Дэканат Ваўкавыск

Паселішча вядома з XV ст. як уласнасць ваяводы навагрудскага Аляксандра Хадкевіча (+1549), на пачатку XVI ст. ужо мела статус мястэчка Ваўкавыскага павета Навагрудскага ваяводства ВКЛ (аднайменны маёнтак Хадкевічаў знаходзіўся побач, таму мястэчка мела яшчэ назву Падросль) і належала, яшчэ з канца XV ст., канцлеру Гераніму Хадкевічу (+1617). Менавіта яго намаганнямі напрыканцы XVI ст. у Росі быў пабудаваны першы касцёл, а ў 1611 г. тут была зафундавана парафія. Згодна з фундушам плябана “на ўтрыманне вікарыя і трох слуг касцельных: аднаго для паслугі пробашчу, а дваіх для іграння на аргане, спеваў і навучання дзяцей”, ахвяраваўся фальварак Гарасімоўшчына (цяпер Плябанаўцы). †

Папа Францішак
    Той, хто давярае сябе Езусу ўкрыжаванаму, атрымлівае Божую міласэрнасць, якая ацаляе ад смяротнай атруты граху. Лекі, якія Бог дае чалавеку, карысныя асабліва для сужэнцаў, якія “не могуць перанесці пілігрымку” і былі спакушаны расчараваннем, нявернасцю, адступленнем, пакінутасцю... Любоў Езуса, які блаславіў і асвяціў адзінства сужэнцаў, здольна захаваць іх каханне, аднавіць яго, калі яно, кажучы па-людску, губляецца, разрываецца і вычэрпваецца. Любоў Хрыста можа вярнуць сужэнцам радасць ісці па жыцці разам, бо сужэнства – гэта супольнае пілігрымаванне мужчыны і жанчыны, дзе заданнем мужчыны з’яўляецца дапамога жонцы, каб яна была больш жанчынай, а заданнем жанчыны – дапамога мужу, каб ён быў больш мужчынам. Гэта дапаўненне розніц. Гэта не гладкае падарожжа, без канфліктаў, бо яно б не было людскім. Гэта патрабавальнае падарожжа, часам складанае, часам канфліктнае, але такое жыццё! Сужэнства з’яўляецца сімвалам жыцця, рэальнага жыцця, гэта не “фантастыка”! Гэта сакрамант любові Хрыста і Касцёла, любові, якая ў крыжы знаходзіць сваю праверку і паручыцельства.
        
Фрагмент гаміліі ў свята Узвышэння Святога Крыжа †

•  У Бразіліі, у Рыа-дэ-Жанейра, быў абакрадзены мясцовы арцыбіскуп. Тры ўзброеныя мужчыны затрымалі аўтамабіль кард. Жуана Тэмпесты ў кіламетры ад яго рэзідэнцыі. Пазнаўшы кардынала, яны спачатку папрасілі ў яго прабачэння, а затым аграбілі. Забралі тэлефон, персцень, крыж і пяро. Абакралі таксама семінарыста і фатографа, якія спадарожнічалі арцыбіскупу. Паліцыі ўжо ўдалося адшукаць усе скрадзеныя рэчы акрамя фотаапаратаў.
   
    • Каталіцкі біскуп Мальты прапанаваў, каб кожная парафія дыяцэзіі прыняла адну сям’ю хрысціян, якіх праследуюць на Блізкім Усходзе. Кіраўніцтва Мальты прагне паведаміць аб тым, што яго дыяцэзія гатова зрабіць такі крок, каб дапамагчы хрысціянскім сем’ям, што перажываюць ганенні. †

33 гады з моманту прэзбітэрскіх пасвячэнняў адзначыў 12 верасня ксёндз прэлат Вінцэнт Лісоўскі, пробашч парафіі Беззаганнага Зачацця Найсвяцейшай Панны Марыі ў Лідзе і дэкан Лідскі.

Як заўважыў сам святар, гэтая дата для яго вык­лючная і адрозніваецца ад тых, што ён адзначаў раней: яна нагадвае ўзрост зямнога жыцця Езуса Хрыста, i ў гэты дзень ён асабліва яднаецца з асобай Найвышэйшага і Вечнага Святара.
    Радасць кс. Вінцэнта прыйшлі падзяліць шматлікія госці. Святую Імшу ў лідскім касцёле, дзе святар служыць ужо шмат гадоў, узначаліў дапаможны біскуп Пінскай дыяцэзіі Казімір Велікаселец, з якім юбіляр разам вучыўся ў падпольнай семінарыі ў кс. інфулата Вацлава Пянткоўскага ў Мядзведзічах. Прыбылі святары, якіх яднаюць повязі сяброўства з кс. Лісоўскім, тыя, хто супрацоўнічаў з ім у парафіі, а таксама яго выхаванцы. Парафіяльная супольнасць, якой служыць юбіляр, таксама агарнула яго ў гэты дзень сваёй малітвай. Біскуп Казімір Велікаселец нагадаў сабраным пра тое, як яны разам з юбілярам пачыналі вучобу ў семінарыі ў кс. Пянткоўскага. Ксёндз Вацлаў Пянткоўскі, былы Генеральны вікарый Пінскай дыяцэзіі, вязень ГУЛАГа, быў выхавацелем маладых святароў. У часы ганенняў на Касцёл ён арганізаваў падпольную семінарыю, дзе рыхтаваў кандыдатаў да святарства. Два з іх – Антоній Дзям’янка і Казімір Велікаселец – сталі біскупамі. Сярод былых вучняў кс. Пянткоўскага таксама кс. прэлат Антоній Гей з Брэста, кс. прэлат Вінцэнт Лісоўскі з Ліды, кс. Генрых Акалатовіч з Валожына і многія іншыя святары. †

13 верасня 2014 г. Мітрапаліт Мінска-Магілёўскі арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч узначаліў урачыстую святую Імшу ў парафіі Нараджэння Найсвяцейшай Панны Марыі ў Зарачанцы (Баля Касцёльная, Гродзенская дыяцэзія). Імша была прымеркавана да фацімскага дня і 25-годдзя адкрыцця канфіскаванага ў часы ганенняў касцёла пасля яго перадачы вернікам.

У св. Імшы ўдзельнічалі біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч, святары і вялікая колькасць вернікаў.
    Пробашч парафіі кс. Віктар Мыслюк, вітаючы гасцей, адзначыў, што вернікі парафіі хочуць выказаць Богу падзяку за дар парафіяльнай святыні, за яе захаванне, за тое, што пасля праследавання веры ўжо на працягу 25-ці гадоў яны могуць у ёй маліцца і духоўна адраджацца. Па словах святара, “той, хто дзякуе, у сто разоў больш атрымлівае ад Бога”. Вернікі парафіі павіншавалі Мітрапаліта з 25-годдзем біскупскіх пасвячэнняў, пажадаўшы яму патрэбных сіл на далейшыя гады служэння. †

7 верасня бягучага года а 12-й гадзіне пад кіраўніцтвам дапаможнага біскупа Гродзенскай дыяцэзіі Юзафа Станеўскага была адпраўлена св. Імша падзякі за 20 гадоў існавання парафіі Найсвяцейшага Адкупіцеля ў Гродне на Дзевятоўцы.

Знамянальным з’яў­ляецца той факт, што св. Імша адбылася на месцы, дзе ўсё пачалося. На пачатку літургіі а. Юзаф Ген­за прадставіў гісторыю ўзнікнення парафіі.
    Канец васьмідзясятых гадоў XX стагоддзя – гэта час палітычных змен у Еўропе, якія маюць вялікі ўплыў на рэлігійнае жыццё. Пасля многіх гадоў праследаванняў Касцёлы і веравызнанні атрымліваюць магчымасць свабодна абвяшчаць Евангелле. Рэлігійнае жыццё, якое перажывае сваё адраджэнне, у той жа час пакутуе ад недахопу святынь і святароў. Гэта датычыцца таксама і Беларусі. На дапамогу прыходзяць святары з іншых краін, у першую чаргу з Польшчы, а сярод іх рэдэмптарысты, якія праводзяць у Гродзенскай дыяцэзіі парафіяльныя місіі. Кс. бп Аляксандр Кашкевіч даручае рэдэмптарыстам душпастарства ў некалькіх парафіях, сярод якіх таксама новая парафія ў Гродне на Дзевятоўцы, утвораная дэкрэтам ад 27 жніўня 1994 года. †

Самая высокая сакральная скульптура
ў Паўднёвай Амерыцы
   Група архітэктараў і скульптараў працуе ў Балівіі над стварэннем 50-метровай фігуры Маці Божай з Уркупіна. Статуя будзе самай высокай сакральнай пабудовай у Паўднёвай Амерыцы.
   
    Узгаданы вобраз Маці Божай ахінуты асаблівым культам. Ідэя ўстаноўкі гіганцкай копіі фігуры з Уркупіна належыць балівійскаму архітэктару Лусіо Менэсесу. Задумка нарадзілася ў 2000 г.
    Месца ў Квілакола, дзе павінна быць устаноўлена фігура, знаходзіцца на тэрыторыі ландшафтнага парку, вядомага сваімі археалагічнымі адкрыццямі і асаблівымі турыстычнымі і рэлігійнымі славутасцямі. У канцы жніўня там адбылася спецыяльная пілігрымка, на якой быў прэзентаваны 2,5-метровы макет, перанесены затым на месца, дзе будзе знаходзіцца сапраўдная скульптура. Пры помніку будзе таксама ўзнесена капліца. †

14 верасня скончыліся рэкалекцыі з кс. Антанэла Кадэду, які прыехаў у Масты, каб наблізіць людзям Бога, каб паказаць жывога Госпада, які ёсць сярод нас. Два дні шчырай малітвы, адарацыя, простыя, поўныя энтузіязму канферэнцыі. Кс. Антанэла – італьянскі харызматык, які мае за сабой 30 гадоў святарства. Ён жыве разам з беднымі ў Сан-Паўлу, што ў Бразіліі. Штодзень ён нясе Евангелле наркадылерам, прастытуткам і заблукалым душам. Аб знаёмстве з Беларуссю, Святым Духу і служэнні з кс. Антанэла размаўлялі Яна Ткачук і кс. Юрый Жэгарын.

– Ксёндз Антанэла, як Вы атрымалі запрашэнне ў Беларусь і чаму згадзіліся?
    – Пачалося ўсё з таго, што святар з Беларусі папрасіў адну з місіянерак нашага таварыства запытацца ў мяне, ці магу я прыехаць. Я нават не ведаю, які гэта быў святар. Я проста згадзіўся. Мне заўсёды вельмі хацелася прапаведаваць у Беларусі – краіне, дзе яшчэ застаецца вялікі ўплыў Расіі. †

Да, в экстремальных случаях крещение может преподать любой человек – «каждый человек», говорится в Кодексе канонического права (канон 861), при этом в каноне не уточняются другие детали, кроме одной: «каждый человек, движимый надлежащим намерением».
   
    Разумеется, речь идет о чрезвычайных обстоятельствах, таких как опасность смерти, когда невозможно прибегнуть к другому служителю таинства. Чтобы такое крещение было действительным, нужно, чтобы совершающий его намеревался сделать то, что делает Церковь по велению Господа. Даже если этот человек нехристианин или вообще неверующий. †

Каталіцкая сямейная кансультацыя ў Гродне дзейнічае з 1997 года. Яе дзейнасць накіравана на аказанне дапамогі людзям, якія маюць цяжкасці ў асабістым, сужэнскім ці сямейным жыцці.
    Першым душпастырам, які апекаваўся кансультацыяй, быў кс. Тадэвуш Крыштопік. На пачатку свайго існавання кансультацыя працавала тры разы на тыдзень, але колькасць зацікаўленых асоб увесь час узрастала. У 2009 годзе супрацоўнікі кансультацыі пачалі прымаць удзел у сямейных курсах, арганізаваных у нашай дыяцэзіі. Ездзілі таксама на майстар-класы за мяжу (Ломжа, Масква). У найбольшых парафіях Гродна з’яўляліся філіялы кансультацыі, дзе адбываліся перадшлюбныя курсы і размовы з супрацоўнікамі кансультацыі. †

“Бо ўвесь закон у адзін сказ укладваецца: любі бліжняга твайго, як самога сябе” (Гал 5, 14)

У адным лесе жылі ваверчаня Філя і зайчаня Кузя. Кожны меў свой любімы занятак: ваверчаня цэлымі днямі скакала па галінках дрэў, а зайчаня бегала па лесе і ласавалася заечай капустай. Яны не былі знаёмыя адзін з адным і, магчыма, ніколі б не пазнаёміліся, каб не здарылася з імі адна гісторыя.
    Аднойчы раніцай, калі сонца толькі выходзіла з-за гарызонта, Філя вылез з дупла вялікага дрэва, каб паснедаць. Ён сядзеў, абапіраючыся на свой пухнаты рыжы хвост, і трымаў у пярэдніх лапах вялікую кедравую шышку. Кедравыя шышкі запоўнены смачнымі гарэшкамі, якімі вельмі любяць ласавацца вавёркі. Вось наш Філя як раз гэтым і займаўся. †

“У Божае Імя” – менавіта такія словы перад вайной у польскіх школах пісаліся на першых старонках сшыткаў. Такім чынам вучні давяралі сваю будучыню Пану, пакорна прызнаючы – без Бога чалавек нічога не варты. Новы сшытак, новы навучальны год, усю сваю будучыню сапраўдны хрысціянін пачынаў з Богам, у Божае Імя.

1 верасня па ўсёй краіне прайшлі святочныя лінейкі, прымеркаваныя да пачатку новага навучальнага года. У першы вераснёўскі ранак каля школ было шматлюдна: вучні, настаўнікі, бацькі віталі Дзень ведаў. Званок паклікаў дзяцей і моладзь на заняткі, дзе іх будуць чакаць новыя веды і адкрыцці.
    Сталася добрай традыцыяй, што з нагоды пачатку навучальнага года ў святынях адбываюцца набажэнствы, падчас якіх вернікі моляцца аб патрэбных ласках для дзяцей і моладзі, просяць аб спасланні дароў Святога Духа для тых, хто прыступае да навукі, каб новы навучальны год быў плённым не толькі ў плане навукі, але і ў пазнаванні Бога і Яго ісцін. Вучні і студэнты прыносяць у касцёл дзённікі, сшыткі, заплечнікі, заліковыя кніжкі, каб іх асвяціў святар, і распачынаюць навучальны год у Божае Імя. †