вадкасцямі хворага.
   
    •  У Лондане былыя англіканцы хочуць заахвоціць сваіх сувызнаўцаў па іх прыкладзе далучыцца да каталіцкага Касцёла, да ўстаноўленага для іх ардынарыяту. У кожнай супольнасці ардынарыяту адбыўся своеасаблівы дзень адкрытых дзвярэй. Пасля таго, як Сінод Касцёла Англіі дапусціў жанчын да біскупства, значная колькасць англіканцаў выразіла жаданне з’яднацца з каталіцкім Касцёлам. †

Узнагарода праў чалавека
для езуітаў
   Езуіты з Мальты, якія дапамагаюць бежанцам, былі намінаваны на сёлетнюю Узнагароду праў чалавека імя Вацлава Гавела, якую прызначае Савет Еўропы.
   
    У абвешчаным у Празе абгрунтаванні падкрэслена, што мальтыйскія езуіты ўдзельнічаюць у абароне праў бежанцаў, асоб, якія шукаюць прытулку, і мігрантаў. Людзям у лагерах для бежанцаў аказваюць таксама юрыдычную і псіхалагічную дапамогу. Узнагарода фінансуецца і складае 60 тыс. еўра. Яе лаўрэаты стануць вядомы 29 верасня. Узнагарода праў чалавека носіць імя Вацлава Гавела, памерлага ў 2011 годзе чэшскага абаронцы праў чалавека і пазнейшага прэзідэнта Чэхіі. †

Хвала Хрысту!
    Рада зноў вітаць Вас, паважаныя Чытачы, на старонках газеты ў рубрыцы “На скрыжаванні”. Мы разам сустрэнем гэтую восень і сплануем яе пачатак у разрэзе духоўнага развіцця.
    Самаўдасканаленне, як прыемны парфум – каб падтрым­ліваць вакол сябе чароўны пах, трэба перыядычна распыляць на сябе флакон. Інакш эфект можа застацца незаўважным. Таму духоўны рост – гэта канчатковая мэта кожнага нашага з Вамі прыпынку на скрыжаванні жыцця.
    Сёння паразважаем аб тым, як праяўляецца шчодрасць, навошта людзі ахвяруюць сабой дзеля іншых і як зразумець, што бліжняму зараз патрэбен менавіта ты.
    Адразу заахвочваю да каментарыяў у рубрыцы. Актыўныя чытачы будуць узнагароджаны разнастайнымі прызамі.
    З Богам! †

“Бярыце і ешце, гэта Цела Маё, якое за вас будзе выдана” (параўн.: Мц 26, 26). Праз сваю бязмежную любоў Пан Езус назаўсёды застаўся сярод нас у Эўхарыстыі і прагне, каб кожны браў удзел у Яго Ахвяры і прымаў Яго як спажытак, які дае вечнае жыццё.
    Аднак гэта не заўсёды маг­чыма. Прычынай могуць быць адсутнасць святара, вялікая адлегласць да касцёла, хвароба альбо ўнутраны стан душы. Выйсцем з падобных сітуацый з’яўляецца прыняцце духоўнай Камуніі.
    Пазбегванне практыкі духоў­най Камуніі звязана з фактам усталявання рэдкага прыняцця святой Камуніі пад выглядам Хлеба і Віна. У Сярэднявеччы паўстала традыцыя прыступаць да св. Камуніі толькі на Вялікдзень, чаму спрыяла пастанова IV Латэранскага Сабору. Ад Трыдэнцкага Сабору пачалі раіць прымаць духоўную Камунію, і найчасцей практыкавалася яна ў манаскіх супольнасцях, але не толькі. †

“Як добра і як прыемна, калі браты жывуць разам”
(параўн.: Пс 133 (132), 1)

У адным лесе жылі па суседству два вожыка. Днём яны збіралі грыбы і ягады, грэліся на сонейку, а па начах кожны залазіў пад сваю елку.
    Трэба сказаць, што ноччу ў лесе было вельмі холадна і мокра. Яшчэ з вечара пачынаў слацца густы туман, акутваючы траву, кусты і дрэвы белай заслонай. Вожыкі збіралі лісточкі і траву, каб зрабіць сваё сховішча цяплейшым. Але гэта не вельмі дапамагала, і па начах яны трэсліся ад холаду. А раніцай з першымі промнямі сонца яны выбіраліся на палянку і грэліся там. †

Адной з самых дарагіх рэліквій з даўніх часоў, якой па праву ганарыцца парафія св. Францішка Ксаверыя ў Гродне, з’яўляецца добра вядомы і паўсюдна шануемы абраз Маці Божай Снежнай, які тут ушаноўваюць пад назвай Маці Божай Кангрэгацкай. 3 жніўня жыхары горада і ўсе, хто даручае сябе заступніцтву Марыі, з пакорай і шчырай верай дзякавалі за юбілей 350-годдзя пераносу ў Гродна гэтага цудатворнага абраза.

Юбілейныя ўрачыстасці абраза Маці Божай Кангрэгацкай папярэдзілі своеасаблівыя духоўныя практыкаванні, у межах якіх у катэдральным касцёле 31 ліпеня, а таксама 1 і 2 жніўня былі прамоўлены спецыяльныя казанні і малітвы. Ноччу з 2 на 3 жніўня ў катэдры адбылося ўсяночнае малітоўнае чуванне. Апоўначы была адпраўлена св. Імша пад кіраўніцтвам кс. б-па Юзафа Станеўскага, да самай раніцы адбывалася начная адарацыя Найсвяцейшага Сакраманту, у якой прынялі ўдзел вернікі ўсяго горада. †

Папа Францішак пры­вітаў у тэлеграме Прэзі­дэнта Рэспублікі Беларусь Аляксандра Лукашэнку і ўвесь беларускі народ.

З 13 па 18 жніўня 2014 г. праходзіў апостальскі візіт Святога Айца ў Паўднёвую Карэю, на шляху ў якую самалёт з Пантыфікам праляцеў над нашай краінай.
    “Пралятаючы над Вашай нацыянальнай тэрыторыяй, я скіроўваю мае найлепшыя пажаданні Вашай Эксцэленцыі і Вашым суграмадзянам. Просячы Божага бласлаўлення для ўсяго народа, я малюся, каб усемагутны Бог адарыў усіх вас дабрабытам і супакоем”, – прыводзіць беларуская рэдакцыя Ватыканскага радыё словы тэлеграмы, скіраванай Пантыфікам на імя кіраўніка беларускай дзяржавы.
    Самалёт, у якім ляцеў Папа, знаходзіўся над тэрыторыяй Беларусі 13 жніўня каля 19.00 па мясцовым часе. Па дарозе ў Паўднёвую Карэю Святы Айцец праляцеў над 11 краінамі: Італіяй, Харватыяй, Славеніяй, Аўстрыяй, Славакіяй, Польшчай, Беларуссю, Расіяй, Манголіяй, Кітаем і, нарэшце, самой Паўднёвай Карэяй. Пераадоленая дыстанцыя склала 8970 км.

З кс. рэктарам Раманам Рачко аб семінарыі, алюмнах, будучых планах новага рэктара і святкаванні 25-годдзя Alma Mater размаўляў кс. Павел Салабуда.

Ксёндз Раман Рачко Нарадзіўся 25 сакавіка 1979 года ў в. Алекшышкі, парафія Нача. Гродзенскую ВДС скончыў у 2002 годзе, святарскія пасвячэнні атрымаў 24 мая 2003 года ў Гродне з рук кс. біскупа Аляксандра Кашкевіча. Дыяканскую практыку праходзіў у Ашмянах, у 2002–2003 гадах быў там вікарыем. З 2003 па 2005 год – студэнт Каталіцкага ўніверсітэта ў Любліне (Польшча). З 2005 па 2007 год быў прэфектам Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Гродне, а з 2007 па 2011 год – намеснікам рэктара гэтай жа семінарыі. У 2011–2014 гадах выконваў душпастарскую паслугу ў Германіі.

– Спачатку я хацеў бы павіншаваць Вас, Ксёндз Рэктар, з прыняццем новай паслугі ў дыяцэзіі і спытацца, як Вы ўспрынялі гэтае рашэнне кс. біскупа Аляксандра.
    – Паслуга ў духоўнай семінарыі не чужая для мяне. Пасля майго двухгадовага навучання ў Люблінскім каталіцкім універсітэце кс. бп Аляксандр Кашкевіч прызначыў мяне прэфектам Гродзенскай вышэйшай духоўнай семінарыі. Праз тры гады я стаў яе віцэ-рэктарам. На працягу шасцігадовай паслугі ў семінарыі я мог выязджаць у Германію на замену ксяндзоў, якія працуюць у нямецкамоўных парафіях, падчас іх водпускаў. Гэта было для мяне выдатнай магчымасцю знаёмства з іншымі аспектамі душпастарскай працы ў каталіцкім Касцёле, якія не заўсёды цэняцца ў нашым лакальным Касцёле. Паступова ўва мне наспявала жаданне лепш пазнаёміцца з каталіцкім Касцёлам у Германіі. †