Разважанні з Божым Словам

Калі яны адышлі, вось, Анёл Госпадаў з’явіўся Язэпу ўва сне, мовячы: “Устань, вазьмі Дзіця і Маці Яго і ўцякай да Егіпта, і будзь там, пакуль не скажу табе. Бо Ірад будзе шукаць Дзіця, каб забіць Яго”. Той, абудзіўшыся, узяў уночы Дзіця і Маці Яго і ўцёк у Егіпет. І заставаўся там да смерці Ірада.” †

Мц 2, 13 – 15, 19-23

Нараджэнне ж Ісуса Хрыста было такім: калі Маці Яго Марыя была заручана з Язэпам, перш чым яны злучыліся, выявілася, што Яна мае ва ўлонні ад Духа Святога. Язэп жа, Яе муж, паколькі быў справядлівы і не хацеў Ян зняславіць, надумаўся тайком Яе адпусціць. А калі ён пра гэта думаў, вось Анёл Госпадаў паказаўся яму ўва сне, кажучы: “Язэп, сын Давідаў, не бойся прыняць Марыю, сужонку тваю. Бо што ў Ёй пачалося, пачалося з Духа Святога. Яна ж народзіць Сына, і дасі Яму імя Ісус, бо Ён збавіць народ Свой ад грахоў яго”.(…) Затым Язэп, узняўшыся ад сну, зрабіў так, як яму загадаў Анёл Госпадаў, і прыняў сваю сужонку”. †

Мц 1, 18-24

Пачаў Ісус гаварыць да людзей пра Яна: “Што вы выйшлі пабачыць у пустыню? Трысцё, што хістаецца ад ветру? Дык што вы выйшлі пабачыць? Можа чалавека, у мяккія шаты апранутага? Вось тыя, што ў мяккія шаты апранаюцца, жывуць у дамах царскіх. Дык каго вы выйшлі пабачыць? Прарока? Нават, кажу вам, і больш за прарока. Бо ён ёсць той, пра каго было напісана: “Вось жа Я пасылаю анёла Майго перад абліччам Тваім, які прыгатуе дарогу Тваю перад Табою”. Сапраўды кажу вам: не паўстаў сярод народжаных жанчынамі большы за Яна Хрысціцеля; але той, хто меншы ў Валадарстве Нябесным, большы за яго” †

Мц 11, 2-11

“У тыя дні прыйшоў Ян Хрысціцель, прапаведуючы ў пустыні Юдэйскай і кажучы: “Навяртайцеся, бо наблізілася Валадарства Нябеснае”. А ён быў той, што быў названы Ісаем прарокам, які казаў: “Голас лямантуючага ў пустні: “Рыхтуйце дарогу Госпаду, прастуйце сцежкі Яму!” Сам жа Ян насіў адзенне з вярблюджага воласа і дзяжку скураную на паясніцы сваёй, а ежай яму была саранча і лясны мёд. Тады да яго выходзілі Ерузалім і ўся Юдэя, ды ўсе ваколіцы каля Ярдана”. †

Мц 3, 1-12

“Дык чувайце, бо не ведаеце, у які тэрмін прыйдзе Госпад ваш. А гэта ведайце, што, каб гаспадар дому ведаў, а якой гадзіне злодзей мае прыйсці, пільнаваў бы і не дазволіў уламіцца ў дом свой. Таму і вы будзьце гатовыя, бо ў гадзіну, якой вы не ведаеце, Сын Чалавечы прыйдзе”. †

Мц 24, 37-44

Калі ўкрыжавалі Езуса, народ стаяў, прыглядаючыся. Кпілі з яго і начальнікі, кажучы: “Іншых ратаваў, хай і Сябе выратуе, калі Ён – Хрыстос, выбраннік Божы”. Таксама і жаўнеры здзекаваліся з Яго, падыходзячы і падаючы Яму воцат, і кажучы: “Калі Ты – Цар Юдэйскі, уратуй Сябе!”

Лк 23, 35-43

“Ён сказаў: “Глядзіце, каб вас не звялі; бо многія прыйдуць у імя Маё, кажучы: “Гэта я” або: “Час наблізіўся”. Дык не ідзіце за імі. (…) І будуць вас усе ненавідзець за імя Маё. Але нават волас з галавы вашай не прападзе. Праз цярплівасць вашую завалодаеце душамі вашымі.”

Лк 21, 5-19

Бог не ёсць Бог мёртвых, але жывых: бо для Яго ўсе жывуць.

Лк 20, 27-28

Евангеллле прызначана не толькі для хрысціян. Яна з’яўляецца Добрай Навінай, накіраванай без выключэння да кожнага чалавека: “бо для Яго ўсе жывуць” (Лк 20, 38). Гэтыя словы Хрыста павінны былі развеяць сумненні садукеяў, якія лічылі, што няма паўстання з памерлых. Не развеялі. Сёння пасля садукеяў не засталося на гэтай зямлі следа, усе яны ведаюць ужо праўду, бо ўбачылі Бога тварам у твар. На жаль, у нашай тленнасці іхнія сумненні і далей жывуць уласным жыццём. Для многіх смерць з’яўляецца канцом ўсяго, што існуе, а далей ёсць толькі пустата. Таму для падтрымання свайго пераканання тыя, якія адкідваюць вечнае жыццё, па-рознаму стараюцца ўладкавацца ў зямным жыцці, а часам прадоўжыць сваё існаванне. І чым больш яны “магутнейшыя”, тым больш сіл прыкладваюць да змагання з непазбежнай неабходнасцю сустрэцца са смерцю, але з усё больш мізэрным вынікам. Калісьці Хеопс, егіпецкі фараон, вырашыў існаваць вечна і пабудаваў піраміду. Ён дасягнуў поспеху ў якімсьці сэнсе – прынамсі, яго імя стала несмяротным. Вялікія гэтага свету, каб ствараць сваю веліч, утваралі імперыі коштам тысяч, мільёнаў людскіх існаванняў. Безумоўна, яны таксама жывуць у памяці нашчадкаў, але як небяспечныя вар’яты. Іхняе вар’яцтва грунтуецца не толькі на абсурдных ідэях “лепшай будучыні”, але і на спробах выкрасліць з людскіх сэрцаў усякую канкурэнцыю, а таму праўду пра Бога і Яго ўладу над светам. Пасля іх засталіся бясслаўная памяць, нястача і беднасць у тленнасці, што павінна была замяніць неба. На жаль, пасля сябе яны аставілі ўбоства ў духоўным жыцці. Гэтае апошняе не з’яўляецца толькі плёнам атэізму, што быў нядаўна абавязковым. Адносны дабрабыт і некрытычная пагоня за ім парадзілі такі лад жыцця, як бы Бог не існаваў. Ці сёння мы зможам кіравацца праўдай пра Бога, для якога ўсе мы жывём?

Але надыходзіць час, ды ўжо надышоў, што праўдзівыя паклоннікі будуць пакланяцца Айцу ў Духу і ў праўдзе, бо і Айцец шукае такіх, што паклоняцца Яму.

Ян 4, 19-24

Гэтае прадказанне Езуса пачула самаранка ля студні Якуба. Пра гэтыя словы напамінае нам Касцёл у нядзелю, калі мы дзякуем за нашыя святыні ў гадавіну іх прысвячэння Богу. Давайце прыгледзімся да месцаў, дзе мы збіраемся на малітву. яны нагадваюць нам, што Творца з’ўляецца нашым Айцом. Гэтыя мясціны ёсць выразны знак нашай надзеі аб тым, што ў вечнасці для кожнага з нас ёсць падрыхтаванае месца ў небе. Часам у касцёлах захапляе душу раскоша архітэктуры, мастацкасць скульптураў і абразоў, што аздабляюць алтары, вочы радуюць колеры вітражоў, а іншы раз у вясковых касцёліках схіляе сэрца памаліцца прастата іх інтэр’ера. Аднак заўжды малітоўная цішыня, што пануе ў касцёлах, і тая Прысутнасць,абазначаная вечнай лямпачкай, заахвочваюць сагнуць калені. Падзяка за ўласную святыню становіцца больш поўнай, калі ўсведамляецца высілак мінулых пакаленняў, укладзены ў яе будаўніцтва. Часта ўспамін пра турботы продкаў аб захаванні і абароне касцёла перад ворагамі Бога ўзмацняе нашую адвагу ў дачыненні да веры. Не адзін раз у цэннасць святых месцаў трэба ўпісаць цярпенні вернікаў, якія былі гатовы зносіць ганенні. Няма нічога дзіўнага, што кожны касцёл з’яўляецца слушным гонарам парафіян, якія, праслаўляючы Бога ў Яго блізкасці, перажываюць сваё Божае дзяцінства, там адчуваюць сябе бяспечнымі, свабоднымі.
    Нашыя парафіяльныя святыні, капліцы, дзе збіраемся на агульную малітву, павінны напамінаць нам асноўную праўду веры: мы з’яўляемся Божым будынкам, дзе вуглавым каменем ёсць Хрыстус, а кожны з нас – яе жывы камень. І няма такой сілы, што магла б стрымаць рэалізацыю Божага плана.

Езус расказаў такую прыпавесць некаторым упэўненым у сваёй праведнасці, якія пагарджалі іншымі: “Два чалавекі зайшлі ў святыню памаліцца; адзін фарысей, а другі мытнік. Фарысей, стаўшы, маліўся сам сабе так: “Божа, дзякую Табе, што я не такі, як іншыя людзі, рабаўнікі, несправядлівыя, распуснікі або як гэты мытнік. Пашчуся два разы на тыдзень, даю дзесяціну з усяго, што набываю.
    А мытнік, стоячы воддаль, не адважваўся нават падняць вачэй да неба, але, б’ючы сябе ў грудзі, казаў: “Божа, будзь міласцівы да мяне, грэшніка”.
    Кажу вам, што менавіта гэты пайшоў у дом свой апраўданы, а не той, бо кожны, хто ўзвышае самога сябе, прыніжаны будзе, а хто прыніжае сябе, узвысіцца”. †

Лк 18, 9-14