Мenażerowie wielkich firm są pewni, że wizerunek firmy jest skutkiem ich zabiegów, postaw i intencji. Fotografowie twierdzą w jeden głos, że skoro już mają w ręku aparat, to sami decydują, jak mamy wyglądać na zdjęciu, ponieważ tworzą własne dzieło. Psychologowie, tworząc portret psychologiczny osoby, nie mają wątpliwości, że otwierają tajniki psychiki człowieka. Każdy z nas dba o swój wygląd i dobre imię i chce być dobrze odbierany przez społeczeństwo.
    Jeżeli, korzystając z doświadczeń różnych nauk, można stworzyć portret człowieka, pomyślałem, że warto również stworzyć portret naszej diecezji, tym bardziej, że mamy ku temu powód – 20-lecie jej erygowania. Przecież diecezja - to także ludzie, a więc każdy z nas. Chciałbym od razu zwrócić uwagę Czytelników, iż będzie to portret religijny. Zdaję sobie sprawę, że podejmuje się trudnego zadania, ponieważ życie diecezji jest efektem wzajemnego oddziaływania wielu elementów, zarówno ze strony biskupa, jak i ze strony kapłanów i wiernych. Przecież ci ostatni mogą być zarówno niewierzący, jak i religijni. †

Ale najpierw warto cofnąć się w czasie. 13 kwietnia 1991 roku papież Jan Paweł II eryguje nową Diecezję Grodzieńską i mianuje ks. Aleksandra Kaszkiewicza jej nowym biskupem. Mnóstwo ludzi... Dużo entuzjazmu i radości... Zwycięstwo wiary, która pokonała lęk i smutek. Przecież ci, komu tak bardzo zależało na Kościele i jego przyszłości, obawiali się, że może być gorzej, że nie będzie kapłana. To był entuzjazm, dzięki któremu w naszych świątyniach na ołtarzu zawsze były zapalone świece. Nasi dziadkowie i pradziadkowie, walcząc o Boga, walczyli o siebie, o własne życie. Teraz możemy tylko wyobrażać sobie tamte niełatwe czasy, ale to właśnie postawa naszych przodków była mocnym fundamentem kościoła na Grodzienszczyźnie. Spróbujmy sobie uświadomić, że każda z tych starszych osób, broniących wiary ojców, chce nam przekazać swoje najważniejsze prawdy życiowe i mądrość osiągniętą dzięki doświadczeniu i wyznawanym wartościom...
    Diecezja. Podczas obchodów inauguracyjnych często można było usłyszeć, jak biskupi porównują naszą 20-letnią diecezję do młodego człowieka w podobnym wieku, podkreślając, iż Kościół na Białorusi jest młody, że to dopiero okres dorastania. Jak dużo w tym prawdy! Przecież młody człowiek w tym wieku doznaje pewnych zmian, które zachodzą w jego życiu religijnym. Jest to okres dorastania, kiedy czasem młodzież jest pozostawiana sama sobie i "skazana" na całkowitą samodzielność. Jednak samodzielne zmaganie z trudnymi problemami egzystencjalno – religijnymi może sprawić, że dorastający osiągnie dojrzałość religijną. Podobnie jest z naszym Kościołem, który po przyjęciu wszelkiej pomocy od dobrych ludzi teraz sam powinien sobie radzić wobec różnego rodzaju trudności, stając się samodzielnym i wzmacniając się duchowo.
    Diecezja Grodzieńska na pewno osiągnęła swoją dojrzałość. Jest Biskup, seminarium, duszpasterstwa oraz wielka pastwa wiernych, którzy niewątpliwie odgrywają ważna rolę w wielkiej rodzinie Kościoła Powszechnego.
    Biskup. Na czele Diecezji stoi pasterz, który jest jej zwierzchnikiem. Sługa Boży kardynał Stefan Wyszyński powiedział kiedyś: "Biskupstwo ma w sobie coś z krzyża, dlatego Kościół wiesza biskupowi krzyż na ramionach. Na krzyżu trzeba umrzeć sobie, bez tego nie ma pełni kapłaństwa. Brać krzyż na siebie nie jest łatwo, choćby był złoty i wysadzany kamieniami". Każdy Biskup ma swój program pasterski, który najczęściej określa w swoim herbie biskupim. Nasz Ksiądz Biskup w swoim herbie ma słowa: "Jezu, ufam Tobie." Dla naszego Pasterza to nie tylko piękne zawołanie, lecz słowa, mocno wyryte w Jego sercu. Przecież jeszcze jako proboszcz w Wilnie uratował od zniszczenia oryginalną wersję obrazu Jezusa Miłosiernego. I z tym wielkim miłosierdziem nasz Pasterz Miłosierny przyszedł na Białoruś. Obszarom postkomunistycznym był bardzo potrzebny ten duch Miłosierdzia, to Miłosierdzie, które się u Niego objawia w otwartości i wielkim zaufaniu do człowieka i do świata, który jest traktowany jako nie zagrożenie, ale okazja do Ewangelizacji Miłosierdzia.
    Kapłani. Nie patrzmy na kapłanów przez dziurkę od klucza. Spójrzmy na nich przez pryzmat Chrystusowego wołania: "Pójdź za mną". Przecież to Bóg postawił kapłana blisko człowieka. Kiedy człowiek rodzi się – kapłan odradza go w chrzcie, kiedy dziecko rozumie prawdy wiary – kapłan żywi je Najświętszym Sakramentem, kiedy człowiek upada – kapłan podnosi go w imię Boga, kiedy ludzie zawierają związek małżeński – Chrystus przez ręce kapłana błogosławi, a na końcu ziemskiego pielgrzymowania kapłan towarzyszy konającemu przez sakrament namaszczenia chorych, prosząc o ulgę w cierpieniu, a modląc się za dusze zmarłych – wyprasza niebo. Właśnie taki jest kapłan - robotnik Żniwa Pańskiego.
    Wierni. Bogactwem Kościoła na Grodzieńszczyźnie są jego wierni, którzy zawsze licznie gromadzą się w świątyni: ludzie starsi, średnie pokolenie, młodzież i dzieci. Abp Kondrusiewicz zauważył kiedyś, iż na pewno w tym nam pomogła pobożność naszych sąsiadów - Polski i Litwy, gdzie zawsze można było usłyszeć śpiew na grodzieńską melodię. W naszym archiwum redakcyjnym jest ponad 1000 zdjęć z różnych uroczystości naszej diecezji. Kiedy się je przegląda, widać mocną wiarę w oczach naszych ludzi. Taki jest nasz Kościół. Kościół, który ma piękną bogatą historię, który wytrwał czasy prześladowania dzięki mężnym, gotowym do poświęcenia obrońcom, swoim wiernym, i który nadal jest młody, mocny i żywy. Obok starych świątyń, pamiętających zamierzchłe dzieje, trudem kapłanów i wiernych powstają nowe, ale wciąż jeszcze jest ich mało.
    Jaki będzie w przyszłości ten Żywy Kościół, na który się składa każdy z nas? Przypomnijmy słowa Jezusa do Piotra: "... A bramy piekielne go nie przemogą" (Mt 16,18). Mam nadzieję, że ten wyjątkowy numer naszej gazety pomoże każdemu z Was, drodzy Czytelnicy, poznać nasz Kościół jeszcze lepiej, zaś wiedza ta, pomnożona na Waszą wiarę, zaowocuje jego piękną przyszłością.
    Każdy malarz ma swoją technikę. Przedstawiłem Wam portret naszej diecezji w swoim wykonaniu. A jaki będzie w Waszym, zależy już od Was samych. Najważniejsze jest jednak to, że Kościół Grodzieński jest żywy, ponieważ w sercu jego wiernych jest żywa wiara, ponieważ to my jesteśmy tym Żywym Kościołem, która trwa na wieki.