Дэканат Іўе

Ліпнішкі вядомыя з XVI ст. як мястэчка Ашмянскага павета ВКЛ, вялікакняжацкая маёмасць. Парафіяльны касцёл быў заснаваны тут у 1510 г. па фундацыі караля Жыгімонта I Старога. Першапачаткова святыня была асвечана, магчыма, пад тытулам св. Ганны (культ св. Казіміра быў зацверджаны ў 1521 г.). Апошняя драўляная святыня была пабудавана ў 1804 г. на сродкі князя Аляксандра Безбародкі, тагачаснага ўладальніка мястэчка (ён у 1812 г. прадаў Ліпнішкі Пуслоўскім, ад якіх яны перайшлі да Вольскіх), і асвечана пад тытулам св. Казіміра, але амаль праз стагоддзе, у 1890 г., знішчана пажарам. Пры парафіі дзейнічала школа.
    Драўляны касцёл стаяў на ўсходнім баку рынкавай плошчы мястэчка, пасля на гэтым месцы збудавалі прыдарожную капліцу ў стылі неакласіцызму. Гэта была двух’ярусная, цагляная і атынкаваная пабудова, квадратная ў сячэнні, пад чатырохсхільным дахам з цікавым, накшталт манстрацыі, крыжам. Другі ярус скразны, прарэзаны аркавымі праёмамі, тут усталявана паліхромная фігура Хрыста, які нясе крыж. А пад новы і ўжо мураваны касцёл адвялі пляц на захад ад плошчы, пры дарозе на Тракелі. †

“Гэта святар паводле Майго сэрца, Мне падабаюцца ягоныя намаганні”.
Св. Фаўстына Кавальская

З нагоды святкавання 25-гадовага юбілею заснавання семінарыі клерыкі на чале з кс. біскупам Юзафам Станеўскім і кс. рэктарам Раманам Рачко сустрэлі рэліквіі і абраз вядомага і шанаванага ў нашай краіне бласлаўлёнага кс. Міхала Сапоцькі.
    Дзякуючы рэкалекцыяністу кс. Яну Пузыну, вельмі прасякнутаму духоўнасцю кс. Міхала Сапоцькі, семінарысты мелі магчымасць не толькі фізічна, але і духоўна дакрануцца да спадчыны Бласлаўлёнага і паразважаць над яго жыццём і думкамі.
    Бласлаўлёны Міхал Сапоцька, святар, апостал Божай Міласэрнасці, спавядальнік і духоўны айцец св. Фаўстыны Кавальскай, тэолаг, руплівы душпастар, выхавацель святароў велічна ўпісаны ў гісторыю паўсюднага Касцёла. Магчыма, менавіта ў той час Езус патрабаваў чалавека, які сваімі намаганнямі пацвердзіў бы тую праўду, аб якой казала св. Фаўстына Кавальская. Кс. Міхал з пакорай прыняў гэтае заданне і застаўся верны пасланню Хрыста да канца свайго жыцця. Але за сваю вернасць ён павінен быў плаціць няспынным цярпеннем: слухаць зласлівыя заўвагі, бачыць іранічныя ўсмешкі і нават сутыкацца з непаразуменнем з боку ўлады Касцёла. Але Божая ласка аказалася мацнейшай за чалавечыя слабасці. †

“Найперш прыгадаем сабе на гэтым Крыжовым шляху словы Езуса Хрыста, які першы прайшоў па ім: «Калі хто хоча ісці за Мною, няхай возьме крыж свой і ідзе па Маіх слядах»”.
Кардынал Стэфан Вышынскі

Віа Далароза – гэта шлях, пройдзены Езусам Хрыстом, калі Ён нёс свой крыж з месца асуджэння да месца распяцця на Галгофе. Віа Далароза пачынаецца ў двары мусульманскай школы, дзе дзве тысячы гадоў таму была рымская крэпасць, вядомая як крэпасць Антонія, пабудаваная ў 36 годзе да нашай эры Ірадам Вялікім у гонар яго сябра Марка Антонія.
    У 2012 годзе ізраільская пошта на блоку коштам 5 шэкелей паказала Ерузалем у часы другой Святыні, якая была адноўлена царом Ірадам. На марцы размешчана фігура першасвятара. Малюнак Ерузалема зроблены на аснове мадэлі, распрацаванай прафесарам Майклам Aві Ёнам у 1960 годзе. Чырвоныя дахі – яўрэйскі квартал Старога горада на дадзены момант. За Святыняй знаходзіцца крэпасць Антонія, адкуль пачынаўся Крыжовы шлях Хрыста. На адным з двароў крэпасці, які называлі Літастрот (Lithostrotos – “Брукаванае месца”), адбыўся суд над Езусам (параўн. Ян 19, 13).
    Паводле біблейскай традыцыі, апошні ўчастак дарогі на Галгофу (пагорак, які нагадвае чалавечы чэрап) быў размешчаны па-за гарадскімі сценамі. Выхад ажыццяўляўся праз Яфрэмаву браму. У некаторых богаслужбовых кнігах з апісаннем сцэн Крыжовага шляху гэтую браму называюць Судовай. †

Папу запрасілі ва Украіну
   Пантыфіку ўручылі ліст прэзідэнта Пятра Парашэнкі з запрашэннем, і ён адказаў, што прыедзе ва Украіну.
   
   Наведаць Украіну Францішка запрасілі таксама мясцовыя біскупы. Прамаўляючы 20 лютага на супольнай аўдыенцыі для епіскапатаў абодвух абрадаў, кіраўнік украінскіх грэкакатолікаў накіраваў Святому Айцу “з боку каталіцкіх і праваслаўных хрысціян, а таксама людзей добрай волі запрашэнне наведаць у адпаведны час Украіну. Мы ўпэўнены, што гэты візіт прынясе супакой у тую частку ўсходняй Еўропы, якая арошана крывёй столькіх мучанікаў за адзінства Касцёла, – сказаў абп Святаслаў Шаўчук. – Гэта быў бы прарочы жэст, каб паказаць моц хрысціянскай малітвы і салідарнасці. Ён дадаў бы нам адвагі і надзеі на будаўніцтва лепшай будучыні для ўсіх”. †

Арганізатары V Дыяцэзіяльнага дня дзіцяці ў межах падрыхтоўкі да дзіцячага свята аб’яўляюць першы конкурс.
    Сёлета паўсюдны Касцёл перажывае Год кансэкраванага жыцця. Большая ўвага звяртаецца на кансэкраваных асоб – манаскіх сясцёр і айцоў. У многіх парафіях узносяцца малітвы ў інтэнцыі новых пакліканняў да паслугі ў Касцёле.
    Дарагія Дзеці! Мы прагнем далучыць Вас да гэтай супольнай справы. Прапануем уважліва прыглядзецца да сясцёр, якія вядуць катэхезу ў Вашых парафіях, і да айцоў пры алтары (не дыяцэзіяльных ксяндзоў, а менавіта тых, хто належыць да манаскай сям’і!) і паспрабаваць намаляваць іх партрэт. †

Хвала Хрысту!
    Рада вітаць Вас гэтай вясной. Спадзяюся, наперадзе ў нас шмат адкрыццяў і цікавых сутрэч. На гэты раз запрашаю Вас на моладзевую пляцоўку, каб паразважаць аб інструменце нашых думак і ўчынкаў, навошта хаваць парасон ад дажджу і чаму так важна мець перспектыўны план на будучыню.
    Што ж, наперад з Богам! †

Сакрамант намашчэння хворых

Вы, напэўна, чулі ў парафіяльных аб’явах, што ў час рэкалекцый ці спецыяльнай св. Імшы будзе ўдзяляцца сакрамант намашчэння хворых.

Хворым і пажылым людзям гэты сакрамант павінен дапамагчы перажыць хваробу і розныя звязаныя з пажылым узростам недамаганні. Безумоўна, калі ёсць такая неабходнасць, гэты сакрамант прымаюць таксама і цяжка хворыя дзеці, нават тыя, што яшчэ не прыступілі да сакраманту пакаяння і паяднання ці сакраманту Эўхарыстыі.
    Часам людзі баяцца прапанаваць сваім бліжнім прыняць гэты важны сакрамант. Яны лічаць, што яго ўдзяляюць толькі паміраючым, а яны ні ў якім разе не жадаюць нікому смерці. Аднак сакрамант намашчэння хворых удзяляецца не толькі перад смерцю. Калі ўзнікае такая неабходнасць, яго можна прымаць нават некалькі разоў у жыцці.
    Часта здараецца, што пасля прыняцця сакраманту намашчэння людзі выздараўліваюць. Калі так не адбудзецца, сакрамант, бясспрэчна, узмацняе іх і дазваляе мужна і цярпліва перажываць хваробу. †

Между прочим, статуэтка Будды – важный атрибут фэншуй. Но, как мы знаем, далеко не единственный. Разумеется, если католик начинает приписывать этой статуэтке какие-то магические или божественные свойства, то речь идет даже не о допустимости или недопустимости, а о том, что вообще творится в голове у этого католика и в его духовной жизни.

Если же кто-то хранит у себя дома такой подарок или привез его в память о посещении Азии – то это никак не может быть недопустимым, если только не является соблазном для ближнего. Например, если наши друзья увлекаются восточными духовными практиками, ставя их в один ряд с христианством, а мы хотим быть свидетелями веры в Иисуса Христа, единственного Спасителя, то неожиданное приобретение нами статуэтки Будды может стать для этих друзей соблазном. †

Семінарыя – гэта сэрца дыяцэзіі. Сэрца нашай дыяцэзіі пульсуе ўжо 25 гадоў. Жывы арганізм Касцёла ў Беларусі функцыянуе з кожным годам усё лепш. 15 лютага разам з біскупамі, святарамі дыяцэзіі, а таксама выкладчыкамі і алюмнамі Гродзенскай вышэйшай духоўнай семінарыі маліўся і яе заснавальнік кс. абп Тадэвуш Кандрусевіч. Так склалася, што гэты год з’яўляецца юбілейным – сярэбраным – як для гродзенскай семінарыі, так і для самога аб-па Тадэвуша, які сёлета адзначае 25-годдзе біскупскай сакры. Нягледзячы на тое, што амаль адразу ж пасля заснавання семінарыі іерарх павінен быў выехаць на службу ў Маскву, ён ніколі пра яе не забываўся. Сустрэча 15 лютага стала часам супольнай малітвы, а таксама вяртаннем думкамі ў тую пару, якую ўжо ўдалося перажыць – да першых гадоў існавання семінарыі ў Гродне. †

Умілаваныя ў Хрысце Пану Браты і Сёстры!

Як кожны год, у Папяльцовую сераду ў каталіцкім Касцёле распачаўся літургічны перыяд Вялікага посту. На працягу 40 дзён, прымаючы цяжар навяртання, пакуты і пакаяння, мы будзем духоўна рыхтавацца да радаснага вызнання веры ва Уваскрослага Хрыста падчас святкавання Велікодных свят.
    Вялікі пост – гэта асаблівы час ласкі, падораны нам Панам, каб мы маглі адрадзіцца ўнутрана, умацаваць сваю веру, надзею і любоў, аднавіць сваю сувязь з Хрыстом і адкрыцца на Яго збаўчае ўздзеянне. У сённяшняй літургіі мы чуем заклік Езуса, які адначасова з’яўляецца лейтматывам распачатага перыяду Вялікага посту: “Споўніўся час, і наблізілася Валадарства Божае; кайцеся і верце ў Евангелле!” (Мк 1, 15). Трэба адзначыць, што Езус спачатку абвяшчае радасную навіну аб набліжэнні Божага Валадарства, а толькі потым скіроўвае да нас патрабавальны, і таму цяжкі заклік да пакаяння і веры ў Добрую Навіну. †

Кароткая размова з дыяцэзіяльным экзарцыстам кс. Чэславам Паўлюкевічам дазволіць многім з нас зразумець, якую духоўную карысць маюць велікапосныя практыкі. Пра барацьбу з д’яблам і пост на хлебе і вадзе пытаўся кс. Павел Салабуда.

 – На што сучаснаму чалавеку трэба звярнуць увагу, перажываючы перыяд Вялікага посту?
    – Кожны перыяд у Касцёле важны і мае сваё значэнне. На маю думку, Вялікі пост вельмі важны перыяд. Сама назва гаворыць, што ён “вялікі” не толькі з-за сваёй працягласці, бо тады яго можна было б назваць “Доўгі пост”, але з-за свайго вялікага значэння. Праблема сёння ў тым, што “дух свету” стараецца сцерці межы літургічных перыядаў у Касцёле, іх кантраст, а таксама значэнне і плён, якія яны павінны прыносіць чалавеку. Напрыклад, Адвэнт. Многія з нас памятаюць, што калісьці елкі ставілі і ўпрыгожвалі за дзень да Вігіліі ці ўвогуле ў гэты самы дзень. А сёння мы бачым, што яшчэ да Адвэнту многія магазіны, установы ці нават дамы ўжо маюць святочны настрой. А перыяд Божага Нараджэння ў некаторых краінах Еўропы страціў Таго, хто надае яму святасць, а менавіта Езуса. Таму мы чуем пра віншаванні “на Каляды”, бачым, як змяніўся выгляд паштовак гэтага перыяду, і нават можам пачуць, што галоўнае зімовае свята – гэта Новы год. †

“Хто без граху?” – такую назву Васіль Паленаў надаў сваёй карціне, якую скончыў у 1887 годзе і выяву якой размясціла пошта Расіі на сваёй марцы ў 1994 годзе. Але на марцы напісана іншая назва...

Справа ў тым, што цэнзар, што курыраваў выставу, на якой павінна было выстаўляцца палатно, першапачаткова нават не жадаў даваць згоду на ўключэнне карціны ў экспазіцыю. Але, на шчасце, карціна спадабалася імператару, і ён набыў яе для сябе. Цэнзура пераназвала карціну на звыклае “Хрыстос і грэшніца”, а ў імператарскім музеі палатно атрымала яшчэ іншую назву: “Блудная жонка”. Паленаў быў вельмі абураны гэтым фактам: “Як вы не разумееце?
    Гэта зусім супярэчыць евангельскаму аповеду. Там ясна сказана, што гэта зграшыўшая, а не блудная жанчына. І не яна гераіня маёй карціны. Яе сэнс – у сцвярджэнні годнасці чалавека, хрысціянскай міласэрнасці, прабачэння і любові”. †