Дзіцячы куточак

Жыў-быў кроцік па імені Здзісь, у якога былі вельмі хворыя ногі. Ён заўсёды з зайздрасцю назіраў за іншымі звяркамі, якія маглі бегаць, бавіцца і скакаць. А кроцік сядзеў у куце, і тады ніхто не бачыў вялікіх слёз, якія цяклі з яго вачэй. Аднойчы, калі вавёркі, лісічкі, кроцікі і зайчыкі як звычайна весела гулялі, прыляцела мудрая сава. Птушка заўважыла маленькага звярка, які сядзеў у кутку пад дрэвам і плакаў. Ёй зрабілася шкада Здзіся. Сава села побач з ім на шырокай галіне і сказала:
    – Здзісь, не плач, яшчэ ж не ўсё страчана. Я чула пра ўрача, які лечыць ногі. Але ён жыве вельмі далёка адсюль, і трэба яго шукаць. Калі б ты з ім сустрэўся, ён, напэўна, вылечыў бы цябе. Мудрая сава сказала, што гэта незвычайны ўрач. А калі так, то не было чаго вагацца. І Здзісь вырашыў паспрабаваць. †

Прывітанне, Маленькі Сябар! Вядома, кожнаму з нас знаёма пачуццё віны. Яго мы адчуваем, калі не слухаемся бацькоў або пасварымся з сябрам. У выніку шкадуем за здзейснены дрэнны ўчынак і просім за гэта прабачэння.
    Раскаянне – непрыемнае пачуццё. Але калі душа здольная яго перажываць, значыцца, чалавек усведамляе, што робіць нешта дрэннае, і імкнецца ў будучым больш не рабіць зла.
    Сёння прапануем Табе паразважаць аб каштоўнасці раскаяння.

У старажытныя часы жыў адзін страшны разбойнік, які наводзіў на людзей жах. Не раз імператар пасылаў на яго атрады салдатаў, але ўсе спробы схапіць разбойніка заканчваліся няўдачай. Тады правіцель паабяцаў злачынцу поўнае прабачэнне, калі той спыніць рабаванні.
    Бандыт быў крануты велікадушнасцю імператара і пайшоў да яго, каб раскаяцца ва ўсіх сваіх злачынствах. Імператар дараваў яму. А пасля разбойнік цяжка захварэў. †

Чаму кароль пагарджаў падарункамі жабрака і смяяўся з яго?
    Чаму аднойчы манарх усё ж пачаў цаніць яблыкі жабрака?
    Ці не падобны мы часам да гэтага караля?
    Хто нагадвае ціхага, цярплівага і пакорнага чалавека?
    Дзе ўтоены найпрыгажэйшы дар, які нам пакінуў Хрыстос?
    Што гэта за дар?

Кожную раніцу багаты кароль збіраў даніну ў сваіх падданых. Ён сядаў на вялізным троне, усцеленым чырвонай матэрыяй, у руку браў залаты скіпітр, а на галаву ўскладаў карону, аздобленую каштоўнымі камянямі. Яму ўсяго хапала. У яго была цудоўная сям’я – жонка і дзесяць дзяцей, якім належалі ўсе багацці, вялікае каралеўства, шмат мудрых дарадцаў, войска і, што самае галоўнае, не было ніякіх ворагаў. Таму ён мог жыць спакойна і без страху. Здавалася б, кароль павінен быць шчаслівы, але так не было. Яму проста стала страшна сумна. Кароль спадзяваўся, што, можа, урэшце рэшт здарыцца штосьці, што зменіць яго манатоннае жыццё. †

Прывітанне, Маленькі Сябар! У кожнага з нас ёсць сваё пакліканне – тое, дзеля чаго нас на зямлю паслаў Бог. Хтосьці стане ўрачом, хтосьці – вадзіцелем, а хтосьці, можа, – святаром. Кожнае прызначэнне патрэбнае і аднолькава важнае ў вачах Айца. Усё залежыць ад таго, як мы будзем адносіцца да сваёй працы.
    Сёння прапануем Табе паразважаць над тым, што з’яўляецца вызначальным: не тое, што пра цябе думаюць, а тое, што ты робіш.

Было гэта вельмі даўно. У адным сярэднявечным горадзе жыў ліхтаршчык.
    Чалавек старэйшага ўзросту, несамавіты на выгляд, ціхі і лагодны. Кожны вечар хадзіў ён па горадзе і асвятляў вуліцы. Крэмзаў запалкай па падэшве свайго зношанага чаравіка, ад чаго самы цёмны завулак станавіўся светлым і таму ўтульным.
    Суседзі мала што ведалі пра беднага ліхтаршчыка. Ён здаваўся нелюдзімым і ў чымсьці нават дзіўным. Гараджане лічылі дзядулю лайдаком: “Ну, хіба не зломак, – абураліся яны, – спіць ўвесь дзень, а ўначы на зоркі любуецца”. Дзеці абзывалі дзядулю начным карлікам, таму што ён з’яўляўся на вуліцы толькі з надыходам змяркання. †

Прывітанне, Маленькі Сябар! А ці чуў Ты такое выказванне: скупы плаціць двойчы? Гэта значыць, што чалавек, які імкнецца ўсімі спосабамі пазбегнуць растрат, вымушаны разлічвацца за сваю празмерную беражлівасць удвая. Вось, напрыклад, не зашыў дзірку на адзенні, а яна праз нейкі час стала настолькі вялікай, што вопратку было не ўратаваць і бацькам давялося купляць новую. Тое ж адбываецца і ў духоўным жыцці. Калі своечасова не ачысціўся нават ад самага нязначнага, на першы погляд, граху, Цябе могуць чакаць вельмі сур’ёзныя наступствы. “Расколіна” ў сэрцы здольна цалкам пагрузіць душу ў цемру.
   
    Сёння прапануем Табе паразважаць над тым, наколькі важныя ў нашым жыцці нават самыя маленькія рэчы.

Жыў калісьці на свеце адзін скупы млынар. Яго маленькі вадзяны млын стаяў на беразе невялікай рачулкі.†

Дарагі Маленькі Сябар! Мы ведаем, як часам складана маліцца. У галаве віруюць розныя думкі, у сэрцы пачынаецца беспарадак. Нават здараецца, што малітва пачынае проста нарваваць!
    Але ж малітва – гэта нішто іншае, як размова з Кімсьці, хто вельмі Цябе любіць. Ці можа быць штосьці лепшае на свеце, чым такая размова? Ці існуе хтосьці, хто б уважлівей выслухаў Цябе, супакоіў, суцешыў, парадзіў у цяжкасцях, аблегчыў боль? Часам трэба трошкі “пазмагацца” за такую незвычайную размову, а часам, калі Пан Бог бачыць, што Ты зусім згубіўся, то сам прыходзіць Табе на дапамогу. Так, як аднаму хлопчыку...

Пеця не быў вясёлым хлопцам. Яго выхоўвалі бабуля з дзядулем, таму што бацькоў ён страціў, калі быў яшчэ маленькім дзіцяткам.
    – Бабуля, што прыносіць табе столькі радасці? – спытаўся аднойчы хлопчык.
    – Ты і дзядуля.
    – А чаму?
    – Бо я вас люблю.
    – Але ж табе баляць ногі, у цябе хапае праблем са мной і дзядулем, а яшчэ... яшчэ... памерлі мае бацькі... †