Дзіцячы куточак

Кожная хвіліна нашага жыцця – гэта бязмерная каштоўнасць.
Час – гэта вялізны капітал, які вельмі хутка вычэрпваецца.
І ён можа быць выдаткаваны ўдумліва, з любоўю, дабрынёй, велікадушнасцю, а можа быць выкарыстаны бессэнсоўна, пуста і бязмэтна. Кожнага з нас акружаюць людзі: блізкія, знаёмыя, сябры, калегі па працы.
І ў кожнае імгненне жыцця можна дарыць ім цяпло, каханне, разумець іх і быць ветлівымі з імі, каб потым не шкадаваць аб тым, што не паспелі гэтага зрабіць. Не здолелі сказаць блізкаму чалавеку аб чымсьці важным. Памятайце, кожны чалавек можа нечакана адысці за мяжу нашага зямнога жыцця. Спяшайцеся любіць! Прыгадайце сабе гэтыя словы ў моманты, калі злуецеся на кагосьці. Любіце, бо часу так мала… †

Лістапад – месяц, калі мы ўспамінаем асаблівым чынам пра памерлых. Мы прыходзім на іх магілы, ставім свечкі, памятаючы і молячыся за іх. І ў кожнага з нас мімаволі ўзнікае думка пра ўласную смерць. Кагосьці гэта думка палохае панічна, а кагосьці пакідае ў супакоі духа і ў надзеі на Таго, чыё Імя - Міласэрнасць. Часцей за ўсё мы ўцякаем ад думак пра непазбежнасць смерці. Так адбываецца, таму што ў нашай свядомасці смерць пераплятаецца з трагічнай несправядлівасцю, пустэчай, бессэнсоўнасцю, невядомасцю.
    Ці зможам мы, кіруючыся ўласнымі страхамі, убачыць сэнс у апошняй падзеі нашага зямнога жыцця – у смерці?..
    Таму нам варта паглядзець на жыццё праз прызму смерці і тады яго мы ўбачым у новым ракурсе: як шлях, напоўнены адмысловай дынамікай адказнасці. Але гэта адбываецца толькі ў тым выпадку, калі чалавек успрымае сваю смерць не як тупік, а як “дзверы”, як “прастору”, праз якую ён уваходзіць у Жыццё. Сутнасць параўнання смерці з дзвярамі заключаецца ў тым, што яны адкрываюць нам доступ да чагосьці. Сэнс смерці надае тое, што пачынаецца за яе парогам. Можа быць, мы зможам інакш успрыняць жыццё пасля смерці, калі паглядзім на смерць як на Жыццё пасля жыцця. Жыццё – вынік “смерці” для народжанага дзіцяткі (яно памірае адносна матчынага ўлоння і нараджаецца для свету). Мне ўспамінаецца прыпавесць-фантазія невядомага аўтара пра гутарку двух немаўлятаў у матчыным улонні. Хацелася б падзяліцца ёю з Вамі, можа быць, яна адкрые Вам новае бачанне смерці ў перспектыве жыцця. †

Гэта нявыдуманая гісторыя здарылася калісьці з дзяўчынкай вашага ўзросту. Можа і з вамі адбылося штосьці падобнае?!

Галінцы вельмі падабаліся кветкі. У яе раслі рознакаляровыя афрыканскія фіялкі, пярэстыя колеусы, зграбныя драцэны, гонкія цыперусы, прывабныя гібіскусы і фуксіі. Дзяўчынка любіла свае кветкі. Яна палівала іх, акрапляла цёплай вадою лісце, падрэзвала сухія галінкі, падкормлівала ўгнаеннямі, спявала прыгожыя песні. Кветкі таксама любілі яе, амаль круглы год вокны хаты, дзе жыла Галінка, былі ўпрыгожаны кветкамі. Адзін вазон адцвітаў, другі распускаў кветачкі. Усе ведалі, якія кветкі падабаюцца дзяўчынцы, і менавіта такія ёй дарылі. Але аднойчы Галінка атрымала ў падарунак калючы выродлівы кактус. А здарылася гэта вось як.†

“Дарослыя вельмі любяць лічбы. Калі расказваеш ім, што ў цябе з'явіўся новы сябар, яны ніколі не спытаюць аб самым галоўным. Яны ніколі не скажуць: “А які ў яго голас? У якія гульні ён любіць гуляць? Ці ловіць ён матылькоў?” Яны спытаюць: “Колькі яму гадоў? Колькі ў яго братоў? Колькі ён важыць? Колькі зарабляе яго бацька?” І пасля гэтага ўяўляюць, што пазналі чалавека. Калі гаворыш дарослым: “Я бачыў прыгожую хату з ружовай цэглы, вакол яе цвітуць чырвоныя ружы, а на страсе – галубы”, – яны ніяк не могуць уявіць сабе гэтую хату. Ім трэба сказаць: “Я бачыў хату за сто тысяч франкаў”, - і тады яны ўсклікнуць: “Якая прыгажосць!” ... “Сапраўды, дзіўны народ гэтыя дарослыя!» †