Gazeta seminaryjna

 „Witam profesorów i alumnów Seminarium Duchownego z Grodna na Białorusi, którzy tu, w Rzymie, świętują Dwudziestolecie jego istnienia. Niech to Seminarium […] wspiera wstawiennictwo Maryi Dziewicy, której Święto Narodzenia dzisiaj obchodzimy. Z serca wam błogosławię”.

Drodzy Czytelnicy!

Każdy jubileusz jest uroczystością wielce oczekiwaną. Dlaczego czekamy na nią  z niecierpliwością? Dlatego że jest ona pewnym punktem, znajdując się w którym można spojrzeć wstecz, aby zobaczyć, co już zostało dokonane. Jest to okazja do refleksji nad odcinkiem czasu w przeszłości, by móc bardziej optymistycznie spojrzeć w przyszłość. Jednak uroczystość, a tym bardziej jubileusz, trudno  sobie wyobrazić bez prezentów i życzeń. †

Kącik ministranta

Patena – naczynie liturgiczne na postacie eucharystyczne w kształcie niewielkiego talerzyka lub głębszego naczynia. Wykonane jest ze szlachetnego metalu oraz często zdobione. Patena początkowo była duża, ze względu na łamanie na niej Konsekrowanego Chleba. Od czasu wypiekania małych komunikantów wystarcza mała. Patena symbolizuje grób Pański.
    Kielich – naczynie liturgiczne używane podczas Mszy św. do konsekracji wina. Wewnątrz jest ozdobiony złotem lub srebrem. W starożytności kielich był duży i zaopatrzony w dwa uchwyty dla podtrzymywania go przez diakona, który w czasie udzielania Komunii św. pod postacią wina podawał go wiernym. Z czasem, kiedy Komunię św. udzielano pod jedną postacią, kielich zmniejszył swoje rozmiary i przybrał kształt tulipanu.
    Monstrancja
    – ozdobne, drogocenne naczynie liturgiczne, w którym wystawia się Najświętszy Sakrament do publicznej adoracji lub na procesję eucharystyczną. Używana jest od XIV wieku. Monstrancja jest artystycznie upiększana motywami religijnymi oraz wysa¬dzana szlachetnymi kamieniami.Najświętszą Hostię przeznaczoną do monstrancji przechowuje się w kustodii. Hostię wkłada się do uchwytu zwanego luną lub melchizedekiem.

Drodzy przyjaciele! Witam Was ponownie na stronach poświęconych życiu naszego seminarium.

Wtym numerze chciałbym Wam opowiedzieć o znaczeniu i rodzajach świątyni chrześcijańskiej, którą jest kościół. Nie jest on tylko zwykłym budynkiem, ale przede wszystkim domem Bożym, którego wystrój wewnętrzny przez różne symbole uchyla przed nami niejako małą cząstkę chwały niebieskiej. Kościołem również nazywa się cała rodzina wierzących w Chrystusa, którą, mój drogi przyjacielu, tworzymy między innymi ty i ja.
    Aby wziąć udział we Mszy Świętej bądź w nabożeństwach liturgicznych, każdego razu gromadzimy się w kościele albo, jeżeli nie ma takiej możliwości, w innym miejscu godnym wielkich tajemnic Bożych. Świątynia i wszystkie przedmioty kultu wyglądają godnie, ozdobnie i pięknie; poprzez różne znaki mówią nam o prawdach Bożych. Świątynia jest poświęcona Bogu, dlatego swoim wyglądem artystycznym pomaga nam zwracać serca ku sprawom wiecznym. Jest ona miejscem, w którym Pan Bóg wysłuchuje zanoszonych przez nas modlitw. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa kościoły wznoszono tak, aby były zwró¬cone na wschód, albowiem we wschodzącym słońcu widziano symbol Chrystusa Zmartwych¬wstałego. Na przestrzeni wieków świątynie chrześcijańskie budowano na różne sposoby. Na przykład, od drugiej połowy XII wieku (gotyk) we Francji wznoszono bardzo wysokie kościoły. Ta strzelistość świątyni pomagała wiernym wznosić serca w górę ku Bogu, a padające przez wielkie okna obfite światło symbolizowało Chrystusa, Światłość świata. †

В W dzisiejszych czasach każdy człowiek codziennie się styka z wielką ilością różnorodnej informacji. Nie zawsze jest ona prawdziwa, nie zawsze ma wysoki stopień wiarygodności, nie zawsze jest korzystna, nie zawsze dokładna, nie zawsze służy dobru człowieka, nie zawsze kształtuje poprawny wizerunek rzeczywistości. Słyszymy dużo słów, różnych opinii na ten sam temat, często przeciwstawnych. Zarówno to wszystko, jak i inne czynniki, doprowadziły do tego, iż współczesnemu człowiekowi trudno jest ukształtować obiektywne, poprawne zdanie o samym sobie, celu i sensie swego życia, innym człowieku i stosunkach z nim, społeczeństwie, w którym żyje, i nawet o Bogu i swoich z Nim relacjach. Zbyt często to zdanie jest powierzchowne, narażone na wpływ uprzedzeń, ukształtowane pod wpływem ideologii, bezkrytycznego odbioru poglądów większości lub tak zwanych „współczesnych autorytetów”, różnorakich prądów i kierunków filozoficznych itd. 2010 lat temu Bóg Ojciec posłał swego Syna, Swoje Odwieczne Słowo, żeby ujawnić człowiekowi swoją miłość i swój plan zbawienia go z niewoli grzechu i śmierci. Nie tylko ujawnić, lecz zrealizować ten plan poprzez słowa, znaki i cuda, codzienne życie Jezusa Chrystusa, ale przede wszystkim - poprzez Jego mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Chrystus przyszedł nie tylko do tych ludzi, którzy żyli dwa tysiące lat temu, - On przyszedł do ludzi wszystkich czasów, kultur, ras i narodów. Ogłoszenie tego Chrystus powierzył swojemu Kościołowi, który ustanowił, żeby w ciągu wieków kontynuował Jego zbawicielską misję, głosząc Jego Słowo, uświęcając w tajemnicach i prowadząc do wiecznego zbawienia. †

Kościół ze swej istoty jest misyjny. Chrystus Pan powierzył mu misję głoszenia Ewangelii aż po krańce ziemi. Dlatego duchowni, świeccy i zakonni misjonarze opuszczają własną ojczyznę, aby dzielić się prawdą o zbawieniu z tymi, którzy jej nie znają.

Miałem okazję poznać ks. dra Janusza Bańkowskiego, który około 20 lat pracował w Brazylii oraz na Wyspach Kanaryjskich jako misjonarz.

    Proszę Księdza, co to za kraj - Brazylia i jaka jest w nim sytuacja Kościoła?
    Brazylia jest największym katolickim krajem świata. Liczy 8,5 mln km2 powierzchni, około 170 mln mieszkańców. Episkopat wynosi ponad 300-400 biskupów. Katolicy dzisiaj składają 78-80% ludności. W ostatnich latach jednak istnieją duże straty w Kościele katolickim na rzecz przeróżnych sekt. Statystycznie na jednego księdza w Brazylii przypada 12-14 tys. wiernych. W związku z tym obsługiwane przez kapłanów parafie są ogromne bądź liczebnie, bądź terytorialnie. Szczególnie to przejawia się w Amazonii, gdzie jedynym niemal środkiem lokomocji jest łódka. †

Zdaję się, że nie tak dawno - 19.06.2009 r., w Uroczystość Najświętszego Serca Jezusa, słyszeliśmy słowa oficjalnego ogłoszenia przez papieża Benedykta XVI Roku Kapłańskiego, który miał na celu przyczynić się do krzewienia zapału wewnętrznej odnowy wszystkich kapłanów na rzecz silniejszego i bardziej wyrazistego świadectwa ewangelicznego we współczesnym świecie. I jak szybko dobiegł on końca, pozostawiając nam jednak dużo do rozważania i zastanowienia się nad istotą kapłaństwa.
    Wielki Czwartek jest dniem, w którym Jezus Chrystus ustanowił sakramenty Eucharystii i Kapłaństwa. W Wieczerniku po raz pierwszy na słowa Jezusa, Najwyższego Kapłana, zwyczajny chleb przemienił się w Ciało Chrystusa, a wino — w Krew Chrystusa. Tym samym Jezus juz od początku ukazał, że bycie kapłanem jest niczym innym, jak składaniem Ofiary Eucharystycznej. Dlatego św. Jan Maria Vianney był przekonany, że od Mszy św. zależy cała żarliwość życia kapłańskiego: „Jak dobrze czyni ksiądz, dając siebie Bogu w ofierze każdego ranka”. †