Z Bogiem przez codzienność

W poprzednim artykule skupiliśmy się na tym, że osoba, która stara się nie grzeszyć i jak najlepiej służyć Bogu, idzie „od dobrego do lepszego”, otrzymując pomoc dobrego ducha. Same reguły stanowią zatem pewną ścieżkę: zaczynamy ją iść poprzez nawrócenie i wraz z tą łaską otrzymujemy szczególny stan duszy, tak jak ciepły chleb na długą drogę. Ten stan św. Ignacy nazywa duchowym pocieszeniem. Używając słowa „pocieszenie” jako swoistego terminu, pochodzi on od znanych wszystkim doświadczeniom radości, bliskości, wzniosłego nastroju i dobroci. Jednak sprecyzowanie, że pocieszenie jest właśnie duchowe, zwraca uwagę na pochodzenie i cel tych wewnętrznych poruszeń. †

„Rozeznawanie – jest sztuką szanowania darów, które Bóg nam posyła, i odkrywanie jak najlepszych sposobów, aby codziennie odpowiedzieć wzajemnością na Jego miłość” – pisze David Lonsdale, autor kilku książek o duchowości ignacjańskiej. To właśnie poczucie wdzięczności Bogu jest najlepszą motywacją do rozpoczęcia (lub powrotu na ścieżkę) rozeznawania. To wymaga odwagi, wysiłku, a także pewnej powściągliwości, ponieważ decyzje nie powinny być podejmowane natychmiast, na podstawie chwilowych uczuć – twoja reakcja emocjonalna musi być zrealizowana i zbadana. Najpierw przyjrzyjmy się bliżej trzem krokom wspólnym dla wszystkich zasad św. Ignacego. †

Punktem wyjścia dla naszej podróży z Bogiem przez codzienność (zgodnie z tytułem rubryki) był temat tęsknoty i pragnienia ludzkiego serca szukającego Boga. Z zaspokojeniem tego pragnienia wiązały się refleksje na temat różnych form modlitwy, pogłębienie w szczególności duchowego doświadczenia niektórych wielkich świętych. Jednak epitety, które są zwykle dodawane do postaci świętych, aby wyrazić swój szacunek i miłość, mają również odwrotną stronę: oddalają one nas od naszego doświadczenia, podnoszą świętych na piedestale honoru, a tym samym prawda o ich życiu umyka z oczu. Przykłady ich duchowych zmagań pozostają niesamowite, przypominając wysokie ideały. Podczas gdy nasze życie duchowe wygląda zupełnie inaczej. Wygląda czy faktycznie takim jest? Idziemy czy stoimy w miejscu? Szukamy Boga, czy już znaleźliśmy sobie dogodną odległość do Niego? Co jeśli Bóg wyszedł szukać i wzywa, lecz nie rozpoznajemy Jego głosu? †

Obok chęci napisania czegoś o św. Janie Pawle II za każdym razem pojawia się zamieszanie: a co w ogóle o nim wiem? Biografię mniej więcej? W pamięci pojawia się postać Papieża na kadrach audycji telewizyjnych, otaczające go tłumy i frazy, które stały się skrzydlatymi słowami.
    Niedawno wpadło mi w oko krótkie wideo spotkania papieża Jana Pawła II z młodzieżą w Krakowie (Polska) podczas pielgrzymki w 1979 roku. Na samym początku powiedział: „Zastanawiam się, co oznaczają te brawa?”. Prawdopodobnie Jan Paweł II wiedział, czym jest entuzjazm, podziw i radość spotkania. Lecz wydaje się, że spodziewał się czegoś więcej, nie tylko od tych młodych ludzi, lecz od wszystkich, z którymi się spotykał: zrozumienia i skutecznego wsparcia, współpracy w służbie Bogu i ludziom.†