Hisroria parafii w Bielicy
    Jest jedną z najstarszych rzymskokatolickich parafii dekanatu. Tu, w wielkoksiążęcej posiadłości, w 1486 r. król Kazimierz Jagiellończyk założył parafialny kościół pw. św. Jerzego Męczennika. Nowy budynek kościoła pobudowano w 1505 r. W 1553 r. Mikołaj Radziwiłł Rudy, hetman Wielkiego Księstwa Litewskiego i ówczesny właściciel Bielicy, przystosował świątynię pod zbiór kalwiński i tu często odbywały się kalwińskie synody. W połowie XVII w. parafia się odrodziła. Od tego momentu i do 1832 r. przy kościele działała ufundowana przez Sapiehów rezydencja dominikanów od klasztoru w Jelni, a także szkoła parafialna. W 1787 r. w bielickiej rezydencji z funduszów generała wojsk polskich Ignacego Morawskiego został wzniesiony nowy kościół drewniany, poświęcony przez dominikanina ks. Franciszka Kantowskiego z pozwolenia biskupa wileńskiego Ignacego Jakuba Mosalskiego w tymże roku. Była to ogromna dwuwieżowa świątynia trzynawowa z transeptem w barokowym stylu. Wnętrze upiększało 5 ołtarzy: główny z obrazem Pana Jezusa, boczne – Matki Bożej Różańcowej, św. Wincentego z Ferrary, św. Tekli, św. Antoniego.
    W 1832 r. z powodu zamknięcia dominikańskiego klasztoru w Jelni zlikwidowano także rezydencję zakonu w Bielicy. W 1837 r. kościół przekazano prawosławnym i 20 lutego 1840 r. świątynia została poświęcona jako prawosławna cerkiew Świętego Ducha. Przy przebudowie nad wieżami i centrum świątyni pojawiły się kopuły w kształcie cebuli.
    W 1919 r. świątynię ponownie zwrócono katolikom, a w 1922 r. odbudowano na nowo już jako kościół parafialny. Wówczas parafa bielicka liczyła ponad 2000 wiernych, do parafii należały kościół filialny w Krywiczach i kaplica na parafialnym cmentarzu w Bielicy. Drewniana kaplica, poświęcona pw. Matki Bożej Różańcowej, została pobudowana przez dominikanów około 1824 r. i pełniła funkcję katolickiej świątyni wówczas, gdy kościół został zabrany pod cerkiew.
    W latach 90. kaplicę przedłużono w kierunku ołtarza, zwiększając jej długość prawie dwukrotnie. W niszy wejściowego frontonu od samego początku istnienia kaplicy ustawiono rzeźbioną figurę św. Jana Nepomucena. We wnętrzu kościoła, pokrytym płaskim podszywanym sufitem, znajdowały się ołtarz główny z tytułowym obrazem Matki Bożej Różańcowej oraz 2 kompozycje ołtarzowe: po stronie lewej – Najświętszej Maryi Panny (obraz w srebrnych szatach przewieziony ze zniszczonej filii w Krywiczach) i figura Matki Bożej, po stronie prawej – Matki Bożej Ostrobramskiej i figura Pana Jezusa. W kaplicy przechowują się także duże obrazy: św. Jerzego z ołtarza głównego kościoła w Bielicy oraz Świętej Rodziny z kościoła w Jelni.
    Podczas II wojny światowej hitlerowcy rozstrzelali ks. proboszcza Stefana Dobrowolskiego. Po wojnie starożytny kościół w Bielicy zamknięto i wykorzystywano jako halę sportową miejscowej szkoły; potem stał zaniedbany i z czasem go zniszczono. Jednak drewniana kaplica na cmentarzu nie tylko się zachowała, lecz nawet została wciągnięta na listę zabytków architektury. Po lewej stronie świątyni ustanowiono metalową dzwonnicę o konstrukcji szkieletowej. 22 sierpnia 1992 r., po rekonstrukcji, biskup grodzieński Aleksander Kaszkiewicz poświęcił kaplicę.