Св. апостал Андрэй – чалавек веры і надзеі, які нават праз сваю смерць прывёў да Хрыста вялікія тлумы людзей.
Андрэй быў чалавекам, які шукаў, які падзяляў надзеі Ізраіля, які хацеў зблізку пазнаць Божае слова. Ён быў сапраўды чалавекам веры і надзеі. Менавіта ён як вучань Яна Хрысціцеля адкрыў у сваім сэрцы, што Езус – Той, хто павінен быў прыйсці. Зразумеў, што Ён з’яўляецца Месіем, Баранкам Божым, на якога ўказаў Ян. “Яны пайшлі і ўбачылі, дзе Ён жыве, і засталіся ў Яго ў той дзень” (параўн. Ян 1, 39). Андрэй вельмі хутка стаў сапраўдным апосталам Хрыста. І хоць як першы пакліканы не адыгрываў пазней галоўнай ролі ў коле апосталаў, ад пачатку выдатна ведаў, што павінен весці іншых да Хрыста. Менавіта ён прывёў да Езуса свайго брата Сымона, а потым, падчас апостальскай місіі, – вялікія тлумы людзей.
У Евангеллі і ва ўсім Новым Запавеце мы не знойдзем шмат звестак пра св. Андрэя. Вядома, што ён быў рыбаком, братам Сымона Пятра, вучнем Яна Хрысціцеля, а затым апосталам Хрыста. Андрэй знаходзіўся побач з Госпадам, калі Ён учыніў першы цуд у Кане Галілейскай, быў тым, хто перадаў Езусу просьбу Філіпа аб дазволе язычнікам таксама ўбачыць Пана.
У іканаграфіі св. апостал Андрэй прадстаўлены ў выглядзе пажылога чалавека з густымі сівымі валасамі і пышнай кароткай барадой. Яго атрыбуты: Х-падобны крыж, кніга, рыба, сетка. |
|
Аднак значна большую, жывую памяць пра гэтага апостала захавалі традыцыя Касцёла і пазабіблейская літаратура. Паводле іх, пасля спаслання Святога Духа апостал Андрэй адправіўся ў дзікую Скіфію, размешчаную на Чорным і Каспійскім марах. Ён учыніў там шмат цудаў: аздараўляў хворых, вызваляў апантаных і ўваскрашаў мёртвых. Пасеяўшы зерне Божага слова, апостал накіраваўся ў Калхіду, Фракію і, нарэшце, дабраўся да Патраў у Грэцыі, дзе заснаваў хрысціянскую супольнасць. Яго лічаць апосталам Усходу. Для праваслаўных св. Андрэй з’яўляецца адным з найважнейшых святых, якога яшчэ называюць апосталам славян.
Пра вернасць Езусу Хрысту да канца гаворыць нам змешчанае ў апокрыфах апісанне мучаніцкай смерці Андрэя: “О святы, найдаражэйшы, жаданы крыж, забяры мяне адсюль і аддай Госпаду і Настаўніку майму, каб Ён прыняў мяне так, як збавіў мяне праз цябе; потым ён пацалаваў святы знак збаўлення і аддаў сябе ў рукі катаў”.
Паводле традыцыі, смерць першага апостала на крыжы назіралі дванаццаць тысяч чалавек. Калі ён паміраў, зверху з’явілася дзіўнае ззянне. Пасля гэтага многія людзі навярнуліся і прынялі веру ў імя Хрыста.
Папросім св. апостала Андрэя, каб ён дапамагаў нам ісці ў сваім жыцці за Езусам з гатоўнасцю гаварыць пра Яго тым, каго сустракаем на сваім шляху, і, перш за ўсё, развіваць адносіны сапраўднай блізкасці з Хрыстом. Бо толькі ў Ім мы можам знайсці канчатковы сэнс нашага жыцця і нашай смерці.