На шляху да святасці

Усё менш людзей сканцэнтроўвае сваю ўвагу на чаканні Кагосьці! Гэта і ёсць радаснае пасланне таямніцы Божага Нараджэння. Калі чалавек пранікнецца гэтым пасланнем, то гэта дазволіць яму глыбей пражыць перыяд Адвэнту.
    Перш за ўсё ў вышэйзгаданую пару мы атрымліваем цудоўную нагоду аднавіць свае персанальныя сувязі і перш за ўсё - з Богам-Айцом, Братам, Суцяшальнікам. А гэтаму садзейнічае ўся атмасфера Адвэнту, лепш назваць яе духам гэтага перыяду, прароцкія тэксты, якія прадказваюць прыход Месіі як Асобы, якая уносіць поўную гармонію стварэння з Богам, імшальныя малітвы, Рараты, якія ўносяць у літургію дух таямніцы і чакання поўнай радасці сустрэчы са Збавіцелем. Запаленая свечка, працэсійны шлях да алтара ўсведамляе мне, што разам з Марыяй і ўсімі пакаленнямі людзей я крочу на сустрэчу з найбольш дасканалым Чалавекам, які калі-небудзь жыў на зямлі – з Езусам Хрыстом, які пажадаў поўнага шчасця для кожнага чалавека. Каму асабліва залежыць на асабістым кантакце з Богам, які грунтуецца на дзіцячым даверы, той знойдзе гэта ў Раратах, чакаючы Кагосьці і сустракаючыся з Кімсьці.
    Я захапляюся маладымі людзьмі, якія падчас Адвэнту адказваюць сабе ў тым, што так прыемна і прывабна. Яны пакідаюць дыскатэкі, адказваюцца ад чаго-небудзь, што можа быць часам цяжкае да выканання, але высакароднае ў інтэнцыях. Ёсць прыгожыя прыклады маладых асобаў, якія хочуць жыць на арбіце кантактаў з Богам. Адносіны з Ім тут носяць асабісты характар. Той, хто навучыўся перажываць сваю веру як сувязь з Богам, той будзе жадаць знаходзіцца з Богам у сяброўскіх адносінах, будзе чакаць не чагосьці, але пастаянна - Кагосьці. Гэты Хтосьці - такі блізкі і любячы Бог, не дазволіць паддацца страху будучыні і пагрозы з-за вірусу невядомага грыпу. Бог не дасць засумнявацца, што да Яго належыць час і вечнасць, якая не абмяжована 2012 годам – датай канца свету, прадказанага плямёнамі маяў.
    Перыяд Адвэнту нельга звесці толькі да пасіўнага чакання. Гэта ёсць пара радаснага чакання. Адзін старэйшы чалавек прызнаўся, што найбольш цяпла ў яго жыцці дала радасць, якая выплывала з таго, што ім цікавяцца і ён неабходны канкрэтнаму чалавеку. Нельга спакойна чакаць радасці, трэба пабуджаць да яе людзей, якія жывуць побач са мной, каб яна магла да мяне вярнуцца. На жаль, у некалькі разоў больш, чым радасць і душэўны супакой, на твары людзей прабіваецца смутак, сярод людзей пануюць стрэсы і нервовасць. Менш адорваюць адзін аднаго блізкія асобы любоўю і павагай. Мы прызвычаіліся да прысутнасці нашых блізкіх і лічым гэта звычайнай справай. У гэтым месцы варта прывесці словы св. Аўгустына, якія можна паставіць у дакор сучаснаму чалавеку: “Часы, у якіх мы жывём, такія, якія мы стварылі сабе”.Чаканне Кагосьці – гэта чарговы шанс вырвацца з шэрых дзён і сказаць блізкаму чалавеку: дзякуй, прабачаю, я люблю цябе... Гэта ёсць нагода вырвацца з крывадушнасці і з-пад прынцыпаў свету, які кіруецца культам дабрабыту і поспеху.
    На моцы дзіцячай сувязі з Богам мы атрымліваем шанс паглядзець па-новаму на свае адносіны з людзьмі: дома, у школе, на месцах вучобы і працы. Старайцеся ўбачыць у іншым чалавеку ўласны твар і так зрабіць яму, як бы на яго месцы вы былі самі. Лічыцца час для Кагосьці, ахвяраваны як жэст чуллівасці і паслужлівасці.
    Нядоўга засталося чакаць і мы будзем адзначаць нараджэнне Бога-Чалавека. Езус Хрыстус дасць чалавецтву 2009 раз радасць з-за таямніцы Яго Нараджэння, якое няспынна накіроўвае нас да таго, каб мы сышлі са шляху чакання на штосьці і ўвайшлі на дарогу пошуку Кагосьці.

< Папярэдняя		Наступная >